Doomsday Outlaw – Suffer More
En toen was daar in 2015 opeens Doomsday Outlaw, een band die klonk of ze rechtstreeks uit de Californische woestijn was getrokken, zo zwaar waren de stoner riffs. Niets was minder waar: Doomsday Outlaw kwam uit de Midlands in de UK. Hun debuutalbum ‘Black River’ werd in metalkringen met gejuich ontvangen. Doomsday Outlaw is behoorlijk productief, want eind mei 2016 presenteert de band haar tweede album ‘Suffer More’.
Het eerste dat opvalt als je ‘Suffer More’ vergelijkt met haar voorganger is dat de zang minder geforceerd ruig klinkt, maar meer gebruik maakt van de hoge registers. Of je daar van houdt is een kwestie van smaak, mij klinkt het natuurlijker in de oren.
‘Suffer More’ bevat maar liefst 15 nummers. Het album opent sterk met ‘Walk On Water’ waarin de gruizige riffs je letterlijk om de oren vliegen. Het catchy ‘Fallback’ is de eerste single van het album. ‘Fallback’ wordt voortgestuwd door grommende baslijnen. Zanger Phil vervult met gevoelvolle vocalen de hoofdrol.
‘Driftwood’ is een akoestisch niemendalletje waarvan de enige functie lijkt dat het naadloos overgaat in ‘All That I Have’.
‘All That I Have’ is een van de hoogtepunten van het album, niet in de laatste plaats omdat Doomsday Outlaw het nummer mooi opbouwt richting de dramatische refreinen. Een echte stadionrocker wat mij betreft. Het titelnummer van het album ‘Suffer More’ is een van de hoogtepunten van het album. ‘Suffer More’ is een duister epos dat aan Alice in Chains in haar hoogtijdagen doet denken met trage zware riffs en gloedvolle zang.
Daarna volgt een trio harde, energieke nummers. ‘Pandemonium’ is, zoals de titel al doet vermoeden, een punkexplosie van minder dan een minuut. ‘Pandemonium’ gaat naadloos over in ‘I’ve Been Found’ , een energieke rocksong. ‘Bring Your Pain’ is voor mij het prijsnummer van dit trio, een aggressieve vuige Southern Rock song.
‘Blues For a Phantom Limb’ is samen met het titelnummer het hoogtepunt van ‘Suffer More’. Na een traditioneel bluesintro op een banjo wordt de riff overgenomen door een snijdende elektrische gitaar. ‘Blues For a Phantom Limb’ ademt een desolate sfeer uit. Een prachtig epos over verlies in een vuige bluesrocker gegoten.
In ‘Standing Tall’ laat Doomsday Outlaw zien dat ze ook kunnen overtuigen in een ballad. Mooi opgebouwd met akoestische gitaren met een langzaam opbouwende dreiging van gitaar feedback en langzaam opkomende bassen. ‘Wait Until Tomorrow’ draait dan weer volledig rond zware, logge gitaarriffs en is mooi duister gezongen. Uitsmijter ‘Tale Of a Broken Man’ doet in het intro denken aan Bon Jovi, maar als de gitaarriffs losbarsten groeit het nummer uit tot een vette southern rocker.
Op ‘Suffer More’ horen we een hechte, geïnspireerde band. Doomsday Outlaw lijkt totaal geen last te hebben van het “altijd lastige tweede album syndroom”. Er staat geen slecht nummer op het album, hoewel sommige nummers niet echt iets aan het geheel toevoegen. ‘Driftwood’, ‘I’ve Been Found’ en ‘Jericho Cane’ kunnen volgens mij gemist worden waardoor het album compacter zou zijn en meer impact zou hebben.
(7,5/10) releasedatum 27 mei 2016.
