Onderhuidse spanning met Black Mountain
Black Mountain komt uit Vancouver aan de Canadese westkust. De band werd in 2004 opgericht door zanger/gitarist Stephen McBean en drummer Joshua Wells. Nadat zangeres Amber Webber, bassist Colin Cowan en keyboardspeler Jeremy Schmidt aansloten was de band compleet. Black Mountain smeedt uiteenlopende stijlen als die van AC/DC, Amon Düül, Heart, Hawkwind, King Crimson and Kraftwerk samen in een stijl die meandert tussen ambient, spacerock, psychedelica en stoner rock. De bijzondere stem van Amber en de ijle én snerpende keys van Jeremy vormen belangrijke factoren voor het geluid van de band. In april bracht Black Mountain haar vierde album, toepasselijk ‘IV’ genoemd, uit.
De Paarse Zaal van Doornroosje was goed gevuld met publiek én rook toen de pauzemuziek stopte en vervangen werd door een akoestisch gitaar intro. Nadat de band het podium had betreden schalde het dreigende keyboard intro van ‘Mothers of the Sun’ van het podium. ‘Mothers of the Sun’ is een episch stuk waarin afwisselend de spanning werd opgebouwd met psychedelisch bezwerende zang. Waarop een ontlading met gruizige stoner riffs volgde.In het energieke ‘Florian Saucer Attack’ klonk zangeres Amber bijna als Siouxsie Sioux, begeleid door een kruising tussen Nirvana en Hawkwind.
Black Mountain is geen band die het van hun podiumpresentatie en interactie met het publiek moet hebben. De band speelde geconcentreerd, soms bijna in zichzelf gekeerd. Een bijna verlegen “Thank you” was de grootste interactie met het publiek. Black Mountain is echter meester in het opbouwen van onderhuidse spanning. Slepende intro’s met ambient synthesizer klanken en vaak een enkele basnoot bouwden samen met de soms ijzingwekkende zang een spanning op die wachtte op een ontlading. Als de band dan ook full force ging met een orkaan van grommende bassen, gierende gitaren en donderende drums zoals in het prachtige ‘Tyrants’ dan voelde je de ontlading ook in het publiek.
De synthesizer melodieën en de beats uit de drummachine klonken bijna vervreemdend in combinatie met de prachtige samenzang en een gierende gitaarriff in het spacy ‘You Can Dream’. In het hard rockende ‘Constellations’ weerklonk de kenmerkende riff van ‘Wild Flower’ van the Cult, maar dan als bijna hypnotiserend mantra. ‘Defector’ had een onweerstaanbare groove waarop niemand in de zaal stil kon blijven staan. De afsluiter van de reguliere set was het langzaam zwaarder klinkende ‘Space to Bakersfield’ waarin gitarist Stephen helemaal los ging in de solo. Ook de toegift kende weer een zorgvuldig opbouw. Keyboardspeler Jeremy en drummer Joshua speelden minutenlang het ambient synthesizer intro van (Over and Over) the Chain. Bezwerende zang en tribale ritmes verhoogden de spanning. Met donderende drums en verschroeiende gitaarriffs ontplofte het nummer tot een episch hoogtepunt.
Black Mountain speelde haar nieuwe album ‘IV’ compleet in Doornroosje, afgewisseld met klassiekers als ‘Tyrants’ en ‘Stormy High’ van het uit 2008 afkomstige ‘In the Future’. Verwacht bij Black Mountain geen visueel geweld. De band doet haar ding geconcentreerd en intens. Black Mountain’s kracht ligt in de zorgvuldige opbouw van haar nummers waardoor de onderhuidse spanning hoog op kan lopen en een donderende drumroffel of een gierende gitaarriff tot ontlading kan leiden. Black Mountain is geen allemansvriend. Als je er voor openstaat creëert de band een bijna hypnotiserende spanning die dan weer ontladen wordt met erupties van donderende rock.
Fotografie: Ariane van Ginneke
