Drifting Sun – Trip the Life Fantastic

De Britse prog rock band Drifting Sun werd begin jaren ’90 opgericht door toetsenist Pat Sanders. In 1997 werd de samenstelling van de band drastisch gewisseld, en werd als het ware Drifting Sun 2.0. Een poos later werd er een jaren lange pauze ingelast. Natuurlijk begon het bij Pat weer te kriebelen, met als gevolg Drifting Sun 3.0. Ook nu weer als studio project. Ze hebben zich laten beïnvloeden door o.a. Dream Theater, Queensryche, Genesis en Jethro Tull. Het resultaat is  het derde album ‘Trip the Life Fantastic’.

Pianoklanken komen onder de toetsen van Pat vandaan, samen met de zang door Peter Falconer aan de start van het album. Je wordt getriggerd om intens te luisteren in dit minimalistisch gedeelte. Peter heeft een hoog bereik en een heldere, warme stem. Op de momenten dat hij met wat meer power zingt, verliest zijn stem een deel van zijn warme kleur. Rustige piano gedeelten, die licht klassiek zijn en wat rockende gedeelten wisselen elkaar af. In de rock gedeelte voert de ene keer de keyboard de boven toon een andere keer gitaar gespeeld door Dan Storey. Hoewel de muziek en zang goed zijn weet ‘Drifting Sun’ de intense aandacht die track aan het begin had niet volledig vast te houden.

‘Sunsets’ is een rustige, instrumentale track, waarin voornamelijk piano en gitaar te horen zijn. Deze keer is Andrew Howard de gitarist. Een mengelmoes van Spaanse sound en een vleugje Latijns Amerikaanse klanken. Je voelt bijna de warmte van de zon. Jammer dat deze zomerse sfeer maar zo’n 2,40 minuten duurt.

In ‘Five ever’ heeft het piano spel een licht klassieke basis. Peter zingt ongekend hoog en helder voor een man. Dit kunnen er maar weinig! Een wending die volgt is zo onverwacht dat je even denkt dat het een nieuwe track is. Toch is deze wending zeker welkom. Het haalt het zoete weg, zonder de magie van het liefdeslied aan te tasten. Het is al snel duidelijk dat nog dezelfde track is. Een grote diversiteit en toch vormt het één geheel. Klasse!

Goede gitaar riffs van Don, en donderende drums door Will Jones. Wat een start van ‘Tormented’. Uit de keyboard komen hoge tonen, mooi contrast met de rest van de muziek die wat zwaarder klinkt. Helaas wordt deze track zomaar weg gedraaid terwijl je een climax of een wending verwacht.
Het begin van ‘Last supper’ is melodieus door de toetsen. Mooie gitaarriffs en vintage orgel spel zorgen er voor dat het strakke ritme onderbroken wordt. Lichte metal invloeden , met name in het ritme, worden mooi verweven in de muziek. Met een vrij plotseling einde van deze tiende track is het album opeens afgelopen.

Drifting Sun wisselt op het album van licht klassieke sound naar rock, al of niet met lichte metal invloeden. ‘Trip the Life Fantastic‘ is een heel divers, en toch toegankelijk album.

(8/10) (Eigen beheer)