Matthew Parmenter – All our yesterdays
Toetsenist en singer/songwriter Matthew Parmenter richtte eind jaren ‘80 de prog band Discipline op. Detroit is de thuisbasis van deze band. Verwar dus deze Discipline niet met de hardcore jaren ’90 band uit Veldhoven. Na de albums die Matthew maakte met Discipline bracht hij solo albums uit, ‘All our yesterdays’ is het derde solo album.
‘Scheherazade’ start met indrukwekkende hoge solo zang. Matthew gebruikt zijn stem als instrument. Af en toe hoor je een lichte aanslag op de piano, steeds dezelfde toon. Een 2e stem wordt toegevoegd. Deze stemmen sterven weg; na een korte piano solo begint Matthew met zingen. Scheherazade is de vertelster van de verhalen uit ‘Duizend-en-een-nacht’ en daar gaat dit nummer over. Je hoort nog steeds dezelfde toon op piano. Langzaam worden er meer instrumenten toegevoegd. Het minimalisme is weg. Tempo en volume gaan wat omhoog. Wat een goed opgebouwd nummer. Jammer dat er niet iets meer aandacht was voor het verdelen van het geluid in de boxen/ koptelefoon. Met een betere verdeling had dit nummer, en de nummers die volgen meer intensiteit gehad. In ‘I am a shadow’ is de meerstemmige zang goed gemixt in de boxen. Maar is de piano iets te hard ten opzichte van de zang. Waardoor de balans in de zang minder duidelijk te horen is.
‘All our yesterdays’ is aan de start breekbaar gezongen. De eerste regels zijn:
“To-morrow, and to-morrow, and to-morrow,
Creeps in this petty pace from day to day”
Wie denkt dit te herkennen heeft gelijk. Dit zijn woorden van Shakespeare (Macbeth). Als de zang dramatischer wordt gaat de piano daar in mee. Breekbaar en drama wisselen elkaar, zowel in zang als in muziek, een aantal keer af. Al die tijd bijna alleen zang en piano. Even later afgewisseld door een instrumentaal stuk bestaand uit meeslepend gitaarspel en lang aanhoudende tonen op het keyboard. Weer de afwisseling tussen het breekbare en dramatische zang. Hoewel de tekst ook hier geen makkelijke meezinger is, wordt je wel degelijk geraakt door de manier van zingen in combinatie met de muziek. Heel terecht dat dit het titelnummer is.
‘Stuff in de bag’ klinkt heel anders dan de voorgaande nummers. Dit is bijna vrolijk. Zeker na de wat zwaar beladen nummers. Twee zinnen worden te vaak herhaald. De zang in ‘Consumption’ klinkt verre van aangenaam. Ook de manier van het akoestisch gitaarspel is niet geweldig. Bovendien is het verband met de voorgaande nummers niet duidelijk. Hierdoor wordt de intensiteit van de voorgaande 8 nummers deels onderuit gehaald.
‘Hey for the dance’ klinkt gelukkig een stuk beter dan het voorgaande. De balans was door het vorige nummer dus danig verstoord, dat het bijna onmogelijk is om terug te komen in de flow in dit laatste nummer. Het nummer lijkt afgelopen, maar er volgt een onverwachte wending. Op het moment dat je weer een wending verwacht, wordt dit nummer weggedraaid.
In ongeveer de helft van de nummers wordt er niet gedrumd. In de andere helft is Paul Dzendzel als drummer te horen. De invloeden uit Discipline zijn aanwezig. Het album is vrij dramatisch en complex, maar boeiend opgebouwd. De teksten zijn moeilijk doorgronden. Een groot deel van zang en muziek is theatraal neergezet. De meeste nummers bevatten interessante wendingen, waardoor je in de muziek getrokken wordt. Het één na laatste nummer is de zwakke èn storende schakel. Dit doet afbreuk aan het geheel. Want met het laatste nummer weet Matthew niet voldoende te overtuigen om je terug te winnen. Jammer want vooral de eerste zes nummers voorgaande nummers waren wèl overtuigend.
(7/10, Bad Elephant Music)
