Steven Wilson – 4 ½

Vanaf zijn 10e speelt en schrijft multi-instrumentalist Steven Wilson muziek. Hij werd vooral bekend als zanger/gitarist van o.a. Porcupine Tree en No Man. De lijst van bands en artiesten waar hij mee samen heeft gewerkt is te lang om op te noemen. Zijn solo carrière verloopt erg goed.Het nieuwe album van Steven Wilson draagt de naam ‘4 ½’

De titel 4 ½ is bewust gekozen voor dit 37 minuten duurde album. Dit album bevat o.a. nummers die niet gebruikt werden voor zijn ‘Hand.Cannot.Erase’ (zijn 4e album). Deze nummers zijn géén tweedekeus. Ze pasten niet in het geheel van het voorgaande album en staan daarom op dit extra album voordat volgend jaar zijn 5e album uitkomt.

De eerste minuut van ‘My Book of Regrets’ laat ik op mij afkomen. Steven is alles behalve voorspelbaar. Van een licht “poppy sound” tijdens het intro naar een wending met meer rock. Daarna is een stukje zo tederzacht gespeeld en gezongen dat je het volume niet al te zacht moet hebben staan, anders mis je het. Binnen 3 minuten raak ik in vervoering en vergeet te recenseren. Ik luister verder, zonder mijn tablet aan te raken.

Dit nummer gaat na oploop op repeat. Als ik opnieuw luister word ik weer geraakt. In een up-tempo stuk vliegen er allerlei tonen om je oren, van diverse instrumenten. Daarvan neemt Steven er zelf al 5 voor zijn rekening, waaronder natuurlijk de lead gitaar terwijl Dave Kilminster de gast gitarist is. Het basloopje van Nick Beggs is super. Toetsenist Holzman bespeelt diverse “keys”, waaronder de Hammond. Dit levert een lekkere volle bak muziek op. De rusten die er in verwerkt zijn, zijn geniaal. Tijdens meeslepend gitaarspel houdt Adam de toetsen lang vast. De toetsen en de snaren versterken elkaar. Het is duidelijk dat dit nummer van ‘Hand.Cannot.Erase’ afkomt. Want qua tekst en muziek sluit het aan bij dat album.

Een langzaam en zacht intro, de eerste tonen van ‘Sunday rain sets in’ raken mij meteen. Tempo en volume gaan iets om hoog. De rustige sfeer blijft. Het geluid is mooi verdeeld in de boxen. Dit komt extra goed tot zijn recht met koptelefoon op. Dit is muziek om heerlijk om weg te dromen. En dat doe ik dan ook. Plotseling klinkt er een explosie van muziek, kort, maar o zo mooi. Dit instrumentale nummer eindigt met een paar hele tedere noten.

Tijdens het intro van ‘Don’t hate me’ hoor je lang aanhoudende tonen op het keyboard, vermengd met gitaar. Dit doet je misschien even twijfelen maar als je het langzame drumtempo van Craig Blundell hoort, weet je zeker dat deze ‘Don’t hate me’ oorspronkelijk van ‘Porcupine Tree’ is. Ditmaal is het een duet met de Israëlische zangeres/songwriter Ninet Tayeb. Saxofonist Theo Travis blaast een mooie partij weg en geeft dit nummer een mooi jazz twist, die free-jazz hoorde je ook in de originele uitvoering. Ook in de nieuwe uitvoering volgt een klein gespeeld gedeelte. Bij beiden heeft de sombere tekst impact. Welke versie beter is? Ik kan niet kiezen. Jij wel?

Één van de weinige minpuntjes is dat het einde van ‘Happiness III‘ weg is gedraaid. Het komt aan het slot van zo’n goed nummer een beetje fantasieloos over. Deze 6 nummers bieden meer dan genoeg afwisseling. Zo heeft ‘Vermillioncore’ heerlijke bombastische stukken. Ook hier loopt het geluid mooi van de ene box over naar de andere. In bijna alle nummers zijn ook minimalistische gedeeltes te horen. Vooral in het ‘Year of the plague’ hebben deze gedeeltes de overhand. Alléén met muziek zo veel emotie over kunnen brengen, klasse! En die klasse geldt, zoals verwacht, voor heel dit album.

(9/10, K-Scope)