Stone Rock – gitaren, bier en gezelligheid
Het Stone Rock Festival kende een eerder bestaan onder de ‘Zwevende Kei’, het kunstwerk bij het station van Dalfsen. In 2004 kwam een einde aan het festival in deze vorm. In 2011 staken een aantal cafés de koppen bij elkaar om Stone Rock nieuw leven in te blazen. De editie van 2016 is dus de 6e editie van het vernieuwde Stone Rock festival. En weer is de opzet grootser dan de editie van 2015. Het knusse festivalterrein van Stone Rock is overzichtelijk met een tent voor de Mainstage, een wat kleinere tent voor de Handlebar stage, daarnaast een tent voor de Jack’s Rock Shack, een bar en een food corner, dat alles onder de de Zwevende Kei gelegen.
De line-up van Stone Rock liegt er niet om, met de Pace Shifters, the Deaf, Drive Like Maria, DeWolff en John Coffey staat de eredivisie van de Nederlandse rockmuziek op het podium aan de Vecht in Dalfsen. Naast de muziek is er ook een podium voor BMX stunts en is er aandacht voor klassieke motoren en Amerikaanse muscle cars. Kortom van alles te beleven voor de ware rocker uit de regio en ver daarbuiten.
Magnetic Spacemen
“Opgefokte garagerock” zo typeren de mannen van Magnetic Spacemen hun muziek op Facebook.
De mannen maakten dat op het podium van de Handlebar stage volledig waar. Magnetic Spacemen wisten Stone Rock vroeg op de middag wakker te schudden met hun energieke punkrock. De band speelt een thuiswedstrijd. Gehuld in Toy Dolls shirts weten de mannen van Magnetic Spacemen het publiek in beweging te krijgen. Met name zanger/bassist Sam trekt de aandacht. Met zijn branie en charme weet hij het publiek voor zich te winnen. Wanneer het tempo een tandje terug gaat zoals in ‘Nerves’ is de band op z’n best.
The Deaf
The Deaf uit Den Haag is de eerste band die het podium van de Mainstage onveilig komt maken. The Deaf is allang veel meer dan het hobbybandje van Spike van Zoest. The Deaf houdt al jaren de eer hoog van Den Haag als beatstad van Nederland. De band bracht in 2015 haar tweede plaat uit die weer bol staat van energieke garagerock, maar die ook de meer melodieuze kant van The Deaf onder de aandacht brengt.
Op het podium van Stone Rock zagen we vooral een energieke, rauwe garagerock band aan het werk. The Deaf grossierde in catchy garagerock met nummers als ‘Loose Yourself’, ‘Not Your Man’ en ‘I Got Love’. Het Stone Rock publiek kon dit wel waarderen en al snel ontstond een bescheiden moshpit voor het podium. Bassiste “Miss Fuzz” was jarig en The Deaf vierde dat vooral door haar genadeloos te klieren in de afsluiting van ‘1973’ door tot twee keer toe haar afsluitende “like in 1973” te verstieren door opnieuw aan te zetten.
Het speelplezier spatte van het podium en met name orgelspeler “Midnight Mau” en Miss Fuzz zochten elkaar regelmatig op. Het hoogtepunt van de show was het prachtig gezongen ‘Coming Down That Road’. In de afsluiting van de show laat The Deaf zien dat ze haar helden uit het verleden in ere houden met een ode aan Dead Moon en een geïnspireerde cover van Q65.
Een dame in het publiek vatte de show van The Deaf kernachtig samen met een welgemeend understatement: “Wel leuk”.
It It Anita
It It Anita verzorgden in hun eentje het internationale karakter van Stone Rock. De mannen van It It Anita komen uit industriestad Luik en dat is in hun muziek te horen. Rauw, hard en intens. Met invloeden als Sonic Youth en dEUS brouwen de mannen van It It Anita een eigenzinnige mix van indie, hardcore en noise.
It It Anita koos voor een eigenwijze podiumopstelling waarbij de hele band dwars op het podium stond waarbij de drummer en de bassist tegenover elkaar stonden en de beide gitaristen/zangers elkaar in de ogen konden kijken. Met haar spijkerharde, intense maar zeker ook muzikale en inventieve nummers toonde It It Anita zich dé verrassing van Stone Rock 2016. It It Anita is een band om zeker in de gaten te houden.
Bombay
Bombay, voorheen bekend onder de naam Bombay Show Pig, zorgt voor de poppy inbreng op Stone Rock. Bombay heeft een link met de regio, drummer Lisa komt uit de buurt en haar familie staat dan ook in het publiek.
Bombay trakteerde de Mainstage van Stone Rock op groovy beats, poppy melodieën en gruizige gitaren. Maar waar Bombay Show Pig nog wel eens venijnig uit de hoek kon komen overheerste bij de show van Bombay vooral het poppy karakter.
Paceshifters
De Paceshifters speelden op Stone Rock een thuiswedstrijd. De broertjes Dokman richtten de band in 2009 op in Wijhe op de spreekwoordelijke steenworp afstand van Dalfsen. De band is inmiddels uitgegroeid tot een van de steunpilaren van de harde muziek in Nederland. De Paceshifters deelden het podium met grootheden als Queens of the Stone Age, Deep Purple en Therapy? en stonden op festivals als de Zwarte Cross en Pinkpop.
Al bij het begin van de show van de Paceshifters was de Handlebar stage stampvol. En de Paceshifters leverden! Met een dynamische, intense en energieke show wist Pacesifters de Handlebar stage massaal in beweging te krijgen. Het hoogtepunt van de show was het epische ‘Drone’. De rauwe zang, het intense drumwerk en de onweerstaanbare groove maakten het epische ‘Drone’ het hoogtepunt van de show.
De Paceshifters verdienden zonder meer de titel van de beste quote van de dag met: “Hoe meer jullie drinken, hoe beter wij klinken.” Zolang er jonge honden als Paceshifters zijn is de toekomst van de rock ’n roll in Nederland verzekerd.
Drive Like Maria
Drive Like Maria is terug! Na een uitgebreide tour na hun vorige album ‘Drive Like Maria’ uit 2012 werd het in 2014 stil rond deze Nederlands- Belgische band. In april verscheen ‘Creator’ de eerste ep van een drieluik dat begin 2017 voltooid zal worden met het verschijnen van het album ‘Creator Preserver Destroyer’. Na een clubtour in het voorjaar is Drive Like Maria nu een graag geziene gast op festivals overal in Nederland.
Drive Like Maria opende sfeervol met zanger Bjorn die solo het intro van ‘Nighthawk’ zong. Toen de rest van de band inviel en de gitaren begonnen te ronken waren we los. Nummers als ‘Nighthawk’ en ‘Tiny Terrors’ van het nieuwe album vormen een verbreding van het palet van Drive Like Maria met meer ruimte voor melodie. Maar het zijn toch de oudere klassiekers van de band die het meeste bij het publiek losmaken. In ‘Talk To Me’ betoont gitarist Nitzan Hoffman zich de onbetwiste rock chick met haar solo die draait om de killer riff. Het epische ‘Black Horses’ bood Drive Like Maria de kans om helemaal los te gaan in een lange, energieke jam. Het afsluitende ‘So’ wist zelfs een bescheiden moshpit voor de Mainstage los te maken.
DeWolff
De mannen van DeWolff zijn pas midden twintig en toch bestaat de band al sinds 2007. In 2010 had de band al haar eerste Pinkpop show te pakken. DeWolff presenteerde in een stampvol Paradiso begin dit jaar haar inmiddels zesde studio album Roux-Ga-Roux. De band is een graag geziene gast op festivals in binnen- en buitenland. Eerder op de dag speelde de band Bospop in Weert nog plat.
Aan het begin van de show op Stone Rock leek het of DeWolff de vermoeidheid van het twee keer op een dag optreden nog van zich af moest spelen, maar toen Stone Rock helemaal losging op ‘Satilla Nr. 3’ schudde ook DeWolff de vermoeidheid van zich af en met het onweerstaanbaar groovende ‘Sugar Moon’ wist DeWolff de Mainstage tot ver voorbij de geluidstoren aan het dansen te krijgen. De set van DeWolff telde maar 8 nummers, maar dat was meer dan genoeg om Stone Rock te overtuigen van het feit dat we een band van internationale allure aan het werk zagen. DeWolff was energiek, groovend, bluesy maar vooral een onweerstaanbaar rockmonster.
Hoogtepunt van de show was het afsluitende ‘Love Dimension’ waarin DeWolff de rauwe funk van Sly and the Family Stone wist te verbinden met de hardrock van Deep Purple en gospel uit het diepe zuiden van de Verenigde Staten.
John Coffey
John Coffey dompelde in juni de liefhebbers van harde muziek in diepe rouw. Na het aangekondigde afscheid van de pioniers van Peter Pan Speedrock kondigden ook de Utrechters van John Coffey haar afscheid aan. John Coffey werd vorig jaar wereldnieuws toen zanger David op Pinkpop al crowdsurfend een biertje opving en in één vloeiende beweging leegdronk. De live shows van John Coffey zijn legendarisch. Met hun tomeloze energie weten de mannen van John Coffey op podia in binnen- en buitenland het publiek uitzinnig te maken.
Zo ook op de Mainstage van Stone Rock. Op het moment dat de trompet uit het intro van ‘Broke Neck’ werd weggeblazen door de eerste schreeuw van zanger David ontstond er een moshpit tot halverwege de tent. De muziek van John Coffey is spijkerhard, maar stiekem ook retecatchy. Het nodigt uit tot meebrullen, dansen en vuisten in de lucht. Temidden van alle feestvreugde liet de band ook haar betrokken kant zien. Het nummer ‘No House For Thee’ werd opgedragen aan alle verdronken vluchtelingen.
Het voornaamste tijdens een John Coffey show blijft toch het gezamelijke feestje. Zo organiseerde David een massale cirkelpit en eiste de band minimaal 10 crowdsurfers voor ze het dansliedje ‘Son’ zouden spelen. Hoogtepunten van de show waren het übercatchy ‘Heart of a Traitor’ en ‘Romans’ dat een soort veredelde John Coffey karaoke show werd met het massaal meegebrulde “Miles ‘till the end of the road we walk!” “Goeie takkeherrie!” tekende uw verslaggever op van een enthousiast rondspringende dame in het publiek. We zullen John Coffey missen.
Tenslotte
Stone Rock 2016 was een prachtig intiem feest waarin rockmuziek in verschillende verschijningsvormen de hoofdrol speelde. Hoofd acts DeWolff en John Coffey maakten hun status meer dan waar, zij wisten het publiek volledig mee te krijgen. Zodat het publiek moe maar voldaan naar huis ging en stilletjes aan de editie van 2017 kan gaan denken.
Het enige minpunt aan het festival waren de rijen voor de eettenten op het terrein. Daar was sprake van een capaciteitsprobleem. Gelukkig was de sfeer op het festival zo relaxed dat er eerder melige gesprekken tussen de wachtenden ontstonden dan dat de frustraties boven kwamen drijven.
Foto’s (c) Ariane van Ginneke
