Queensrÿche – Digital Noise Alliance

Jeroen Schortemeijer | 29 September 2022 | CD | No Comments

Over de vruchtbare samenwerking tussen Queensryche en zanger Todd La Torre hoef ik hopelijk niets meer uit te leggen. Sinds 2013 zijn er drie albums uitgebracht, waarvan de laatste twee zeer overtuigend waren. De eerste genaamd ‘Queensryche’ klonk nog een haastklus met matige productie. Maar ‘Condition Hüman’ (2015) en ‘The Verdict’ (2019) overtuigden op alle fronten en deden de trits dubieuze werkstukken met Geoff Tate bijna vergeten. Sterker, ze waren bijna van het niveau van de eerste vijf klassieke QR-albums. Al lagen de nummers vroeger net wat makkelijker in het gehoor.

Het verwachtingspatroon was dus hoog toen ik deze ‘Digital Noise Alliance’ opzette. En hoewel het weer enige draaibeurten vergde om het kwartje te doen vallen, ben ik uiteindelijk absoluut niet teleurgesteld. De productie is wederom in de kundige handen van ondertussen zesde bandlid Chris “Zeuss” Harris. Wel is gitarist Parker Lundgren vervangen door oud bandlid Mike Stone én neemt tourdrummer Casey Grillo nu ook in de studio de stokken ter hand, waar La Torre dat nog zeer verdienstelijk op ‘The Verdict’ deed. Een hoorbare aderlating is wel dat de meesterdrummer Scott Rockenfield wederom en nu definitief ontbreekt, want gebrouilleerd met de rest van de band. Erg jammer. Ook al doet Grillo zijn best, je mist toch die subtielere en technische invulling van zijn voorganger(s).

Hoewel de plaat naadloos aansluit bij ‘The Verdict’, dus technische, doch altijd melodieuze progmetal, gaat deze net weer een stapje verder. Oftewel de heavy stukken zijn wat zwaarder aangezet, de melodieuze songs liggen nog wat makkelijker in het gehoor en de progressieve songs hebben nóg meer variatie gekregen. En La Torre blijkt naast een ‘Tate’ ook een aardige ‘Billy Idol’ in zich te hebben in de misplaatste, doch lekkere afsluitende cover van ‘Rebel Yell’.

Maar voor het zover is, gaan we eens goed zitten voor de elf uitdagende en dynamische songs. Te beginnen met de snelle, doch aanstekelijke metal in ‘In Extremis’, waarin beide gitaristen lekker los gaan. ‘Chapters’ is een catchy midtempo meezinger in de stijl van een ‘Breaking the Silence’. Het lekkere ‘Lost in Sorrow’ doet in zijn intro denken aan ‘Empire’, maar vaart daarna een eigen koers met hakkende riffs van Wilton. ‘Sicdeth’ is weer één brok metal-adrenaline. La Torre schreeuwt er op los en de tempowisselingen houden de aandacht vast, al kon het refrein beklijvender. Maar de mooie en lange twinsolo en het navolgende rustige intermezzo maakt dat meer dan goed. Single ‘Behind the Walls’ is een typische, mooi opgebouwde Queensryche song. Al doen die ijselijke King Diamond-uithalen van Todd me niet zoveel, bewaar die maar voor je soloplaten.

Het wordt een tandje minder heavy in het dreigende en progressieve ‘Nocturnal Light’ met een mooi instrumentaal deel halverwege. Al is het geen uitschieter, daarvoor is het refrein niet sterk genoeg. Het dynamische en stevige ‘Out of the Black’ heeft een lekkere riff en prima zingende La Torre te bieden, waarna de band met de ballad en 2e single ‘Forest’ een poging doet ‘Silent Lucidity’ te evenaren. Dat lukt natuurlijk niet, maar mooi istie wel en een welkom rustpuntje.

In de staart van het album blijft het niveau hoog. Het aan ‘Rage for Order’ refererende ‘Realms’ is progressief van opbouw met zijn tempo- en dynamiek-wisselingen, maar blijft niet hangen verder. Dat lukt het melodieuze ‘Hold On’ vanwege zijn meezingbare refrein een stuk beter. Waarna het 7.30 minuut durende ‘Tormentum’ de plaat in stijl afsluit. Het is een geweldig en zwaar nummer vol wendingen, prachtig (twin)solowerk van Wilton en Stone, een mooie aan ‘Suite Sister Mary’ herinnerende break halverwege en venijnige zang van Todd. Lest best dus. Oh nee, er volgt nog een bonus met het eerder genoemde en van een lullig jaren 80 keyboardje voorziene ‘Rebel Yell’.

Afwisseling troef op deze ‘D.N.A.’, al had zijn voorganger mijns inziens net wat meer uitschieters in de vorm van een ‘Light Years’, ‘Dark Reverie’ of ‘Bent’. Al moet deze natuurlijk nog wel groeien, want makkelijke kost is het niet. Maar het mooie en zeer ruim vertegenwoordigde sologitaarwerk is dan weer een pluspunt. Kortom, een meer dan prima album van een band die een aantal jaar geleden door vrijwel alle fans toch al was afgeschreven. Met dank aan La Torre voor de tweede (of derde ondertussen) jeugd! En nu graag touren in Europa én graag wat meer nieuwe nummers spelen, want de hits van weleer hebben we nu wel genoeg gehoord. (90/100 – Century Media)