Amoth – Revenge

Dat ze een behoorlijk potje kunnen rocken in Finland, dat mag inmiddels duidelijk zijn. Het land produceert met enige regelmaat bands die het zeker verdienen dat ze buiten de landsgrenzen worden beluisterd. Dat geldt ook zeker voor Amoth dat haar wortels heeft in de Finse hoofdstad Helsinki. De band leverde onlangs – in Finland – haar tweede album af: Revenge. Dat album komt nu ook naar onder meer Nederland en wel op 19 februari, de datum van de internationale release.
De single van het album, ‘Tattered Wings’ – staat al een tijdje online. Dat nummer geeft een prima indruk van het hele album. Progmetal. Dat genre staat of valt met virtuositeit. Je hoort bij Amoth waar de band haar inspiratie vandaan heeft gehaald: de eigenwijze drumpatronen, bijvoorbeeld. Op Tattered Wings zelfs een stukje swing-jazz met een overgang die wel erg veel lijkt op het stukje swing dat in het onmogelijke ‘Dance of Eternity’ van Dream Theater zit. Helaas moeten we het enthousiasme direct smoren: Amoth haalt nergens de virtuositeit van DT, daarvoor is het te voorzichtig. Het meeste werk staat gewoon in een vierkwartsmaat, al legt drummer Oskari Viljanen geen standaard drumaccenten zodat het in elk geval klinkt alsof er hele spannende dingen gebeuren in maatvoering.
Voor de echte progrockers onder ons een lesje maatvoering: luister eens naar ‘Apocalyps in 9/8′ in Genesis’ ‘Supper’s Ready’ en daarna naar het laatste deel uit ‘Grendel’ van Marillion. Laatstgenoemde band ‘kopieerde’ het werk van Genesis, maar… wel gewoon in vierkwartsmaat, waar het stuk van Genesis inderdaad een 9/8-maatsoort is. Toch klinkt Grendel spannend: kwestie van de juiste drumaccenten – al geldt Mick Pointer niet eens als ‘s werelds beste drummer.
Terug naar Amoth: de potentie is er wel. Absoluut. Dat komt vooral door het briljante gitaarwerk van Tomi Ihanamäki. Revenge is door hem vooral een album voor gitaristen geworden. Gitaristen in het zwaardere prog-genre zullen hun met eelt bedekte vingers aflikken bij het horen van de originele riffs en versplinterende solo’s van Ihanamäki. Amoth geeft hem dan ook alle vrijheid om te schitteren, tot en met ‘For the Moon and Mercury’, een klassiek stuk toe, gespeeld op een klassieke gitaar. Het stuk dient eigenlijk als lang intro voor ‘Till the End’ dat qua gitaren – let op de solopartijen- toch wel een hoogtepunt is op de plaat.
Gitaren dus. En de rest? Muzikaal-technisch valt er eigenlijk niets af te dingen op Revenge, al zouden toetsen een goede toevoeging kunnen zijn aan het totaalgeluid. De sound van Amoth is bombastisch, maar toch ontbreekt er iets. Zeker in dit genre kan een goede toetsenist bepaalde accenten leggen. Stel je het intro van ‘Shadow of the Beast’ eens voor met een piano-intro met daar bovenop de langgerekte flageoletten van de gitaren. Het zou het geluid enorm verrijken.
Maar dan moet er nog iets gebeuren… In de zang. Die doet namelijk echt afbreuk aan het geheel. Zanger Tomi Kurtti heeft een beperkt bereik en daar is de zanglijn op afgestemd: vlak. Heel cru gezegd: Kurtti heeft geen denderende stem voor dit genre. Da’s jammer en zorgt ervoor dat dit album net aan voldoende scoort. De zang gaat namelijk irriteren op den duur, zeker in het ingetogen ‘Children of the Night’ waar de beperking van Kurtti echt pijnlijk hoorbaar is. Amoth durft grenzen te verleggen, zij het heeeeel voorzichtig, maar werpt vervolgens een barricade op in de vocalen die ernstig achterblijven bij de rest van de band.

(Inverse, 6/10)