Sonus Umbra – Beyond the Panopticon
Sonus Umbra werd begin jaren ’90 opgericht door 3 studenten, waaronder bassist Luis Nasser. Toen heette de band Radio Silence. Na een paar jaar viel de band uiteen. Luis is het enige overgebleven bandlid van toen. Hij is, naast zijn studie, altijd met muziek bezig gebleven. Na wat muzikale omzwervingen werd zo’n 16 jaar geleden Sonus Umbra opgericht.
De band bestaat maar liefst uit 7 personen, waarvan een aantal meerdere instrumenten bespelen. ‘Beyond the Panopticom’ is hun 5e album.
Helemaal aan het begin van ‘Grotesquerie’ klink gefluister, gevolgd door een bas groove van Luis Nasser. Er zijn diverse wendingen. Hi hats, fluit, meespelend gitaarspel, en keyboards wisselen elkaar, soms in vrij hoog tempo af. De bas groove keert regelmatig terug. Sommige wendingen zijn mooi verweven in dit instrumentale nummer. Andere wendingen zijn onverwacht. Op zich helemaal niet erg, graag zelfs, zolang het nummer in balans is. Dat is hier niet altijd het geval. Toch weet Sonus Umbra steeds de draad weer op te pakken.
In ‘Blood and diamonds’ wordt de fluit met vlagen snel bespeeld door Steve Royce. De fluit dartelt als het ware door het nummer heen. Met hoge, heldere tonen. Op andere momenten zorgt de bas voor de lage tonen. Hoog en laag wordt op boeiende afgewisseld door diverse andere instrumenten. De stemmen Brittany Lee Moffitt en Roey Ben-Yoseph kleuren goed bij elkaar, ondanks de verschillende kleur van stem. Ook dit nummer heeft diverse wendingen. De balans is hier wel goed. Er wordt gebruik gemaakt van samplen, een stem, een sirene. Enkele zware en lichte aanslagen op piano wisselen elkaar af. De tekst is grotendeels te verstaan. Bovendien kun je meelezen in het mooie tekstboekje. Andy Tillotson laat zo nu en dan zijn drumstokken even met rust. Als hij mee drumt, past hij het volume en de intensiteit prima aan. Zang wordt afgewisseld met aangename lange instrumentale stukken. De opbouw van dit nummer is erg goed.
De start van ‘Love undone’ heeft wat Mexicaanse invloeden. Soms is dit nummer minimalistisch. David Keller bespeelt de cello, en geeft dit nummer een vleugje somberheid. De pijn is goed te horen in de zang. De kleur van de stemmen is tijdens deze emotionele stukjes niet aangenaam. Waardoor het nummer een deel van zijn waarde verliest. Het einde is iets te abrupt.
Krakend geluid dat lijkt op een oude buizen radio. Dit past prima bij de tekst, want het nummer heet ‘Channel Zero’. Als het kraken zo goed als gestopt is, worden een paar tonen op de bas staccato gespeeld. Steeds herhalend. De overige muziek is ook staccato, dus strak gespeeld. Meerdere vocalen zorgen deels voor melodie. Als de muziek niet meer staccato is, zorgen de instrumenten voor de melodie. De stem die gesampled is, is niet in zijn geheel te verstaan door muziek en ander sampling. Her en der doet het nummer wat bizar aan. Ik begrijp de opzet, maar de opbouw en de uitvoering is niet helemaal wat het moet zijn. Sommige geluiden klinken onaangenaam scherp.
Sonus Umbra heeft maar liefst 3 gitaristen: Tim McCaskey , Rich Poston, Andy Tillotson. Rich speelt ook keyboards, en Andy drum. Omdat meerdere bandleden diverse instrumenten bespelen hoor je regelmatig veel tegelijk. Dat hoor ik graag zolang alles maar in balans is en ieder nummer goed opgebouwd is. Niet alle 6 nummers van ‘Beyond the Panopticom’ zijn even goed opgebouwd. Maar ieder nummer heeft meerdere goede stukken. Daarom heb ik zeker met plezier geluisterd.
(7,5/10, Subluminal)
