Akoestische opening van 3 daags FemMe

Het grootste Female Metal Event van Nederland is inmiddels alweer toe aan haar derde editie. Een “niche” festival als deze trekt veelal trouwe bezoekers en is ook een jaarlijks weerzien van vrienden en bekenden. Dit maakt het alleen al, naast de muziek, een festival om naar uit te kijken. Deze keer met maar liefst een volwaardige 3 daagse bezetting zodat menigeen weer reden heeft om een weekendje hotel te boeken. De organisatie heeft zeker niet stil gezeten qua presentatie en publiciteit. Onder de noemer “FemME Clubtoer” worden regelmatig bands gepresenteerd en de FemMe Bandbattle’s om een plaatsje op de affiche van het festival te bemachtigen zijn ook een schot in roos. Ditmaal ook een zeer fraaie Festival Guide, een prachtige toegangskaart, catering en geen overlap in tijdschema’s. Deze zaken zorgen er naast de prima locatie, vriendelijke security en uitstekende organisatie voor dat je als bezoeker niets tekort komt. Deze uiterst professionele aanpak verdient in ieder geval een pluim.

De openingsdag deze editie bestaat uit akoestische optredens van diverse bekende en minder bekende zangkunstenaressen. Altijd leuk en verfrissend om nieuwe toppers in spe te ontdekken.

Kingfisher Sky

Kingfisher Sky mag FemMe 2016 officieel aftrappen. Met een semi-akoestische set weliswaar maar dat is voor deze band geen enkel probleem. Hun nummers lenen zich daar sowieso wel voor en met een klasse zangeres als Judith Rijnveld in de gelederen kan het niet anders dan dat we getuige mogen zijn van een fraaie opener. Dat wordt het zonder meer door de fraaie ambiance met blauw licht en de spelvreugde die er vanaf straalt. Celliste Maaike en zangeres Judith zijn helemaal in hun element en de betoverende zang van Judith komt erg sterk uit de verf. Mede door de vlotte onderlinge interactie en de bezwerende gebaren van Judith is het genieten geblazen van prachtige uitvoeringen van o.a. ‘In The Attic’, ‘Hypnos’, ‘Rise From The Flames’, ‘Insomnia’ en de Tori Amos cover ‘Winter’. Het publiek geniet dan ook met volle teugen tot aan het einde van de set die wordt beloond met een daverend applaus.

Sleeping Romance

Het Italiaanse Sleeping Romance mag zich maar liefst 2x presenteren dit weekend. Frederica Lana en haar “side kick” Fabricio Incao geven een klassieke invulling aan de akoestische set. Beide gezeten op een stoel en enkel zang en akoestische gitaar. Toch wordt het geenszins een saai optreden wat vooral komt door de interactie tussen de nummers door van Fabricio die op ludieke wijze de aandacht van het publiek vasthoudt. Songtitels worden amper genoemd, zeker als het gaat op een wijze als; dit is een nieuwe song, wanneer hij uitkomt weten we nog niet, wellicht volgend jaar maar het kan ook nog 10 jaar duren …. Als hij daarna als opwarmer voor morgen het publiek alvast Italiaans bijbrengt door iedereen luidkeels “Il Metallo” te laten schreeuwen dan heb je de aanwezigen wel mee. Muzikaal gezien klinkt het af en toe wat eentonig maar vocaal wordt er door Lana die met haar stemgeluid wel doet denken aan Sharon den Adel, prima invulling gegeven aan nummers als ‘Fire and Ice’, ‘December Flower’ en de Within Temptation cover ‘What Have You Done’.

Mollust

Van het Duitse Mollust mocht ik enkele jaren geleden hun debuutalbum recenseren. Dat was zeker niet slecht maar wel taaie kost. De band brengt opera metal en opera moet je naast beluisteren voornamelijk ook zien. Het podium staat behoorlijk vol met in barok geklede violistes, een celliste, pianiste/zangeres en gitarist. De opening is vrij bombastisch en de hoge vocalen vergen wat gewenning. Zodra de onderlinge interactie tussen voornamelijk gitarist Frank en zangeres Janika op gang komt, komen er fraaie toneelstukjes voorbij in nummers als ‘Unschuld’, ‘Voices of the Damned’ en het zeer vermakelijke ‘King of the World’. De expressie en gedrevenheid die Janika brengt mag zeker niet onvermeld blijven ondanks dat ze soms de mist ingaat met haar Engelse aankondigingen, iets wat ook wel weer vermakelijk is wanneer ze door Frank wordt gecorrigeerd. In de vlottere passages doet de band wel aan Therion denken maar voor het publiek is het nogal wennen. Wanneer men dan besluit om af te sluiten met ‘Ave Maria’ is dat, ondanks de fraaie uitvoering, voor het merendeel een brug te ver en menigeen gaat op zoek naar de kleine zaal.

Vic Anselmo

In die kleine zaal betreedt een zichtbaar nerveuze Letse schone het podium die plaatsneemt achter haar piano. Vic doet het alleen en wanneer deze singer/songwriter begint met zingen luistert de hele zaal ademloos toe. Wat een imponerende stem heeft deze jongedame die al eens het voorprogramma mocht vertolken van Anneke van Giersbergen. Met haar loepzuivere stem krijgt ze de hele zaal stil en dat is een prestatie op zich. In het begin is er niet veel interactie en moedigt ze zich zelf zelfs aan met “Sing, you can dot it..” wat voor zo’n talent wel hilarisch overkomt. Echt hilarisch wordt het echter pas wanneer ze gaat vertellen over haar tandarts. Ja, er komt een nummer over haar tandarts, volgens haar degene die verantwoordelijk is voor haar fraaie gebit en die komt uit Riga. Dit wordt uiteraard opgepikt door reacties vanuit het publiek en het ijs is definitief gebroken. Met ‘The Dentist’ levert ze daarna zowel tekstueel als vocaal een hoogstandje af. Een bijzonder sterk optreden waar door de aanwezigen nog lang over wordt gesproken.

Marcela Bovio

Stream of Passion houdt er na dit jaar mee op maar dat wil niet zeggen dat we in de toekomst niet meer de mogelijkheid hebben om van Marcela Bovio’s fraaie stem te gaan genieten. Vandaag is de release van haar solo album ‘Unprecedented’. Dit album laat echter geen metalen randje horen want hierop wordt haar wonderschone stem ondersteunt door het Casado Spring Quartet. Dit is haar uiteraard wel toevertrouwd en het geheel wordt, doordat het podium in het midden is opgebouwd hetgeen een intieme sfeer creëert, ondersteunt door het quartet bekwaam gebracht. Door de onbekendheid met het nieuwe materiaal oogsten de uitvoeringen van Stream Of Passion’s ‘Broken’ en het machtige ‘In The End’ wel de meeste bijval.

Moran Magal

De Israëlische Moran Magal mag de eerste dag afsluiten. Zij heeft al eens mogen openen voor Anathema’s Daniel Cavanagh en dat mag best een prestatie heten. Zelf gaf zij in een gesprekje al aan hoe moeilijk het is om shows geregeld te krijgen. Deze pianiste/zangeres heeft in 2015 het album ‘Shades Of Metal Private Collection’ uitgebracht met daarop voornamelijk coveruitvoeringen in een uitgekleed jasje. Ondersteund door een violist weet zij de aandacht van het publiek goed vast te houden en het “selfie” momentje levert nog even de nodige hilariteit op. Met System of a Down’s ‘Chop Suey’ en Marilyn Manson’s ‘Rock is Dead’ komt er een einde aan de 1e dag van het festival.

Het was deze avond nog niet heel druk en dat mag best jammer genoemd worden. Wellicht dat het publiek op het thema akoestisch nogal huiverig heeft gereageerd. Zelf was ik hier ook nogal sceptisch over maar deze avond heeft aangetoond dat dat helemaal niet nodig is. Ook zonder een solide gitaarmuur komen zowel artiest als nummers goed en zeker verassend uit de verf. Vooral de meer onbekende artiesten als Moran Magal en Vic Anselmo mogen zich verheugen op de aandacht van het publiek en worden na afloop in de wandelgangen nog vaak genoemd. Voor herhaling vatbaar is de conclusie. Op naar een goede nachtrust ter voorbereiding van het stevigere werk dat morgen op het programma staat.

Foto’s (c) Armelle van Helden