Vintage Trouble zet Doornroosje in vuur en vlam

De mannen van Vintage Trouble lijken zo uit een jaren 60 rythm & blues revue in de trant van the Blues Brothers gestapt te zijn. Strak in driedelige kostuums, hoeden; maar vergis je niet. De soul revue van Vintage Trouble weet fans van zowel James Brown als AC/DC en the Who in beweging te krijgen. Stralend middelpunt van Vintage Trouble is frontman Ty Taylor die de immense soulstrot van Otis Redding combineert met het charisma en de motoriek van James Brown. Je zou bijna de rest van de band vergeten die dienend maar zeker niet anoniem de groovende basis legt waarop Ty kan schitteren.

Slydigs

Vintage Trouble neemt Slydigs mee op haar Europese tour. Slydigs is een rock ’n roll band uit Warrington in het noorden van Engeland. Vier jonge gasten die de geschiedenis van de britpop in al hun poriën hebben ingeademd. Je hoort invloeden van the Kinks, the Stones, Led Zeppelin tot Rod Stewart, the Sex Pistols en Oasis. Zelf noemt de band op hun facebook pagina ook nog literaire invloeden van bijvoorbeeld Bertolt Brecht, Wilde, Dylan Thomas, Yeats, Keats, Philip Larkin, Charles Bukowski, en Jack Kerouac.

Vintage Trouble neemt haar support act serieus, Ty Taylor betrad persoonlijk het podium om Slydigs aan te kondigen: “You don’t have to wait another hour to party. These guys kick ass!” Slydigs betrad het podium: Vier jonge gasten, stylish met zanger Dean en bassist Ben in pak en gitarist Louis meer in de stijl van Joe Strummer in wit t-shirt en leren jack. De band wist het al behoorlijk volgelopen Doornroosje te overtuigen met haar aanstelijke rock ’n roll.

Een van de hoogtepunten van de show was het intens groovende Bitter End waarin de groove van the Stone Roses doorklonk. Een volgend hoogtepunt was het betreden van het podium door Nalle Colt, de gitarist van Vintage Trouble, die samen met Slydigs ‘Hey Joe’ speelde. Slydigs sloot af met het slepende ‘The Love That Keeps Me Going’ waarin Rod Stewart doorklonk maar waarin ik ook aan the Alarm moest denken. De band heeft veel nieuwe liefhebbers gewonnen met hun overtuigende show in Doornroosje.

Vintage Trouble

Na een aankondiging als voor een klassieke soulrevue betraden de mannen van Vintage Trouble het podium. De hele band, zoals inmiddels bijna een traditie is, strak in het pak. Zanger Ty waas daarbovenop getooid met een opvallende bolhoed. Alsof hij aan wilde geven dat het niet alleen om uiterlijkheden ging opende Ty Taylor met een soulvol a-capella intro van ‘High Times’. Dat bleek de opmaat voor een soulvolle rythm & blues revue. Vintage Trouble, en dan speciaal Ty Taylor, weet hoe je een feestje moet bouwen. Gelijk vanaf het begin zweepte hij het publiek op tot meedansen, klappen en zingen. Het publiek zwichtte massaal voor Ty’s charmes en met veel enthousiasme werd er geklapt, gezongen en gedanst tot op het balkon. Dit enthousiasme stak op haar beurt de band weer aan. Zodat het een uitzinnig soulfeest werd in Nijmegen.

Het prachtige, klein gespeelde ‘Not Allright By Me’ werd ingeleid door Ty met “We have seen strange things happening in the UK lately of which we don’t have to go into the details. In the US, strange things are happening too. Now is the time to show that we, the partiers are stronger than the people that create the troubles. Speak up party people!”. Het zachte, bijna lieflijke ‘Not Allright By Me’ kreeg daarmee nog een sterkere lading. De show is op en top geregisseerd, maar op zo’n momenten geloof je de man gewoon. ‘Another Man’s Words’, ook al zo’n emotioneel nummer was het volgende hoogtepunt waarin Ty’s soulstrot excelleerde. De smerige bluesy gitaarsolo van Nalle Colt gaf tegenwicht aan de bijna suikerzoete soul. ‘Nancy Lee’ met haar swingende rythm ’n blues groove zette heel Doornroosje weer aan tot dansen. In ‘Nobody Told Me bereikte de Soul hoogmis met Ty Taylor als Preacherman een voorlopig hoogtepunt.

Hét hoogtepunt van de show was ‘Run Like The River’, waarin Nalle’s bluesy gitaarriffs de hoofdrol speelden. Onvermoeibaar over de rand van het podium rennend zette Ty het publiek aan tot de wave. Waarna hij het publiek insprong en zonder een noot te missen verder zong. Een poging om crowdsurfend naar het podium teruggevoerd te worden ging in eerste instantie mis. Waarna Ty het later nog eens probeerde vanaf het podium “So I won’t leave the stage pissed off”. Met de dampende Rythm & Blues van ‘Strike Your Light’ sloot Vintage Trouble de reguliere set af. Hartstochtelijk schreeuwde het publiek om meer zodat het niet lang duurde eer de band weer terugkwam voor nog twee nummers. Voor het publiek kon het niet lang genoeg duren, maar de show was daarna toch echt afgelopen.

Vintage Trouble is zo’n band die vooral fans wint met haar explosieve live shows: Als je erbij geweest bent ben je overtuigd Troublemaker. Een man in het publiek vertelde dat hij de band als voorprogramma van AC/DC had gezien en helemaal weggeblazen was. Daarom was hij er in Doornroosje weer bij. Een Vintage Trouble show is geen gewoon concert. Een Vintage Trouble show is een dansfeest waar het publiek in de zaal net zo’n belangrijke rol speelt als de band op het podium. Dit was er een voor in de jaarlijstjes!

Fotografie: Ariane van Ginneke
Meer foto’s van Slydigs
Meer foto’s van Vintage Trouble