Veni, Vidi, Vici voor Therion in Rotterdam

Wanneer je de kan krijgt om meteen al in de eerste (volle) week van 2016 verwend te worden met een concert van Therion kun je die niet laten liggen dunkt mij. Deze Zweedse formatie onder leiding van Christofer Johnsson transformeerde zich gedurende zijn bestaan van een pure death metal band middels een progressieve insteek en vooral het lef om nieuwe paden te bewandelen tot een toonaangevende band in de symfonische metal. De geweldige mix tussen klassiek en bombastische metal uitgevoerd door topmuzikanten staat telkens garant voor een vet optreden.

Georganiseerd door de Baroeg onder het mom van “Baroeg on Tour” (dan worden bands geboekt die te groot zijn voor de eigen locatie) doet een kwartet aan uiteenlopende bands de locatie Maassilo in Rotterdam aan. Volgens mij is deze locatie behoorlijk onbekend qua concerten in het “zwaardere” genre dus was ook ik wel benieuwd naar dit etablissement . Qua locatie ligt deze verbouwde, 100 jaar oude, graansilo er in ieder geval prachtig bij, hier aan het water. Met maar liefst 7 zalen is het mij een raadsel waarom hier niet vaker gebruik van gemaakt wordt. Eenmaal binnen wacht echter de grootste verassing want de inrichting van de zaal in gebruik mag er wezen. Tussen alle nog steeds aanwezige betonnen pilaren en de in het plafond aanwezige contouren van de oude silo’s heeft men deze ruimte omgetoverd tot een prachtige concertzaal met fraaie bars aan weerszijden, voldoende ruimte voor merchandise en een groot podium. Laat de shows maar beginnen dan kunnen we naast onze ogen ook de oren de kost geven. Nou, dat beginnen laat helaas nogal op zich wachten.

Imperial Age

Pas tegen 20.00 uur i.p.v. 18.45 (!) maakt het Russische Imperial Age zijn opwachting op het fraaie podium dat genoeg ruimte biedt aan deze 8-koppige formatie. De band bestaat sinds 2012 en heeft reeds een debuutplaat Turn the Sun Off en een Ep Warrior Race met daarop een cover van Therion’s  “To Mega Therion”. Deze cover maakte de nodige indruk op Christofer en zodoende verzorgden zij het voorprogramma tijden Therion’s tour door Rusland. Zodra de band begint blijkt meteen dat het geluid veel te hard staat afgesteld. Wanneer de lead zangeres met haar hoge sopraanstem invalt ben ik ontzettend blij met mijn oordoppen. Dit gaat zo’n beetje door merg en been. Erg jammer want met de akoestiek is volgens mij weinig mis maar met de afstelling van het geluid des te meer. Gaandeweg het concert wordt dit helaas niet veel beter zodat de best wel leuk gebrachte en georkestreerde symfonische metal qua structuur een beetje de mist ingaat. Bombastische, haast filmische epossen met lichte folk invloeden passeren de revue waarbij opvalt dat leadvocaliste Alexandra Siderova het vooral bij het hoge werk moet houden. In de lagere regionen valt zij door de mand. Wel mooi is de samenzang met de beide keyboardspelers Alexander Osipov en Jane Odintsova. De band komt best sympathiek over en de publieksreactie mag er wezen.

 

Ego Fall

Na een Russische band nu tijd voor een band uit Mongolië. Op het podium staat in het midden een stoel gereed en daar neemt gitarist Sunbori in zijn eentje plaats om op een Mongoolse viool een fraai instrumentaal stukje af te leveren. Hierna betreedt het in traditionele kledij gestoken gezelschap het podium om maar meteen als een op hol geslagen Mongoolse horde een verpletterende indruk achter te laten op het verbouwereerde publiek. Gedaan met de rust dus gedurende het komende half uur waarin de band je laat kennismaken met hun Mongolian Nomadic Metal. Dit houdt een mix in van allerlei metal varianten met traditionele Mongoolse invloeden waarbij gebruikt gemaakt wordt van diverse instrumenten zoals de Mongoolse fluit. Dit geeft de harde, door de wat schreeuwerige zang van Chao Yu, metal core achtige muziek een bijzonder leuke twist. Helaas staat ook hier het geluid behoorlijk hard afgesteld zodat de “fijnere” momenten nogal eens verzuipen. Het gezelschap bruist echter van enthousiasme, weet van geen ophouden en zet een bijzonder energiek optreden neer. Zij weten zo de aandacht goed vast te houden en het publiek reageert enthousiast. Gezien de vele handtekeningen en fotosessies na afloop heeft deze band behoorlijk wat zieltjes voor zich gewonnen. Duidelijk een band die weet hoe ze het moeten brengen.

 

Luciferian Light Orchestra

In het kielzog van Therion mag Luciferion Light Orchestra ook deze keer weer mee op pad. Niet onlogisch omdat dit ook een band is van Christofer Johnsson en wat is dan een betere manier om dit te promoten. Hun gelijknamige debuutalbum kwam vorig jaar uit en maakte op mij een bijzonder goede indruk. De occulte 70’s rock met een duister en mystiek randje heeft weliswaar de nodige Therion raakvlakken maar is behoorlijk lichter en klinkt lekker authentiek. Op het podium bestaat de band voornamelijk uit gemaskerde Therion leden aangevuld met zangeres Mari Karhunen. De band maakte hun live debuut op het afgelopen FemMe festival en daar kwam met name Mari qua podiumpresentatie behoorlijk onzeker over. We zijn nu slechts enkele maanden verder en mogen gelukkig constateren dat daarvan geen enkele sprake meer is. Mari is in die tijd ontzettend gegroeid en staat met meer zelfvertrouwen op het podium. Vocaal kan ze het materiaal goed aan de overige leden staan ook met zichtbaar plezier op het podium. Al gelijk bij opener “Dr. Faust on Capri” is te horen dat het geluid gelukkig al wat beter staat afgesteld zodat de aanwezigen toch wat bij kan komen van de tomeloze energie van het voorgaande Ego Fall.  Het is genieten van prima uitvoeringen van “Church of Carmel”, “Venus in Flames” en “Taste the Blood of the Altar Boy” en de band is dan ook een lekkere opwarmer voor slotact Therion. Wat mij betreft een blijvertje die in de toekomst best op eigen benen kan staan.

 

Therion

Onder luid gejuich trapt Therion af met  het zware “Ginnungagap” en laat meteen zien en horen waarom deze band zo goed is. Zowel vocaal als muzikaal en theatraal staat deze formatie als een huis. Ondanks de wisselende bezettingen, zo is ster vocaliste Lori Lewis helaas niet meer van de partij, staat Therion steeds garant voor optimaal vermaak. De huidige bezetting is dezelfde als op afgelopen FemMe editie dus met nieuwelinge Chiara Malvestiti die de sopraanvocalen van Lori mag invullen naast de doorgewinterde vocalen van de vader/dochter tandem Thomas en Linnea Vikström. Deze twee zorgen ook voor het nodige theatrale effect; Thomas door zijn uitstraling en inleving, Linnea door als een “spring in het veld” continu het publiek op te zwepen. De band heeft er duidelijk zin in, hebben onderling veel lol en het spelplezier spat er vanaf. Na “Ginnungagap” volgen met “Schwarzalbenheim”, “Niefelheim” en “Vanaheim” nog 3 nummers van Secrets of the Rune en dat verrast behoorlijk. Thomas laat daarna weten dat, omdat er geen nieuw materiaal aanwezig is (Therion werkt aan een Rock Opera), de band deze tour beschouwt als “pure fun” en nummers zal spelen die normaliter niet of nauwelijks live worden vertolkt. Een gedurfde zet maar met een omvangrijk oeuvre zoals dat van Therion wel een mooi gebaar naar de echte fans.

Tussen vette klassiekers als “Cults of the Shadow” en “The Wine of Aluqah” krijgen we lekkere uitvoeringen van obscure songs zoals o.a.  “Melek Taus”, “Black Diamond”, “The Invincible”, “Kings of Edom”, en zelfs een spetterend live debuut van “Black Fairy”. Tijdens “Mon Amour, Mes Ami” mag Luciferion Light Orchestra’s Mari zich theatraal laten ombrengen door Thomas en krijgt Chiari de handen op elkaar bij de vertolking van het wonderschone “Lemuria”. Met het luidkeels meegezongen “Son of the Staves of Time” wordt de reguliere set afgesloten en menigeen weet wat er dan nog gaat volgen. En inderdaad sluit de band een twee uur durende set af met knallende versies van “The Rise of Sodom and Gomorrah” en uiteraard “To Mega Therion” waarbij Christofer zich afvraagt wie er bij hun vorige optreden in Rotterdam (Nighttown 2001) aanwezig waren. “Things have changed since then” zegt hij. Daar heeft hij qua presentatie en bezetting (toen nog met compleet koor maar veel minder interactie) gelijk in. Eén ding is echter hetzelfde gebleven; er wordt nog steeds kwaliteit van de bovenste plank geleverd. De aanwezigen laten zich niet onbetuigd en de nekspieren worden nog tweemaal tot het uiterste getest terwijl er fanatiek wordt meegebruld. Een passend einde van een mooie, verassende set van een band die al bij de eerste show van de tour aantoont de juiste vorm te pakken te hebben.

De kop is eraf voor 2016 met deze vermakelijke, diverse package. Zeer leuk om bands te aanschouwen uit Rusland en Mongolië, iets waarvoor je niet dikwijls de kans krijgt. Minpuntjes waren het harde geluid bij vooral Imperial Age en Ego Fall en de wel erg ruime uitloop van het programma waardoor nogal wat mensen een flink stuk Therion hebben moeten laten schieten om hun openbaar vervoer te halen. Top was de locatie Maassilo; een prachtig ingerichte concertzaal die uitnodigt om hier vaker te komen. Qua bands voldeed Imperial Age, was Ego Fall de grote, prettige verassing, kwam Luciferian Light Orchestra goed voor de dag en was Therion groots als vanouds met een gedurfde set. Een vet begin van 2016 derhalve, mogen er nog velen volgen.

Fotografie: Dirk van den Heuvel, Rockmuzine.nl