CD van de Week: Seaway – Colour Blind

Wat heerlijk om eindelijk weer eens iets te horen in de stijl van Wheatus of Green Day. Tuurlijk, er was nog wel nieuw materiaal van Boysetsfire, NOFX of Nashville Pussy, maar dat de punkpop van Green Day en Wheatus is toch een stuk toegankelijker, en dat opent toch wel weer deuren voor nieuw publiek.

Het Canadese Seaway brengt 23 oktober hun  tweede volwaardige album ‘Colour Blind’ uit via Pure Noise Records en groeit daarbij sterk vergeleken met voorganger ‘Hoser’. Waar de jongens op ‘Hoser’ toch nog erg als een uit de kluiten gewassen tienerbandje klonken, is Seaway op ‘Colour Blind’ volwassener geworden qua sound. De teksten blijven nog steeds ver weg van diepgaande en maatschappelijke problemen, maar dat is min of meer inherent aan het genre.

Het samenspel tussen frontman Ryan Locke en tweede stem Patrick Carleton klinkt hier en daar wat te bij elkaar gezocht, maar is niet storend. Bassist Adam Shoji is op ‘Colour Blind’ een op het eerste gehoor onhoorbare, maar na veroop van tijd stevige ondergrond voor Seaway, waar drummer Ken Taylor de voor de band zo kenmerkende strakke basis voor gitaristen Carleton en Andrew Eichinger.

Voormalig single ‘Freak’ is tevens een van de stevigste van het album en zeker voor concerten zou dat direct de stemming er in brengen vanaf het begin. Op ‘Day she left’ probeert de band wat elementen uit de metal te betrekken, en hoewel de rifs niet slecht, had het niet echt gehoeven. Gelukkig is daar ook ‘Turn me away’ dat alles in zich heeft in een festivalhit te worden. Sterke afsluiter van ‘Colour Blind’ is ‘Goon’, dat op het eind nog zorgt voor een wat rustiger afsluiter, na het puberale geweld, dat zeker niet zou misstaan in de steviger zalen. Seaway is wat ons betreft helemaal klaar voor de verovering van Europa. (8/10) ( (Pure Noise Records)