Derde dag Paaspop weer vol scheurende gitaren
Na twee prachtige dagen vol rock en metal, was ook de laatste dag op Paaspop een vol met hoogtepunten!!
Nog één keer alle remmen los bij Refused
Volgens de aankondiging van Paaspop is Refused een post-hardcore noise- punkband uit Zweden. Dat is een hele mond vol in theorie, maar wat betekent dat voor de toeschouwer van de show?
Nou, eigenlijk niks. Refused speelt weliswaar bijzonder snel en knetterhard, toch is het niet alleen van dik hout zaagt men planken. De frontman van de band is een ontzettende spring in het veld die amper een seconde stil kan blijven staan voor hij weer rond gaat springen en de vreemdste capriolen met zijn microfoon uithaalt.
Refused speelde een knetterharde strakke en muzikale set die door de Phoenix met luid gejuich en een forse moshpit werden gevierd.
Paaspop valt als een blok voor Monster Magnet
Monster Magnet toert tegenwoordig door Europa met een setlist waarop alleen nummers uit hun periode bij het platenlabel A&M prijken. Volgens sommigen was Monster Magnet in deze periode (1993 – 2001) op haar hoogtepunt.
Op Paaspop speelt Monster Magnet een dijk van een show. Kiezelharde sludge metal met fuzzende gitaren, donderende drums en een grommende bas. Zanger Dave is de absolute frontman van de band, charismatisch, charmant en met gevoel voor humor, maar ook duister met zijn sardonische lach.
De hoogtepunten zaten aan het einde van de show: eerst de heerlijke fuzzy riffs van ‘Dopes to Infinity’. Direct gevolgd door het briljante ‘Spacelord’. “Spacelord Motherfucker! werd massaal meegezongen met de duivelshoorns in de lucht.
Absoluut niet modern of vernieuwend, maar Monster Magnet was wat mij betreft toch een van de hoogtepunten van Paaspop 2016.
Rauwe energie bij the Meatbodies
Als iemand had gezegd dat de zanger van the Meatbodies programmeur bij, zeg Facebook was zou ik het eerder geloven dan zanger in een rockband. Nou kan Thursten Moore, de voorman van Sonic Youth, een van the Meatbodies’ helden er ook wat van qua nerdschap.
De naam van Sonic Youth is al gevallen als een van de voorbeelden voor the Meatbodies, andere hoorbare invloeden zijn the Stooges en MC5. The Meatbodies speelden een lekkere rauwe set garagerock met smerige fuzzy gitaren. Hoogtepunt van de show was ‘Mountains’ met zijn zware riffs.
Go Back to the Zoo is dood, leve St. Tropez
Het getuigt van lef als je als band besluit het roer volledig om te gooien. Zeker als die band Go Back to the Zoo heette en uiterst succesvol was. Toch is dat exact wat de mannen van Go Back to the Zoo hebben gedaan. St. Tropez is een compleet nieuw begin.
St. Tropez betrad het podium van de Jack Daniels zonder enige franje. Toen het eerste akkoord werd aangeslagen ging de band los. St. Tropez speelt garagerock met een punk attitude. Dat wil zeggen hard, in your face en rauw. De muzikaliteit en het samenspel van de band verried ervaring die je alleen met heel veel spelen kunt opdoen. Dat is de erfenis van Go Back to the Zoo, verder deed St. Tropez in niets aan haar voorganger denken.
Dat is wat mij betreft een groot compliment. St. Tropez was voor mij een van de grootste verrassingen van Paaspop.
Charmant brutale Britpop met The Jacques
De eerste reactie bij het verschijnen van de bandleden van The Jacques was: “Wat een jochies nog”. The Jacques is dan ook pas twee jaar bezig. Vooral zanger Fin heeft die typische brutale en arrogante charme die we ook van Oasis en the Libertines kennen.
The Jacques speelde een set van charmante, een beetje rammelende britpop op het podium van de Jack Daniels. Zanger Fin heeft een fijne, soms wat zeurende stem die prima bij hun muziek past.
Hardrock met pathos én ballen van Scorpion Child
Ozzy Osbourne heeft een zoon en hij heet Aryn Jonathan Black, de zanger van Scorpion Child! Wat een entertainer is die man! Hij heeft in de eerste plaats een fantastische rockstrot maar hij straalt ook sex uit en schuwt het grote gebaar niet. Niet geheel toevallig kwam Scorpion Child het podium op onder de tonen van ‘Paranoid’ van Black Sabbath.
Daarmee is de grootste troef van het Texaanse Scorpion Child genoemd, maar we mogen niet vergeten dat het ook gewoon een geweldige band is. Scorpion Child speelt classic hardrock maar wel met zo’n passie, power en muzikaliteit dat het nergens oubollig wordt. Donderende drums, grommende bassen en loodzware riffs van zowel gitaar en orgel leggen de basis waarop de zang van Aryn Jonathan kan schitteren.
Het geluid in de Thunderbolt stond weer knetterhard waardoor de details soms wegvielen maar Scorpion Child’s show bleef als een huis overeind staan. Het hoogtepunt was het epische ‘Polygon of Eyes’.
Foto’s: ©Ariane van Ginneke – Rockmuzine
