DeWolff trakteert Paradiso op een ware Rock ’n roll hoogmis
Rockmonster DeWolff brengt op 5 februari haar nieuwe album ‘Roux-Ga-Roux’ uit. De band viert dit in misschien wel de allermooiste poptempel van ons land: Paradiso. DeWolff is sinds het winnen van de Kunstbende in 2008 ontzettend gegroeid. De kleine jongens zijn mannen geworden die hun eigen stijl gevonden hebben. ‘Roux-Ga-Roux’ is al hun 6e studioalbum. Na het live-dubbelalbum is het de tweede plaat die ze op hun eigen label uitbrengen en de eerste die ze compleet zelf in hun eigen studio hebben opgenomen. DeWolff is een band geworden om rekening mee te houden. Het publiek waardeert deze eigenzinnigheid: Paradiso was al weken voor de show uitverkocht.
The Grand East
The Grand East mocht het bal openen in Paradiso. The Grand East is een nieuwe naam in bluesrockend Nederland. We kennen de band beter als Texas Radio. The Grand East nam op 27 november afscheid van Texas Radio tijdens de “Grote Fuck off Texas Radio show”. “Omdat”, zoals zanger Arthur droog aangeeft “Texas Radio een kloteband was”. Een nieuwe start dus, gebleven is gelukkig de rock ’n soul. The Grand East heeft er geen gras over laten groeien en op 30 januari verscheen haar eerste ep, simpelweg ‘The Grand East EP’ geheten.
The Grand East ging gelijk vol op het orgel, letterlijk, want vanaf de eerste noot gierde en brulde en gierde het hammond orgel. De band heeft met frontman Arthur een ware gangmaker in de gelederen. Hij maakte grappen, zocht contact met het publiek, speelde een smerig stukje mondharmonica en zijn rauwe zang deed denken aan een mix tussen Captain Beefheart, Tom Waits en Joe Cocker. Maar the Grand East is meer dan alleen een frontman, er stond echt een band. The Grand East was bluesy, rauw en soulvol. Het enthousiasme spatte van het podium, op een gegeven moment stond bassist Teun te springen op het Hammondorgel. Het feest op het podium straalde af op het publiek. The Grand East was een van de weinige voorprogramma bands waarbij het publiek om een toegift riep.
DeWolff
Al tijdens het ombouwen van podium voor DeWolff werd duidelijk dat we niet alleen Luka, Pablo en Robin op het podium konden verwachten. Er stonden percussie-instrumenten, basversterkers en extra microfoons achter de vertrouwde power trio opstelling.
Gelijk na de bandleden van DeWolff betraden een bassist en percussionist het podium en beide heren zouden DeWolff begeleiden bij alle nummers van ‘Roux-Ga-Roux’. Vanaf de eerste bluesy gitaarriff van ‘Black Cat Woman’ was het feest op het podium. Dat werd alleen maar groter toen ook nog twee achtergrondzangeressen het podium betraden. Zij benadrukten het soulvolle karakter van veel van de nieuwe nummers alleen maar. In ‘Sugar Moon’ is een hoofdrol weggelegd voor Robin’s Hammondorgel, maar ook voor Luka als zanger. ‘Sugar Moon’ heeft een onweerstaanbare groove en het ‘Whooo oh oh oh’ wordt tot op het bovenste balkon van de Paradiso massaal meegezongen.
Pablo is een beetje sprakeloos van de ambiance. Maar niet voor lang. De achtergrondzangeressen en extra muzikanten verlaten snel het podium om aan te geven dat het tijd is voor Vintage DeWolff nummers. ‘Stand up Tall’ van ‘Grand Southern Electric’ is het eerste nummer dat als vertrouwd trio wordt gespeeld, samen met ‘Satilla nr. 3’ nummers die de laatste jaren op geen enkele DeWolff show ontbraken. Opvallender was de keuze voor ‘Northbound’ dat een prachtig verstilde maar intense uitvoering kreeg. Een nummer dat zelden live gespeeld wordt, maar aldus Pablo: “We krijgen niet dagelijks de kans om in Paradiso te spelen, dus grijpen we nu de kans om dit liedje live te spelen”. Daarna was het weer tijd voor een plukje nummers van ‘Roux-Ga-Roux’. Ondanks strubbelingen met Pablo’s microfoons, waarvan hij later zei dat het “allemaal ingestudeerd was”, was het opvallend hoe DeWolff haar nieuwe liedjes al eigen gemaakt heeft.
Nadat Mitchell Rivers op ‘Stick it to the Man’ al de tweede stem verzorgde, mocht de voorman van Joe Madman and the Sidewalkers zijn eigen nummer ‘Gypsy Spell’ zingen met DeWolff als begeleidingsband. De intense uitvoering van ‘Medicine’ sneed werkelijk door merg en been en was daarmee een van de hoogtepunten van de show. Het podium stroomde weer vol. Naast percussie, achtergrondzang en bas zagen we ook blazers verschijnen. ‘What’s the Measure of a Man’ kreeg daarmee een grootse en meeslepende uitvoering. Dampende funkrock met een ronkend Hammondorgel en funky riffs die samen met de blazers en achtergrondzang het nummer tot een volgend hoogtepunt verhieven. Na de heerlijke groove van ‘Lucid’ en ‘Easy Money’ ging het tempo weer omlaag in het epische ‘Tired of Loving You’ waarin vooral de minutenlange gitaarsolo van Pablo indruk maakte. Hij speelde niet eens zo heel veel noten, maar ze waren allemaal raak en de solo gaf geen moment het idee dat Pablo zijn virtuositeit stond te tonen.
Het epische ‘The Pistol’, een ware DeWolff klassieker sloot weer een blokje old style nummers in stijl af met prachtige interactie tussen orgel en gitaar, rauwe uitbarstingen en heel veel wapperend haar. Het soulvolle ‘Love Dimension’ sloot de reguliere set in stijl af met massale samenzang. ”. DeWolff nodigde het publiek uit op het podium Heel Paradiso zong samen “We can only be together in a love dimension”. Waarna Luka over het publiek heen naar achter in de zaal crowdsurfte. In de toegift ontplofte Paradiso in een massale moshpit bij ‘Don’t You Go Up the Sky’. Waarna DeWolff de cirkel rondmaakte met hun allereerste nummer ‘Gold and Seaweed’.
Tenslotte
Met deze ware hoogmis van de rock ’n roll heeft DeWolff benadrukt een van de allerbeste livebands van dit moment te zijn. DeWolff gaat eigenzinnig in tegen alle trends en rekt haar nummers rustig op tot meer dan tien minuten met instrumentale jams. Dit levert niet het meest eenvoudige repertoire. Maar door haar tomeloze energie, muzikaliteit en enthousiasme weet de band de aandacht van het publiek niet alleen vast te houden, maar zelfs om meer te laten vragen.
Gaat dat zien op een podium bij u in de buurt!
Fotografie: Ariane van Ginneke, Rockmuzine
