Wolfmother verovert 013 met onversneden rock ‘n roll

Rock ’n roll verkeert in zwaar weer, Black Sabbath is bezig aan haar afscheidstournee en AC/DC moet noodgedwongen teruggrijpen op Axl Rose als zanger. Gelukkig gloren er nog lichtpuntjes. Een van die lichtpuntjes is Wolfmother, het driekoppige rockmonster uit Sidney Australië. Wolfmother heeft zojuist haar vierde album ‘Victorious’ uitgebracht en toert met de ‘Gypsy Caravan’ tour de wereld rond ter promotie van dat nieuwe album. Tijdens die tour doet de band onder andere 013 in Tilburg aan.

Electric Citizen

Electric Citizen uit Cincinnati Ohio is door Wolfmother gevraagd als voorprogramma tijdens het Europese deel van de tour. De band staat op het punt om haar tweede album ‘Higher Time’ uit te brengen. Electric Citizen speelde in 013 een straffe set classic rock. Dat was in theorie de ideale opwarmer voor een Wolfmother show. Zangeres Laura Dolan viel op door haar onechte podiumpresentatatie. Vooral daardoor kon Electric Citizen niet echt overtuigen.

Wolfmother

Wolfmother is al sinds jaar en dag het vehikel van zanger/gitarist Andrew Stockdale, het enige overgebleven lid van de oorspronkelijke line-up in 2000. Bassist en keyboardspeler Ian Peres is sinds 2009 bij de band. Het tweetal wordt tijdens de ‘Gypsy Caravan’ tour bijgestaan door drummer Alex Carapetis.

Het zinderde van verwachting in het stijf uitverkochte 013 toen de pauzemuziek stopte en de zaallichten uitgingen. Al met de eerste powerriff van opener ‘Victorious’ was het duidelijk waarom Wolfmother de hoofdact was en Electric Citizen support. De energie spatte werkelijk van het podium af. Zowel de nieuwe nummers als die van de eerste twee albums werden hartstochtelijk meegezongen. Toen Andrew Stockdale de riff van ‘Woman’ inzette ontstond er een massale moshpit voor het podium die naarmate de show vorderde alleen maar groter werd.

Wolfmother gaf 013 een lesje in pure rock ’n roll. Met de tomeloze energie van bassist Ian, de genadeloos harde en strakke klappen van drummer Alex, het kenmerkende stemgeluid van Andrew en natuurlijk zijn opwindende powerrrifs ontpopte Wolfmother zich als een roedel hongerige wolven.  Het publiek in 013 bleek een uiterst gewillig slachtoffer. Tot bovenin op het balkon kon niemand stil blijven staan en werd er mee gesprongen en geklapt. Het werd een prachtig feest waarin band en publiek elkaar opzweepten.

Elk nummer in de setlist was raak. ‘White Unicorn’ sprong eruit door het prachtige gitaar intro en de onweerstaanbare groove. Tijdens een uitgebreide jam citeerde Andrew nog even ‘Riders on the Storm’ van the Doors. Met zijn zware spacey baspartijen en moddervette gitaarrriffs was ‘California Queen’ een volgend hoogtepunt. Het swingende ‘Gypsy Caravan’, titelsong van de huidige tour, is zo’n nummer dat zich in je kop nestelt. Ik merkte dat ik in de parkeergarage nog zachtjes “Won’t you take me to the , to the gypsy caravan” liep te zingen. Bij ‘Pretty Peggy’, het Wolfmother nummer dat het dichtst bij een ballad komt moest ik tijdens de koortjes onwillekeurig aan Kensington denken. Alleen was Wolfmother wel rock ’n roll. De afsluiter van de reguliere set ‘Collosal’ bleek het hoogtepunt van de avond. Loodzware gitaarriffs werden afgewisseld met minstens zo rauwe orgelriffs. Bassist Ian bespeelde regelmatig met zijn linkerhand de hals van de bas terwijl hij met rechts de orgelpartijen speelde. Het publiek ging mee in de energie die vanaf het podium spatte. Een crowdsurfend meisje ging bijna de hele zaal door.

Het is lang geleden dat ik een publiek zo hartstochtelijk om een toegift heb horen roepen. Natuurlijk werd het daarin niet teleurgesteld. De band kwam zichtbaar onder de indruk van het enthousiasme van het publiek terug voor nog twee nummers. ‘Joker and the Thief’, Wolfmother’s grootste hit, sloot een geweldige show in stijl af. Andrew kondigde hem nog onderkoeld aan met: “Let’s close this amazing night with a song you might have heard before” Waarna hij losging op die onweerstaanbare riff en het publiek nog een keer helemaal uit haar dak ging.

Tenslotte

De show van  Wolfmother was pure rock ’n roll, rauw, ruig, groovy en bovenal catchy. Je moest meespringen of je nu wilde of niet. Black Sabbath en AC/DC kunnen met een gerust hart de gitaren aan de wilgen hangen. De toekomst van rock ’n roll is bij Wolfmother in veilige handen.

Fotografie: Ariane van Ginneke