Projection – Realitivity

Projection is een progresieve rockband van Nederlandse bodem. De mannen spelen in verschillende coverbands. Maar ze schrijven ook eigen nummers. ‘Realitivity’ is hun debuut album. Dit conceptalbum gaat over de worstelingen van het leven: hoop, twijfels, spijt. Maar ook plezier, genot en liefde.

Aparte, boeiende, mysterieuze start met diverse geluiden. De geluidskwaliteit in ‘On’ valt positief op. Je weet niet of je een wending gaat krijgen naar volle bak power. Maar het is een wending naar pianoklanken. Er volgt dromerig gitaarspel door Frank van Eerden. Ik ben één en al oor. Dit instrumentale nummer eindigt met een piepende wekker. Deze wekker klinkt door in ‘Running through time’. Het ritme is pakkend en blijft direct in je hoofd hangen. Gitarist Frank zingt snel, maar vrij duidelijk. De tekst is niet heel ingewikkeld, wel herkenbaar. Frank laat niet heel veel verschil in toonhoogte horen, maar dat past bij dit nummer. Want dit nummer is met vlagen strak gespeeld is. Tijdens een instrumentaal stuk scheurt Frank er met zijn gitaar lekker door heen. Even lijkt het nummer afgelopen te zijn. Maar Projection zet je met een goed getimede, korte rust op het verkeerde been. Mooi wegstervend eind.

‘Numb’ heeft een laid back intro. Jurgen ten Have speelt er een basloopje door heen. Richard Immink laat de cimbalen zachtjes rinkelen. Nu is Richard leadzanger. Zijn zang zit tussen praten en zingen in. Zijn uitspraak heeft vrij harde klanken, dit komt vooral omdat hij op bepaalde letters in een woord iets te veel nadruk legt. Het ‘ask’ spreekt hij Amerikaans uit. Geleidelijk komt er meer power. Tijdens een aangenaam lang instrumentaal komen er enkele lang aanhoudende tonen onder de snaren vandaan. Op andere momenten worden de snaren snel bespeeld. Ook de toetsen, bespeeld door Peter Pampiermole, hebben een mooi aandeel. Weer een mooie fade out aan het eind.

De eerste 10 seconden van ‘Overload’ zijn te zacht en te dof. Daarna is en blijft het geluid helder. Als Frank wat hoger zingt heeft zijn stem een te scherpe kleur. Tijdens de samenzang kleuren de stemmen niet constant mooi bij elkaar. Delen zijn staccato gezongen. Sommige woorden zijn per lettergreep gezongen zo als “in-for-ma-ti-on”. Er wordt weloverwogen extra nadruk op gelegd op deze woorden. De drums gaan mee in het staccatoritme. Als het ritme niet meer zo strak is, worden de drums met iets meer dynamiek bespeeld. Hieruit blijkt dat de mannen van Projection goed hebben nagedacht over de opbouw van dit nummer.

Enkele pianoklanken en zang aan het begin van ‘Delerious’. De hogere zang is niet optimaal. Je hoort de emotie in Richard’s stem. Frank herhaalt met lage stem enkele woorden die Richard zingt. Dit vormt een mooi contrast. In de zin “You can not give up this fight” hoor je te verbetenheid terug in zang en muziek. De zang en de samenzang klinken wèl hier goed. Dit geldt ook voor de meerdere vocalen tegen elkaar in zingen. Ook in ‘On (again) zitten schoonheidsfoutjes in het geluid. Weer klinkt de samenzang niet mooi. Toch weet Richard een gevoelige snaar te raken. De opbouw van dit nummer is subliem. Als zang en geluid perfect waren, was je tot op het bot geraakt.

Projection heeft her en der wat steken laten vallen in de geluidskwaliteit van de muziek en zang. Dit zijn verbeterpunten voor de mannen. Pluspunten: mooie teksten en zeer goede opbouw van de nummers. Projection werkt aan een tweede album. Ik ben er zeker van dat de geluidskwaliteit dan beter zal zijn. Als de opbouw van de nummers net zo goed wordt, zouden ze best eens hoge ogen kunnen gooien.

(7/10, Eigen beheer)