Threshold laat een verpletterende indruk achter
De allereerste show van de Europese tour voor Threshold was in de Bosuil in het Limburgse Weert. De band heeft twee bands meegenomen als support act; Damnation Angels bijt het spits af. Deze symfonische metal band komt uit Engeland en bestaat sinds 2006.
Omdat het een doordeweekse dag was, was er nog maar een handje vol mensen aanwezig bij aanvang van het concert van Damnation Angels. Het leek de band niet te deren, want ze speelde vanaf het openingsnummer ‘Closure’ met volle bak energie. Petje af voor de mannen, vooral omdat Zanger Ignacio Rodriguez nog maar kort bij de band zit; Daar was echter niks van te merken. Ook bassist Nic Southwood speelt pas een half jaar bij de band. Het geluid van de violen bij ‘Finding Requim’ kwam niet van echte strijkers: Alles wat betreft orkest klanken werd namelijk toegevoegd d.m.v. computer door gitarist Will Graney. De hoge uithaal op het einde van dit nummer vormde geen probleem voor Ignacio. De complete band, inclusief drummer John Graney heeft een positieve indruk achter gelaten. Dit half uurtje was dan ook zo voorbij.
Daarna was het tijd voor de Franse symfonische prog-metalband Spheric Univers Experience, opgericht in 1999. Het eerste nummer ‘The new eve’ startte redelijk rustig, maar al snel barstte het muzikale geweld los, gevolgd door een explosieve manier van performance. Meestal zijn de toetsenisten vrij rustig, maar Fred Colombo absoluut niet. Hij stond alleen ‘stil’ op het moment dat hij als backing vocal zijn steentje bij moest dragen. Het een na laatste nummer was ‘Echoes of the stars’; Hoewel dat nummer uit hun begintijd is, hadden ze toch dit vreemd genoeg nog nooit live gespeeld. De reden? Misschien omdat het zo’n tien minuten duurt. Het eerste stuk is vrij ingetogen. Daar pasten de bandleden hun manier van performance op aan. Franck Garcia liet horen dat zijn stem ook goed klinkt als de muziek wat zachter is. Als Franck vocaal uit moet halen doet hij dat goed. Een wending naar up tempo en de performance is ook dan weer explosief. Gitarist Vince Benaïm en bassist John Drai stonden ook niet niet bepaald stil en Romain Goulon sloeg er flink op los op de bekkens. De mannen hadden er duidelijk lol in, en deden lekker gek op de momenten dat dit kon.
De prog rock/metalband Threshold bestaat sinds eind jaren ’80 en juist leadzanger is Damian Wilson (ook o.a.: Maiden uniteD, Headspace , ex Landmarq) is in ons land inmiddels redelijk bekend, mede door zijn zang op Arjan Lucassen’s Star One. De toer die Threshold nu maakt staat in het teken van hun 10e album, ‘For the journey’. Dit is een dubbel live cd met een selectie van de favoriete nummers van de fans en de band.
Bij aanvang van het optreden van Treshold was het gezellig druk geworden in de Bosuil. Het licht in de zaal doofde en de bandleden betraden het podium, met Damian Wilson als laatste. Als eerste speelde Threshold ‘Freaks’; Ze hoefden er niet in te komen. Tijdens ‘Mission profile’ viel op dat gitarist Pete Morten ondanks het up tempo met zijn ogen dicht speelde, helemaal één met de muziek.
Gelukkig werd ‘Unforgiven’ ook gespeeld. Damian weet met zijn stem altijd de emotie over te brengen. Dat zette extra kracht bij door zijn expressieve lichaamstaal, die een extra dimensie gaf. Hij schakelde moeiteloos over van volle power naar klein gezongen. Bassist Steve Anderson en gitaristen Karl Groom en Pete zochten elkaar regelmatig op om naast of tegen over elkaar aan te hangen. Veel drummers verstoppen zich achter hun hi hats en/of bekkens, maar Johanne James niet. Johanne is een showman, twirlde regelmatig en liet een mooie expressieve manier van spelen zien en horen. De rustigste van het stel was toetsenist Richard West die een beetje achteraf opgesteld stond.
Damian vroeg aan de mensen die vooraan stonden of ze een beetje ruimte wilde maken. Tot groot genoegen van de aanwezigen stapte hij het podium af om zich tussen het publiek te mengen. Vanuit de zaal zong hij ‘Pilot in the sky of dreams’. De sfeer was al super, maar nu kon de avond helemaal niet meer stuk voor het publiek. Als laatste nummer speelden ze ‘Ahses’.
Threshold verliet het podium en meteen werd er massaal gevraagd om een toegift. Die kwam natuurlijk: ‘Art of reasons’ en ‘Slipstream’. Na ruim 1,5 uur was het concert dan toch afgelopen en een lang en welverdiend applaus volgde. De Engelse zeggen wel eens: ‘They blew me away!’ en dat is de beste omschrijving voor het geweldige concert.
Foto’s (c) Hen Metsemakers
