Eric Steckel betovert zijn publiek in De Peppel

Het één na laatste optreden van de Europese toer van Eric Steckel vindt plaats in De Peppel te Zeist. Support act is de Nederlandse Rude Mood blues band. Ze mengen blues met rock, rockabilly, jazz, soul en Americana. De band heeft sinds 1990 met grote regelmaat opgetreden. Na een pauze van een aantal jaren zijn ze terug. Vanavond is de première met de nieuwe gitarist Wim van Brakel.

Er wordt geopend met ‘Follow your heart’. Zangeres Martine van der Meulen komt met gemak boven de muziek uit. Aan niks is te zien dat dit hun eerste optreden samen is. Na het tweede nummer vertelt Martine enthousiast: “Wij zijn Rude Mood”. Tevens kondigt ze het volgende nummer ‘Shake for me’ aan. Drummer Marco Hilgeman zorgt voor een pakkend ritme. Martine heeft een goed gevoel voor ritme. Dat zie je aan de manier waarop ze over het podium beweegt. Bovendien geeft ze met sambaballen leuke aanvulling op het ritme. Alle bandleden staan duidelijk met plezier op het podium. Bassist Michiel van der Meulen staat ook regelmatig met een gefocust gezicht spelen. ‘Pussy can moan’ wordt gespeeld voor hun voormalige gitarist Gerrit-Jan Evers. Hij overleed geheel onverwacht in 2009. Martine zingt met emotie. De band speelt dit gevoelige bluesnummer op een mooie, ingetogen manier. Prima opgevolgd door het opzwepende instrumentale ‘Powershake’. Marco drumt met veel mimiek op het gezicht en is zo een plaatje voor de fotografen. Dit alles draagt bij aan vrolijke sfeer. Dat weet Rude Mood tot en met het einde vast te houden. Ik hoop ze vaker te zien. Want deze première is zeker geslaagd!

Gitarist/zanger Eric Steckel treedt al vanaf zijn 8e op. Hij staat al 17 jaar op de planken, waarvan 10 jaar internationaal. Vorig jaar kwam de cd ‘Black Gold’ uit. Hoogste tijd voor een Europese toer. Afgelopen weken trad Eric op in Zwitserland, Duitsland en Nederland. Eric begroet zijn fans met “How you’re feeling tonight? Are you ready for some rock ‘n’ roll?” Hij begint direct te spelen. Nummers zoals ‘Juke Joint’ zorgen voor een wervelende start. Net als tijdens de toer van 2014 zit Maikel Roelofs weer achter de drums. De muzikale chemie tussen Eric en Maikel is over duidelijk. De beweeglijke bassist Jos Kamps maakt dit stralende team compleet. Bij aanvang van zijn show stond het publiek nog een paar meter van het podium vandaan. Als een magneet trekt Eric de mensen naar zich toe, ze staan zelfs tegen het podium aan. Geen wonder. want wat hij uit zijn gitaar weet te toveren!! Één van de ‘vaste’ nummers op zijn setlist is ‘Nineteen’. De klein gespeelde solo waarmee Eric start is indrukwekkend. Het publiek kijkt en luistert ademloos toe. Eric is woord voor woord te verstaan. Als Eric het volume omhoog ‘gooit’ of weer omlaag, volgen Maikel en Jos vlekkeloos. Ook nu is ‘Nineteen’ fenomenaal. Aansluitend wordt er een lekker potje gejamd en gebattled. Jos laat een vette groove horen. Ondertussen speelt Eric soms zo snel dat je het niet bij gekeken krijgt. Jos tovert allerlei loopjes onder zijn dikke snaren vandaan. Het antwoord van Eric is keer op keer meesterlijk. Ineens is er een drum-solo van Maikel. Waarbij het tempo met vlagen flink hoog ligt. Eric geniet met een big smile. Dat is bij het publiek niet anders. Non stop wordt ‘Mississippi River’ gespeeld. Dit nummer komt van zijn album ‘Dismantle the sun’, 2012.

‘Darkest hour’ is in geheel vernieuwde versie op ‘Black Gold’ te horen. Deze wordt vanavond gespeeld. Ook hier heeft Eric tijdens de rockende gedeelten wat moeite om vocaal boven de muziek uit te komen. Dat mag de pret niet drukken. Want Eric speelt de sterren van de hemel. Aangemoedigd door applaus doet Eric er nòg een schepje boven op. Een fantastische wisselwerking tussen fans en deze gitaarheld. Eric sluit af met een sublieme solo. Als Eric naar Maikel loopt is het einde van de solo in zicht, en daarmee ‘Darkest hour’.

Wat een topteam is dit!! Niet alleen een feest om naar te luisteren maar ook om naar te kijken. Maikel heeft explosieve manier van spelen. Onopvallend twirlt hij tijdens up-tempo stukken alsof het niks is. Jos bast op een expressieve manier en Eric heeft energie voor tien. Zijn vingers lijken als vanzelf over de snaren te vliegen. Net als altijd kijk ik gedurende het concert een aantal keer om mij heen. Zodat ik de reacties uit de zaal niet alleen hoor en voel, maar óók zie. Tijdens up-tempo stukken kan bijna niemand stil blijven staan. Bij de klein gespeelde delen kijken de fans als betoverd toe. Er zijn maar weinig muzikanten die dit met het publiek zó voor elkaar krijgen. Maar Eric betovert het publiek schijnbaar moeiteloos.

Zware sound van de snaren luidt de start van ‘Outlaw’ in. Van ‘volle bak power’ speelt Eric in één klap ‘klein’. Nu bedankt Eric het publiek en natuurlijk Maikel en Jos. Eric gaat nogmaals helemaal los. Helaas is het concert afgelopen. Zodra de mannen het podium hebben verlaten start de muziekband van De Peppel. Geen toegift? Afgesproken? Of foutje van De Peppel? Jammer is het in ieder geval. Dit wordt grotendeels goed gemaakt. Want Eric neemt ruim de tijd om cd’s te signeren, met fans op de foto te gaan èn een praatje te maken. Ook Maikel en Jos mengen zich tussen de fans. Dit is een gezellig einde van een betoverende avond.