Magisch optreden van the Delta Saints in W2

Facebookrssmail

©Ariane van Ginneke- The Delta Saints (21) copyThe Delta Saints zijn een nog jonge band uit Nashville Tennessee. Bij hun oprichting in 2008 was het plan om alleen live te spelen en geen platen op te nemen. Toen het lokale succes toenam nam ook de druk om muziek op te nemen toe. In 2009 en 2010 nam de band een tweetal ep’s op. Toch moest de band het vooral van hun liveshows hebben. Door een bijna onmenselijk tourschema van gemiddeld 200 shows per jaar wist de band een trouwe schare fans op te bouwen, zowel in de VS als in Europa. In de nummers van the Delta Saints herken je een opwindende mix van blues, southern rock, soul en country. De band noemt haar muziek zelf “Bourbon-Fueled Bayou-Rock”. The Delta Saints brachten dit najaar hun tweede studio album ‘Bones’ uit. Op Blueszine werd dit album gewaardeerd met een 9. In W2 kon de band andermaal bewijzen dat deze loftuitingen op zijn plaats waren.

Sean Taylor

De Londense blues bard Sean Taylor verzorgde het voorprogramma.  Moeiteloos wist Sean het publiek te boeien met zijn stem, maar vooral met zijn geweldige gitaarspel. Slechts gewapend met een akoestische gitaar vormt Sean Taylor een complete one man’s band. Of hij nu een grimmige blues speelde of een bluesy versie van Elvis’ ‘Heartbreak Hotel’; Sean Taylor overtuigde met zelfspot, muzikaliteit en gepassioneerde vocalen.

The Delta Saints

Eigenwijs als ze zijn openden the Delta Saints hun show met het prachtige sfeervolle ‘Pray On’, wat na een reggae basloopje van bassist David Supica uitmondde in een jazzy jam waarin de keyboards van Nate Kramer en de gitaar van Dylan Fitch een prachtig duel uitvochten. Met het groovende ‘Zydeco’ kwam de show echt los en waagden de eerste toeschouwers een bescheiden dansje. The Delta Saints waren duidelijk gekomen om samen met het publiek een feestje te bouwen. Op een intense uitvoering van ‘Sometimes I Worry’ volgden diep funkende uitvoeringen van ‘Bones’ en ‘Heavy Hammer’. Met de vette blues van ‘Chicago/Boogie’ en de moddervette funk van ‘Devil’s Creek’ werd het publiek getrakteerd op enkele oude favorieten.

Daarna was het weer tijd voor nieuw materiaal met een intense uitvoering van ‘Into The Morning’, het fraaie dobro thema van ‘Berlin’ en het absolute hoogtepunt van de show: ‘Dust’. Met zijn dreigende gitaarriff, de duistere opbouw naar Ben Ringel’s oerschreeuw en de verzengende solo van Dylan was dit een adembenemend epos. Het jazzy intro van ‘Death Letter Jubilee’ klonk daarna bijna als een opluchting. ‘My Love’ was weer zo’n pareltje, dat heel klein begon met alleen Nate op akoestische gitaar en Ben’s stem, een liefdesliedje, maar dan een dat je keihard bij je strot grijpt.©Ariane van Ginneke- The Delta Saints (15)

En weer deden ze het, wisten ze eerder ‘Crazy’ van Gnarls Barkley naar een nieuw niveau te tillen, nu waagden the Delta Saints zich aan ‘The Chain’ van Fleetwood Mac, en wat was het prachtig! De reguliere set sloot af met het bluesy, intens groovende ‘Cigarette’.En nog was het niet op: in de toegift speelden the Delta Saints het bijna lieflijke ‘3000 Miles’ en sloten ze af met het opzwepende ‘Bird Called Angola’ waarop band en publiek er samen nog een laatste feestje van maakte.

De band liet er in W2 geen twijfel over bestaan: het nieuwe album ‘Bones’ is een meesterwerk wat ook live geweldig uit de verf komt. Heel af en toe heb je een band waarvan je bij de eerste kennismaking gelijk weet dat je tegen iets heel bijzonders bent aangelopen. Mij gebeurde dat bij the Delta Saints. Geen twijfel mogelijk, dit gaat een hele grote band worden.

Fotografie: Ariane van Ginneke

Facebooktwitterredditpinterestmail
Inschrijven op de RockMuZine nieuwsbrief
Wekelijks op vrijdagavond het laatste nieuws en de laatste verslagen en recensies in je mailbox!

(Let op: check je spambox en voeg info@rockmuzine.nl toe aan je whitelist)

PJ