W2 trilt op haar grondvesten tijdens de Belgian Metal Invasion

Vier Belgische bands toeren door Nederland onder de titel ‘Belgian Metal Invasion’ om ons “Ollanders” kennis te laten maken met de beste metal die er in België wordt gemaakt. Deze tour wordt afgetrapt in W2 poppodium in Den Bosch.

Bark

Aan het Antwerpse Bark de taak om het bal te openen. Bark bestaat pas sinds 2014 en de band heeft in juli haar eerste single uitgebracht. Toch zijn de mannen van Bark al graaggeziene gasten in de Belgische live scene. Bark typeert haar muziek op haar facebook pagina als: “Rabies infected riffs”. En dat is niets teveel gezegd. Bark combineert metal met stoner en elementen uit de hardcore waardoor er een bijzonder explosief mengsel ontstaat.

Op het podium van W2 Poppodium opende Bark bruut met de loodzware riffs van ‘Voice of Dog’, zanger Ron Bruynseels spuwde zijn duistere teksten werkelijk de microfoon in. De nummers van Bark zijn over het algemeen kort, zodat de band in de haar toebedeelde tijd een 11-tal nummers kon spelen. De band wisselde razendsnelle hardcore af met tragere loodzware sludge metal. Hoogtepunt van de show was ‘Roll the Dice’ waarin een melodieuze gitaarlick verraste waarna donderende riffs over het publiek heenwalsten. In het afsluitende razendsnelle ‘Venomous Blood’ ging de band nog een keer voluit.

De intensiteit en rauwe energie maakten de show van Bark tot een belevenis.

Bliksem

Bliksem doet niet aan valse bescheidenheid, en noemt haar zojuist verschenen tweede album dan ook zonder blikken en blozen ‘Gruesome Masterpiece’ . Daarmee heeft de band niks teveel gezegd, op ‘Gruesome MasterPiece’ verlegt de band haar grenzen en wordt de thrashmetal van haar debuutalbum aangevuld met doom en psychedelica. Dit resulteerde in een veelzijdig album . Vaak knetterhard, maar altijd met gevoel voor melodie en harmonieën.

De blikvanger van Bliksem is zonder enige twijfel frontvrouw Peggy Meeussen. in W2 droeg ze een roze jurkje en was ze op blote voeten. I contrast met haar onschuldige uiterlijk toonde Peggy zich een ware rockbitch, met haar krachtige strot kon ze zowel rauw als lieflijk zingen. De show stond in het teken van het nieuwe album, maar liefst 6 van de 8 gespeelde nummers waren afkomstig van ‘Gruesome Masterpiece’. ‘Room Without A View’ was het eerste hoogtepunt van de show, het nummer was iets langzamer dan wat we van de band gewend zijn, maar met de grommende bassen, stuwende riffs en vooral de zang van Peggy, die moeiteloos schakelde tussen melodieus en een oerschreeuw had het nummer des te meer impact. Het absolute hoogtepunt van de show was het prachtig opgebouwde epos ‘Morphine Dreams’ waar juist door het slepende tempo een enorme dreiging vanuit ging. ‘Barbaric Nation’ was met zijn tempowisselingen en moddervette riffs een heel fijn nummer. De band sloot de show af met een klassieker van haar eerste album, de cynische thrasher ‘The Life on Which I Feed’.

Bliksem is met haar nieuwe album sterk gegroeid en heeft haar grenzen verlegd. De passie, speelplezier en muzikaliteit maken dat Bliksem zo’n band is die het ook nog wel eens buiten de grenzen van de metal zou kunnen gaan maken.

Diablo Blvd

Diablo Blvd ontstond in 2005, toen de Antwepse stand up comedian Alex Agnew een band wilde beginnen. Hij bleek een welgevuld adresboek te hebben met met onder andere leden van A Brand en Born From Pain. Agnew bleek niet de zoveelste BV (bekende vlaming) die “Iets in de muziek” wilde gaan doen. Alex Agnew bleek een begenadigd rockzanger. Sterker nog, in 2013 sloot hij zijn succesvolle carrière als stand-up comedian af met 7 optredens in het sportpaleis in Antwerpen om zich vol te richten op Diablo Blvd. Deze toewijding legde de band geen windeieren, ze dwong een platencontract af bij het grootste metallabel Nuclear Blast en de band toerde met Machine Head en Epica. Diablo Blvd combineert invloeden van Danzig, Metallica, the Cult, Metallica en Type O’Negative tot een eclectisch geheel waarin groovy riffs en Agnew’s charismatische podiumpersoonlijkheid de boventoon voeren.

Alex Agnew schuwde als geboren performer het grote gebaar niet en vanaf het eerste akkoord greep hij het publiek van W2 bij de lurven  om pas na het wegsterven van de feedback het laatste nummer weer los te laten. Diablo Blvd’s nummers staan bol van de symboliek van strijd met nummers als ‘Fear is for the Enemy’, ‘Builders of Empires’ en ‘Rise Like Lions’. Deze nummers zijn Agnew op het lijf geschreven en voorover leunend op de monitor voor op het podium zong hij gloedvol en jutte hij tegelijkertijd het publiek op om mee te doen.

De hoogtepunten van de show waren het epische ‘Saint of Killers’, de indrukwekkende live première van ‘Inhuman’ en de verrassende Alice in Chains cover ‘Them Bones’. Diablo Blvd sloot de show knallend af met ‘Black Heart Bleed’ waarin een belangrijke rol was weggelegd voor samenzang methet publiek.

Diablo Blvd maakte indruk met haar groovende rock riffs maar vooral door podiumbeest Alex Agnew.

Evil Invaders

Evil Invaders voeren je terug naar de oorsprong van de speedmetal uit het begin van de jaren 80, Metallica van nog voor ‘Kill ‘m All’, Agent Steel, Megadeth, dat soort werk. Toch zijn de mannen van Evil Invaders nog maar begin 20.  Zanger Joe komt heel hoog, maar kan ook gruwelijk schreeuwen en met zijn duivelse blikken lijkt hij soms wel waanzinnig.

Het grootste deel van het publiek in W2 kwam voor Evil Invaders getuige het aantal bandshirts in de zaal. De band heeft haar eigen microfoonstandaards, gemaakt van aan elkaar gelaste kettingen. Ventilatoren bij de heren vooraan op het podium zorgden tussen het headbangen door voor wuivende manen. Evil Invaders speelde onnavolgbaar snel, maar had nog genoeg energie om ook onophoudelijk over het podium te rennen en elkaar op te zoeken. De energie op het podium bleek besmettelijk en in het publiek werd enthousiast geheadbangd en de luchtgitaren werden vol vuur gespeeld.

Ondanks technische problemen aan de gitaar van de zanger verslapte de band geen moment en W2 werd getrakteerd op een constant spervuur van messcherpe gitaarriffs.

Evil Invaders is absoluut niet vernieuwend, maar daar is de band ook helemaal niet mee bezig. Evil Invaders speelt gewoon de muziek die ze aan het hart ligt. Ze doen dat met zoveel energie, passie en kwaliteit dat een show van Evil Invaders bij iedere metalhead een glimlach op zijn of haar gezicht tovert.

Tot slot

W2 poppodium toonde zich vrijdag weer als een gastvrij eigenwijs poppodium met het ietwat oubollige gordijn dat voor het podium werd getrokken tussen de shows, maar ook met pinda’s op tafel die constant werden aangevuld en vooral met een hard maar heel kraakhelder geluid.

Met de vier bands op het podium kreeg het publiek een fraaie staalkaart van Belgische metal. Heel verschillend, maar allemaal met veel talent en passie voor hun muziek.