BloYaTop gitarist Mark Vergoossen: ‘Ik ben een kind in de muzikale speelgoedzaak’

Na de cd presentatie van de derde BloYaTop werd het tijd gitarist Mark Vergoossen eens in de spotlights te zetten. Toen we Mark op een maandagavond kort na negen uur in de avond spraken, kwam hij net terug van lesgeven bij Gitaarshop Musichub in Echt. Mark valt meteen met de deur in huis en vertelt dat hij het fantastisch vindt met muziek in zijn levensonderhoud te kunnen voorzien. Dit bestaat uit een combinatie van lesgeven aan een grote groep gitaarleerlingen variërend van beginneling tot en met gevorderden en optredens met diverse bands. Naast de gitarist in BloYaTop (BYT) is Mark ook al jaren lid van de bekende tribute bands Parris (Thin Lizzy) en Harris (Iron Maiden). Mark geeft aan dat het leven als professioneel muzikant geen sinecure is maar dat de lol in de muziek en de persoonlijke voldoening die het geeft dit pad zeer waardevol maken voor hem.

Mark geeft aan dat als men in 2009 gezegd zou hebben dat hij in korte tijd 3 studio albums zou maken, hij dat niet geloofd zou hebben aangezien het erg moeilijk is om met eigen muziek aan de bak te komen. “Hoewel BloYaTop met ZZ Top covers is begonnen, was die muziek nooit helemaal mijn ding”, vertelt hij, “We hebben door de tijd heen steeds meer eigen nummers geschreven.” Bassist Eric Fox heeft hem er eigenlijk om een slinkse manier in geluisd. “Eric heeft me overgehaald om een keer mee te komen repeteren en dan zouden we wel verder zien! Eric wist dat als ik zou komen repeteren de kans groot was dat ik zou toehappen. Ik ben in de band begonnen de ZZ Top nummers te spelen en merkte eigenlijk vanaf dag één dat er ruimte was om mijn eigen riffs te kunnen spelen. Er is vanaf het begin een groeiproces op gang gekomen waarin we al snel eigen werk begonnen te componeren en te spelen. Vanaf dat moment is het eigenlijk heel snel gegaan met BloYaTop.” De eigen nummers sloegen aan bij het publiek. “Dat vind ik bijzonder, want vaak plant een band de eigen nummers rondom de covers heen. Bij BloYaTop werkte dat precies andersom. Het publiek vroeg al in een vroeg stadium aan BloYaTop om de eigen nummers van de band. Dat is de eerste keer dat ik dat heb mee gemaakt. Dat was achteraf een goed voorteken.”

Het album ‘Why Waltz’ klinkt alsof het uit de USA komt. Daarnaast heeft het legendarische optreden van BloYaTop in De Bosuil in maart 2012 veel indruk op het publiek gemaakt; met name de poses van Mr. E. en zijn typische manier van zingen. De rust die Eric daarmee uitstraalt onderscheidt BloYaTop van andere trio’s in het genre. De manier van zingen van Eric is sterk beïnvloed door het ZZ Top gebeuren. De zanger kan van nature Billy Gibbons goed nazingen en dat heeft hij uiteindelijk tot zijn eigen stijl weten om te vormen. “Gibbons heeft ook die sprekende manier van zingen die de muziek een bepaald karakter geeft”, verklaart Vergoossen, “Wat wel mooi is om te zien dat Eric op de laatste cd meer zingt.”

Inmiddels heft BloYaTop drie cd’s uit. “De eerste cd is een geboorte vanuit ons ZZ Top werk. Bij de 2e cd heb ik zelf het idee dat ik me wilde loskoppelen van de associatie met ZZ Top. Ik denk dat ik ook wel voor de rest van de band spreek. ‘Why Waltz’ was ook een collectieve productie geworden, maar de ZZ Top invloeden zaten erin als gevolg van jarenlang ZZ Top werk spelen. Vooral de manier waarop Eric zingt; hij zingt nog wat minder op de eerste cd. Op ‘Mayday’ en ‘Fever’ is hij meer gaan zingen.”

Mark vervolgt: “Op de tweede cd wilde ik laten merken dat ik een stevigere en bredere achtergrond als gitarist heb. Dat hoor je daar terug.” De observatie dat op ‘Mayday’ sterke Deep Purple (Ian Paice) invloeden te horen zijn klopt. “Als band zijn we tijdens de periode van ‘Mayday’ vrijer geworden in ons spel. Eric heeft in die periode aan zelfvertrouwen gewonnen voor wat betreft zijn zang. Op de tweede cd hebben we dus meer onze eigen invloeden weten samen te smelten. Kenmerk van ‘Fever’ is wat we hier in een aantal nummers veel experimenteler en opener zijn geworden in ons musiceren.” Ook de invloed van Paul is op de laatste cd groter dan de tweede; ondanks dat de drum soms aan Ian Paice doet denken. Paul is een groot Deep Purple fan; ik iets minder. Van mij kwamen meer de King’s X en Down invloeden naar buiten tijdens ‘Mayday’. De riff op ‘Sing Me Chaos’ komt uit de gedachtespinsels van Paul. Dat geldt ook voor de ideeën voor ‘You’re Right’ en ‘Lucky’. Tweede nummer van de cd ‘How To Say’ was een echt kindje van Eric. Ik heb daar met mijn gitaarpartijen verder op aangevuld. Er zijn een aantal nummers die we samen hebben gemaakt en tijdens repetities ontstaan zijn: b.v. ‘Perfect Caper’ en ‘Dude’. Voor titeltrack ‘Fever’ en ‘Speak of The Witch, Don’t We All’ en de laatste drie nummers heb ik het basis materiaal aangeleverd. Zo hebben we alledrie ons ding kunnen doen. Op deze cd zijn we wat vrijer geworden en als je door het proces heen kijkt van de eerste twee cd’s dan zie je de resultaten terug in de derde cd. De laatste cd is de meest veelzijdige van het drieluik.”

De gitaarpartijen op deze cd lijken de overhand te hebben in combinatie met een in zijn eenvoud doeltreffende begeleiding door het ritme duo. “Voor een aantal solo’s op de laatste cd heb ik enorm veel tijd gestopt om die te laten klinken zoals ik dat wilde. Op de eerste cd heb ik niet zo veel solo’s gespeeld dan op ‘Fever’. Ik merk dat als ik terugkijk ik op deze cd verder uitpak met gitaarwerk. Er zijn aantal nummers, neem nou ‘Lucky Lucky’, daar heb ik urenlang op gezeten om die solo te perfectioneren. Ik ben ook heel erg trots op deze solo.” De solo vertelt echt een verhaal met een klop en een staart. “Ik vind dat belangrijk: sommige solo’s mogen rauw en energiek zijn en sommige solo’s moeten een verhaal vertellen. De solo in ‘Lucky’ pakt je vast en neemt je mee. Ik had niet een visuele associatie bij een verhaal; ik ga erg op de laid back vibe van het nummer af en het karakter van de tekst. Ik zie iemand voor me die heel soepel alles geregeld krijgt op een bijna mysterieuze manier. Dat verrassingselement heb ik willen overbrengen in de sololijn. Een blues solo zou hier niet passen. Ik laat het uiteraard aan de luisteraar over wat hij/zij mee associeert.”

Hetzelfde geldt voor de solo op ‘Magic Word’. De solo is een eerbetoon aan een van de grootste helden van Mark, Joe Satriani. “Zijn nummer ‘Time Machine’ heeft me onbewust beïnvloed toen ik met de totstandkoming van ‘Magic Word’ bezig was. Dat nummer heeft een beetje dezelfde sfeer en notenkeuzes als ‘Magic Word’. Overigens, niet alle nummers hebben een gitaarsolo nodig; ik ben wars van egotripperij.  Ik speel een solo daar waar dat waarde toevoegt aan de song. ‘Speak of The Witch’ bijvoorbeeld, een van mijn favorieten op de cd, heeft helemaal geen solo.”

Als je goed naar Satriani luistert hoor je dat het nooit overdreven is. Satriani is een bescheiden en innemende man zonder kapsones. “Dat heeft me in zijn persoonlijkheid altijd heel erg aangesproken. En ik hoor dat terug in zijn muziek. De veelzijdigheid die Satriani biedt is net als in de keuken waar je de keuze uit veel specerijen hebt. Ik heb voor ‘Magic Word’ bepaalde ingrediënten gekozen om het op smaak te krijgen.”

Mark heeft echter meer en meer een eigen sound ontwikkeld. “Als ik ga spelen ben in een kind in de speelgoedzaak. Een kind dat los gelaten wordt en rent van het ene speelgoed naar het andere. Speelgoed als synoniem staat voor mijn invloeden. Als ik aan het soleren ben gaat het in mijn hoofd van: nu dit, nu dit, nu dat … Dat gaat eigenlijk vanzelf. Hoe beter ik in mijn vel zit tijdens een optreden, hoe automatischer dat proces gaat. Af en toe is het bijna een ‘out of the body experience’; dan kan ik bijna van buitenaf naar mezelf kijken. Het is alsof de energie door mij heen komt en ik die energie stuur. Energie is universeel; het is spiritueel en heeft te maken met mezelf openstellen. Het heeft ook te maken met uren en uren lang oefenen op mijn techniek. Hoe meer je de techniek beheerst en de vingers kunnen bewegen des te meer kan ik me openstellen om die energie door me heen te laten komen. Energie of hoe je het ook wilt noemen voedt mijn eigen inspiratie, of het nou van buiten komt of van binnen. Ik vind het heel spiritueel. Soms speel ik dingen waarvan ik denk wat doe jij nu? Dit gebeurt met name live.”

Een uitzondering is het laatste nummer van ‘Why Waltz’, genaamd ‘Dessert Rain’. “Die solo heb ik toen ik kapot was en er doorheen zat in een keer ingespeeld in de studio. Vooraf wilde ik naar huis, op de bank gaan liggen om voetbal te kijken maar er was een stemmetje in mijn hoofd die zei: Je moet hier nog een solo overheen spelen. Toen heb tegen Mano (Opname technicus, Red.) gezegd, terwijl ik mijn versterker al had afgebroken, plug me nog even in in de studio op een gitaar geluid. Ik heb toen in een take de beste solo gespeeld die ik ooit heb gespeeld. Ik was tijdens het spelen fysiek niet meer aanwezig. Als ik deze eenvoudige solo hoor is het of ik net naar een andere gitarist luister. Dit kwam van heel erg diep uit mezelf of ver buiten me. Ik had dit nooit beter kunnen doen. Dit was een mega spirituele ervaring voor mij.”

Live gebeurt dit vaker, met name in de nummers waar hij meer ruimte in krijgt. “Dan gebeuren maffe dingen die ik niet verwacht en verbaas ik mezelf. Het is net alsof ik dan de weg kwijt raak. Deze spontaniteit maakt muziek maken voor mij het geweldigste wat er is. Het heeft ook te maken met het je durven open te stellen, niet bang zijn voor wat het publiek van je denkt. Ik zie soms foto’s van me terug met bekken erop staan dat ik denk: Wie is dat? Let eens meer op jezelf. Ik kan daar niet op letten en ben dan in een compleet andere wereld. Je moet het durven om alle emoties te laten zien en de vingers moeten dermate getraind zijn om je te kunnen overgeven. Dat laatste mis ik bij veel andere gitaristen, die omdat ze niet genoeg trainen beweren dat soleren niet hoeft en egotripperij is. Dat is natuurlijk de grootste flauwekul.” Steve Vai bijvoorbeeld, oefent vaak 16 uur per dag. Vai geeft ook aan dat hij zich het talent heeft verworven door te oefenen. En Mark? “Ik oefen zo’n vier uur per dag. Je komt dan terecht waar je terecht moet komen. Naast talent is toewijding cruciaal om een goede muzikant te worden en in mijn geval gitaar te kunnen spelen. Iemand die minder oefent kan natuurlijk ook in zijn muziek opgaan maar is in de regel beperkter in wat hij doet en kan. De energie die door mij heen komt is zo intens dat je helemaal uit je dak  gaat en buiten jezelf bent van intensiteit en een moment later denken .…. waar kwam dat vandaan? Het heeft met openheid te maken en het durven toelaten.”

Jimi Hendrix was ook in staat die energie op te roepen. Hij was niet de beste gitarist maar heeft een enorme invloed achter gelaten door zich open op te stellen op het podium. Daardoor gebeurde er bij Hendrix altijd magische momenten op het podium. Tori Amos uit haar ‘Under The Pink’ tijd was voor mij de Jimi Hendrix onder de vrouwen. “Dat is enorm inspirerend voor mij. Het mooie aan muziek is dat zolang je jezelf geeft kun je nooit verliezen. Als je dan ook nog kunt musiceren met muzikanten die dezelfde houding en toewijding hebben dan wordt het echt gaaf. Dat is anders met voetballen. Ik ga regelmatig naar Roda JC kijken en dat is een tegenhanger van muziek maken. In voetbal win of verlies je; ook nog weleens onterecht. In muziek verlies je nooit. Je kan wel eens een minder optreden hebben, maar het is nooit zo zwart/wit en primitief als voetbal! Ondanks het primitieve in voetbal trekt het me toch aan. Wellicht een soort van compensatie?  ”

Mark stelt zichzelf in dit interview erg open. De gitarist laat daarmee ook nadrukkelijk zijn kwetsbaarheid zien.
“Ik heb twee kanten als mens”, geeft Mark aan, “Enerzijds een open boek en anderzijds ook heel introvert en op mijn eigen, dat houdt me in balans. Openheid en eerlijkheid in het muziek maken vind ik het belangrijkste. Blijft met beide benen op de grond staan. Ik vind het belangrijk enthousiasme over te brengen naar andere mensen. Als ik andere mensen zie genieten van onze muziek geniet ik net zo hard mee en voel me gelukkig.” Op het podium is BloYaTop naar het publiek gericht en dat krijgt de band dan ook terug. “Paul, Eric en ik zijn tijdens de optredens heel erg met het publiek bezig en er wordt altijd positief gereageerd.”, bevestigt Mark.

In ‘Hindhsight’ zijn de muzikale invloeden van Mark een combinatie van de persoonlijkheid van Mark zoals hij zich in het interview presenteert. Artiesten met een enorme muzikale diepgang en zijn het persoonlijkheden die zichzelf kwetsbaar en integer opstellen als zodanig uiten in songteksten en de live optredens. De cd ‘Fever’ is nog niet uit of BloYaTop is inmiddels bezig met de opvolger. “We hebben al 4 nummers in de steigers staan voor een vierde album”, bekent Mark, “‘Catch me If You Can’ hebben we vrijdag gespeeld; een hoogtepunt uit ons oeuvre. Dat komt dus goed en zoals ik nu inschat voor een volgende stap in BloYaTop’s evolutie.”

Foto’s (c) Hen Metsemakers