Black Foxxes – I’m Not Well
Black Foxxes is een nieuwe rockband uit het Engelse Exeter en wordt bemand door de heren Mark Holley, gitaar en zang, Tristan Jane als bassist en Ant Thornton op drums. Hoe onbekend dit rock-trio nog is blijkt als ik, het internet afspeurend, nauwelijks enige informatie kan vinden dat een bijdrage zou kunnen zijn. Jammer, want de ongepolijste rock en de buitengewoon krachtige wisselingen in stijl en zanglijnen brengen mij terug naar ons eigen kleine landje. Nederland? Ja, zelfs naar het jaar 2004 waar ik overdonderd werd door de muziek van het Rotterdamse Face Tomorrow. Ondanks optredens op Pukkelpop en Lowlands is deze band helaas nooit doorgebroken bij het grote publiek. Hopelijk gaat het Engelse Black Foxxes daar wel in slagen. De spaarzame kritieken die overwaaien vanuit de muziekscene in Engeland zijn gelukkig veel belovend.
Black Foxxes opent dit debuut met het titelnummer ‘I’m Not Well’. Een fraaie opener en als single ook via het internet wel ergens af te draaien en te luisteren. Eigenlijk is het een goede opmaat voor het volledige album. Rustige muzikale composities gaan over naar bombastische uitspattingen waarin er compromisloos en hard op los wordt gerockt. Ook bij de veelzijdige zang van Mark Holley zijn er een aantal verschillende lagen te ontdekken. Van zeer ingetogen, zacht zelfs, gaat hij over naar gewone zang, om van daaruit tot een complete emotionele en een bijna uitschreeuwende uitbarsting te komen. De momenten van overgang zijn nagenoeg onvoorspelbaar en daardoor behoorlijk verrassend.
Klasse, groots, geweldig. Dit zijn slechts zwakke uitdrukkingen om zijn zanglijnen te kwalificeren. Samengesmolten klinken muziek en zang soms als een storm die door mijn boxen raast en waarvan ik geen enkele inschatting kan maken hoe deze af gaat lopen. Steeds wordt ik verrast door de afwisseling. Deze spreekwoordelijke storm kan echter evenzeer uitgroeien tot een orkaan en dan net zo plotseling weer stilvallen om van daaruit te eindigen als een heerlijke koele zomerbries. Vervelen doet het mij in ieder geval nooit.
Hoewel sommige van de nummers heel toegankelijke composities herbergen blijft het duidelijk een rock georiënteerde plaat en zal dan ook vooral door liefhebbers van dit genre omarmt worden. De echte luisteraar zal niet verrast zijn als ‘River’ of ‘Pines’ binnenkort ergens op de radio is te horen en zijn beide een indicatie voor de grote variatie op de CD.
Black Foxxes heeft met deze groeibriljant mijn aandacht definitief gevangen. Hopelijk zijn er wat programmeurs uit Nederland die naar het Reading Festival gaan om nieuwe ideeën op te doen. Zij zullen daar hoogstwaarschijnlijk door Black Foxxes van het podium geblazen zijn en weten, dit halen we naar het vaste land. De drie heren leveren met dit album een meer dan verdienstelijk debuut af. Chapeau !
(Search And Destroy/Spinefarm Records 8,5/10)
01. I’m Not Well
02. Husk
03. Whatever Lets You Cope
04. How We Rust.
05. River.
06. Maple Summer
07. Bronte
08. Waking Up
09. Home
