Ray Wilson – Makes me think of home
Al een jaar of 15 is Ray Wilson (ex-Stiltskin, ex-Genesis) als solo-artiest aan de slag. Behalve Ray, werkte er 11 muzikanten, waaronder maar liefst 3 gitaristen, mee aan deze cd. 2016 blijkt een productief jaar te zijn voor Ray. Want ‘Makes me think of home’ is 2e album dat hij dit jaar uitbrengt. Net als bij zijn voorgaande album, ‘Song for a friend’, is dit geen cd met een tekstboekje er bij. Maar een mooi verzorgd boekje, met dikke bladzijden, waar een cd bij zit. Nog voor ik de cd opzet ben ik aan het bladeren. Één ding valt een beetje tegen: Ik zit er met mijn neus boven bijna boven op het boekje omdat de letters veel te klein zijn. Zó jammer dat zo’n mooi boekje amper te lezen is.
Door sampling van o.a. storm geluiden bij aanvang van ‘They never should have sent you roses’ weet je even niet welke kant dit nummer op zal gaan. Het blijkt licht poppy met vleugje rock te worden. Door het ritme ben je minder geneigd om naar de tekst te luisteren. Maar dat verandert gaande weg het nummer. Door de wanhoop in Ray’s stem, luister ik extra naar de tekst:
“….how much can you take
before you go the suicide line”
Deze zin komt binnen! Het licht poppy ritme zorgt er voor dat deze beladen tekst me niet al te diep raakt.
‘Makes me think of home’ is een terecht titelnummer. Vanaf de eerste seconde is dit nummer anders dan de voorgangers. Sampling loopt mooi over tussen de boxen. Je voelt direct: dit kan wel eens een topper zijn. Tempo en volume gaan even omhoog. De lichte echo op Ray’s stem geeft een extra dimensie. De decrescendo die volgt is super! Tijdens dit minimalistisch stuk zijn er subtiele wendingen. Gave, geleidelijke opbouw naar wat meer power. Marcin Kajper blaast tijdens een instrumentaal stuk een heerlijke partij weg op zijn saxofoon. Ray raakt me door de combinatie van de warmte in zijn stem en de klein gezongen woorden. Dit nummer is geweldig opgebouwd en bezorgt me diverse keren kippenvel. ‘Amen to that’ is vrij eenvoudig van opzet, maar toch zit je meteen “in” het nummer. Ray geeft met krachtige stem delen van de tekst extra nadruk. Melodie blijft je na 1 keer luisteren bij. Door de backing vocals van Ray’s broer Steve wil je meezingen. Live zal dit nummer voor een goede sfeer zorgen.
Door het aparte, langzame tempo tijdens het intro van ‘Anyone out there’ word je getriggerd om extra te luisteren. Daardoor valt de drop-out die in het geluid zit best wel op. Zeker als je met koptelefoon luistert. Het duurt even voordat het geluid is hersteld. Het nummer gaat over iemand die worstelt met drugs and alcohol. Ray laat een mix van frustratie en gedrevenheid in zijn stem horen. Tijdens een instrumentaal stuk is het weer de saxofoon die mooi naar voren komt.
Op 2 drop-outs na, is de geluidskwaliteit erg goed. Ook na paar keer luisteren hoor je weer nieuwe dingen. De muziek zit ingewikkelder in elkaar dan in eerste instantie lijkt. Het kan zijn dat het album daarom moet groeien. Door het laagje over laagje valt het niet mee om alles apart te ‘filteren’. Aan de ene kant is het jammer dat je bijvoorbeeld viool of orgel niet vaker op de voorgrond hoort. Aan de andere kant: De mix van deze laagjes is perfect in balans. Alles is in harmonie met elkaar. Ray heeft voor de tweede keer dit jaar een heel goed album afgeleverd.
(8/10, Eigen beheer)
