Fortarock zet op eerste tweedaagse editie strak programma neer

Met 20.000 bezoekers was het weer een gezellige drukte in het Nijmeegse Goffertpark. Het festivalterrein was weer gezellig ingericht met 3 podia (Main Stage, Large Rockhand Stage en Heavy Stage). Het weer liet zich net als vorig jaar van zijn beste kant zien en bij festivals is dat altijd een heel prettige bijkomstigheid; Je drankje smaakt beter, het eten is lekkerder en de sfeer is nog beter. Zaterdag opende het festival bij een eerste maal een voordag, Buma Rocks, maar RockMuZine houdt het gewoon bij de dag waar iedereen voor kwam.

Het programma zag er op voorhand uitermate interessant uit met; Amon Amarth, die echt aan het doorbreken zijn, Megadeth (weer op het oude niveau), Disturbed die na 6 jaar weer op een Nederlands podium terugkeerde, King Diamond die ‘Abigail’ in zijn geheel vertolkte, Suicidal Tendencies met Dave Lombardo achter de drumkit, Volbeat als hoofdact en Baby Metal die voor het eerst in Nederland speelt en waar stiekem iedereen nieuwsgierig naar was.

Om 12.00 uur ging het los op de Large Rockhand Stage (LRS) en de Heavy Stage. Hiermee begon gelijk het probleem voor bezoekers van de hedendaagse festivals: Naar wie gaan we kijken? Het gebeurt te vaak op festivals dat er twee interessante optredens tegelijk zijn. Dan zullen we het maar niet over vroeger hebben toen er maar één podium was en je tussen de optredens relaxt aan kon doen. Uiteraard hoefde je niet alles te zien, maar de meeste bezoekers zijn liefhebbers die zoveel mogelijk willen zien als de bands er toch zijn.

Op de Heavy Stage opende The Shrine uit Californie-USA. De band zag er retro uit maar speelden zeker geen retrorock, eerder trashy bikerrock. Ondanks dat de band aan het begin van hun carrière staat, speelden ze al wel op de laatste versie van de Motorboat Cruise. Daar mag je doorgaans niet spelen als je er niets van kan. Op Fortarock hebben we daar echter weinig van gemerkt; De nummers waren matig en het knalde niet. In een intiemere zaal of bikerclub komt het waarschijnlijk beter tot zijn recht.

De opener op Main Stage was de uit Brighton Engeland afkomstige Architects. De band heeft zich met hun veganistische metalcore en als Sea Shepherd promotors de laatste jaren opgewerkt tot een respectabele band. Het 7e album ‘All our gods have abandoned us’ is een week geleden uitgebracht en de band gig er vol energie tegenaan maar strandde in hardheid en agressie.

Monster Truck speelde hierna op de Heavy Stage. Op 1 april speelden ze nog in De Melkweg, waarvan Rockmuzine uitgebreid verslag inclusief een interview deed. De Canadezen gaan hard: Na de Europese zomerfestivals gaan ze vanaf september als opener met op de Europese tournee van Nickelback. In het halfuur dat ze hebben laten ze horen bleek direct dat alle positieve recensies terecht zijn. Ze waren de minst metalband van de dag maar zijn met hun hardrock met een southern sausje wel de broodnodige afwisseling die je nodig hebt op een festival.

De eerste legendarische band van de dag betrad hierna de Main Stage. De headliner van 2010; Suicidal Tendencies uit Venice beach-Californie. De band bestaat al 35 jaar met Mike Muir als centraal middelpunt en enig origineel bandlid. De crossover hardcore band heeft hun creatieve top al lang achter zich gelaten (eind tachtiger en begin negentiger jaren) maar staat live nog als een huis. Zeker nu meesterdrummer Dave Lombardo achter de kit zit. En het was goed, hard en al bij de opener ‘You can’t bring me down’ was de eerste pit daar.

Hierna een Scandinavische keuze. Swallow the Sun uit Finland en Dark Funeral uit Zweden speelden tegelijk. De keuze viel op Dark Funeral omdat we toch wel benieuwd zijn naar nieuw materiaal, dat via Century Media wereldwijd wordt uitgebracht en naar de nieuwe zanger (Heljarmadr – Andreas Vingbäck). Niet dat dit met 18 ex-bandleden op het cv bijzonder is, maar een zanger is vaak bepalend. De heren waren prachtig geverfd en ze speelden hun blackmetal verdomde snel. Alleen leek het alsof ze bij het verlaten van Sodom of Gomorra achterom hadden gekeken en in zoutpilaren waren veranderd.

De volgende Zweden warnn die van de melodieuze deathmetal band Amon Amarth. Hun laatste Nederlandse optreden was ter promotie van hun laatste album ‘Jomsviking’. Voor een select gezelschap van 250 fans werd een intiem concert gegeven in de Hall of Fame in Tilburg. Nu stonden deze giganten op de Main Stge voor een bijna honderd keer groter publiek. Het podium was versierd met 2 grote draken. Hun sympathieke en enthousiaste performance sloeg over op het publiek. Vuisten in de lucht en meebrullen met een klassiekers en enkele nieuwe songs. Amon Amarth heeft er zeker weer vriendjes bij gekregen.

Het Zweedse Bombas verloor het nu van het Noorse Abbath van de voormalige frontman van Immortal. Het sterke gelijknamige debuut van de band (solo album) is een logisch vervolg op Immortal. De band zette een strakke set neer van overwegend midtempo blackmetal. De bandleden lieten zien dat blackmetal niet statisch hoeft te zijn. Abbath zelf was zeer gedreven en mopperde in het begin veelvuldig op de techniek. Hij kon zijn gitaar niet horen; Of dat aan de techniek lag of aan het gehoor na jarenlang keihard gespeeld te hebben is onbekend. We zijn dan ook benieuwd of Abbath meer Immortal is dan Immortal zelf.

Eigenlijk ging het daarna pas echt beginnen. De bands waarvoor bijna de meeste bezoekers waren gekomen gingen beginnen. Dave Mustaine betrad de Main Stage met zijn Megadeth. Gesteund door het sterke laatste album ‘Dystopia’ zetten ze een strak optreden neer. De humeurige en soms opvallend reagerende Mustaine opende met ‘Hanger 18’ van het ‘Rust in Peace’ album uit 1990 waarop de recent overleden drummer Nick Menza speelde. De rest van de set was een bloemlezing van sterke nummers van diverse albums. En of het zo moet zijn werd geëindigd met ‘Holy wars… the punishment due’ van hetzelfde ‘Rust in Peace’ album gespeeld.

En dan de grote onbekende bekende van de dag; Babymetal. Iedereen had er over gehoord, aangegeven dat het niet kon en er stiekem op internet naar gekeken en geluisterd. Je mag het eigenlijk niet goedvinden, maar nu bekende grootheden als Rob Halford, Rob Zombie, Kirk Hammett en Gene Simmons openlijk zeggen dat ze het leuk vinden en mee willen spelen is de tijd rijp om uit de kast te durven komen voor dit Japanse project. Het was strakke metal, gespeeld door goede muzikanten (oa Slipknot drummer Jay Weinberg) met een K3 helium zang. De zingende poppetjes heten Su-metal (zang, 18 jaar), Yuimetal (achtergrondzang, 16 jaar) en Moametal (achtergrondzang, 16 jaar). Van het optreden mochten geen foto’s worden gemaakt. Waarom is niet helemaal duidelijk, maar het gerucht ging dat het met de leeftijd van de twee 16 jarige kindsterretjes te maken had. Ondanks dat het echte metalhart ontbrak is het optreden professioneel en visueel top. De tent was afgeladen, maar na 3 nummers had het publiek het wel gezien. De hype zal nog wel eventjes duren, maar dan is het toch echt wel over.

Disturbed deed op de Main Stage wat het moest doen; Disturbed zijn. Hun (nu)-metal werd op de albums meestal voorzien van een overwachte cover. Op het laatste album ‘Immortalized’ staat een prachtige uitvoering van Simon and Garfunkels ‘The sound of silence’, dat uiteraard werd gespeeld waarbij het drumstel werd verwisseld voor pauken. In de videoclip is bassist John Moyer overigens niet te zien, op het album speelt hij ook niet maar live deed hij wel mee. De band opende met ’Ten thousand fists’. Die werden niet gehaald, maar de professionele set gaf een goed beeld waar de band momenteel voor staat. Minder nu-metal maar meer metal met zanger en rasperformer David Draiman als theatraal middelpunt. Opvallend was dat er in het uur speeltijd ook nog een compilatie van ‘Closer’ (Nine Inch Nails), ‘Still haven’t found’ (U2), ‘Baba O’Riley’ (The Who), ‘Killing in the name’ (Rage against the machine)’ werd gespeeld.

De afsluiter op de Large Rockhand Stage was de Deens Amerikaanse combinatie King Diamond. Zondagavond werd het hele conceptalbum ‘Abigail’ gespeeld. King zelf was uitstekend bij stem en haalde alle hoge uithalen. Verrassend? Eigenlijk wel als je bedenkt dat de 59 jarige King eind 2010 een drievoudige by-pass operatie heeft ondergaan. Na vijf nummers van ‘Abigail’ werden met ‘Evil’ en ‘Melissa’ twee Mercyful Fate knallers gespeeld. De show was prachtig, de muzikanten uitstekend en het publiek genoot. Kortom King Diamond; kwam, zag en overwon. Het hoogtepunt van Fortarock 2016.

Als laatste van de dag stond op de Main Stage Volbeat, de bekende Deens-Amerikaanse combinatie. Hun laatste album ‘Seal the deal and let’s boogie’ kwam vrijdag voor het festival uit en staat weer vol met aanstekelijke rockende metal met een country sausje. Eigenlijk net als op de vorige vijf albums. Maakt dat uit? Nou nee, zolang het maar lekker is, ze zijn niet de eerste band die een redelijk strak omlijnt concept hebben. Met veel enthousiasme ramde de band zich door een set heen die alles bevatte waardoor ze deze plek op het festival hebben verdiend. Er gingen zeker al veel mensen eerder weg, maar dat zal er waarschijnlijk mee te maken hebben dat ze de dag erna moesten werken.

Fortarock 2016 was weer geslaagd en het was weer uitstekend georganiseerd. Met Buma Rocks opgeteld, speelden in 2 dagen 26 bands (8 op de zaterdag en 18 op de zondag). De zaterdag editie was nieuw en kleiner van opzet dan de zondag. De kleinere opzet was origineel. De vraag is; was het nodig? Fortarock was één van de weinige enkeldaagse festivals. Waarom weer een meerdaags festival erbij. Op naar 2017 met het grootste en beste HEAVY festival van Nederland.

Foto’s (c) Dirk van den Heuvel
Meer foto’s in ons Facebook album