Sivert Høyem melancholisch en meeslepend in de Tolhuistuin
Anderhalf jaar na zijn laatste album ‘Endless Love’ keerde singer songwriter Sivert Høyem terug naar Nederland met alweer een nieuwe plaat genaamd ‘Lioness’. De charismatische Noor grossiert in melancholische bluesrock die overstroomd van de romantiek, duister realisme en rusteloosheid. En gezien de uitverkochte Tolhuistuin in Amsterdam op 15 maart 2015 was er voldoende publiek dat zich daar heerlijk een avondje in wilde onderdompelen.
Jonas Alaska
Bij binnenkomst stond een iele jongeman met gitaar de zaal toe te zingen. De eveneens Noorse Jonas Alaska (eigenlijk Jonas Aslaksen) verzorgde het voorprogramma vanavond. Op verlegen toon werden nummers als ‘I just don’t love you anymore’ en ‘regret’ geïntroduceerd, maar er was ook plaats voor een beetje humor met een nummer als ‘Swine flu blues’ waarmee Jonas zijn korte set alweer afsloot. Alaska brengt kleine liedjes met een klein beetje muzikale begeleiding die nauwelijks toereikend zijn om de aandacht van het publiek in de zaal te vangen laat staan vast te houden. Een blijk van waardering kwam vooral van de voorste rij die hem aanmoedigden met een beschaafd applaus. Om niet te verdwijnen in het dertien in een dozijn schap heeft Jonas nog een flinke groeispurt nodig.
Sivert Høyem
Mr. Høyem & band kregen een warm onthaal van de zaal en trapten af met het titelnummer van de nieuwe plaat ‘Lioness’. Het karakteristieke stemgeluid van Sivert en de weemoedige tonen van het nummer hebben de zaal onmiddellijk in hun greep en houden dat vast tot de laatste noot. Kort na aanvang knalde de band er een meer energieke song in met het opzwepende ‘Black & Gold’; de soundtrack van de Noorse thrillerserie ‘Occupied’.
Hoewel uitverkocht, had het concert een intieme sfeer en het publiek genoot met volle teugen van een gevarieerde setlist op basis van Høyem zijn solowerk en nummers van zijn voormalige band Madrugada. Met onder andere ‘What’s on your Mind?’, ‘Honey Bee’ en ‘Majesty’ werd de Madrugada tijd herleeft, tot groot genoegen van de zaal. Het voorlaatste album ‘Endless Love’ kwam slechts kort terug met het broeierige ‘Görlitzer park’ (naar het Berlijnse park dat bekend staat om zijn grote populariteit onder dealers en gebruikers). Ook van het nieuwste album wordt slechts een beperkte selectie ten gehore gebracht met onder andere ‘The Boss Bossa Nova’ en het duistere en meeslepende ‘V.O.I.D.’ Maar ook oudere wat meer lichtvoetige nummers passeerden de revue, zoals ‘Where is my moon’.
De band staat krachtig maar ingetogen achter hun frontman. De team spirit was echter duidelijk aanwezig in kleine gebaren en blikken. Dat gitarist Cato Salsa zelfs tijdens zijn solo’s half in het duister bleef staan met de blik op oneindig maakte zijn geweldige gitaarspel overigens niet minder. Toetsenist/gitarist Crister wisselde bij de verschillende nummers van instrument, waarmee hij (deels) het ontbreken van de strijkers opving die op het laatste album een prominente rol spelen. Het nieuwe nummer ‘Sleepwalking man’ werd opgedragen aan de lichttechnicus die, vertelt Høyem breed grijnzend, de avond ervoor de nodige avonturen beleefde in de nachtelijke uren. De precieze details blijven ons helaas bespaard terwijl de melancholische klanken van het nummer over de hoofden van het publiek dansen. Na een korte pauze keren de heren terug met twee classics uit de Madrugada tijd: het rustige ‘Electric’ en de meezinger ‘The kids are on high street’. Na ‘Moon landing’ als afsluiter bleef de band nog even nagenieten van een welgemeend applaus. Het publiek kan ongetwijfeld een waslijst opnoemen aan nummers die zij graag hadden willen horen vanavond maar gelukkig trok de band zich daar weinig van aan. Zo blijft er wat te wensen over voor een volgende live show!
