Vette eurorock met ZODIAC, Raven Eye en Honeymoon Disease

Het Duitse ZODIAC heeft een nieuw album uit en dat wil de band weten ook. De band viert de release met een Europese tour waarbij ze het Zweedse Honeymoon Disease en het Engelse Raven Eye op sleeptouw neemt. Op deze tour doet het trio ook Gebr. De Nobel in Leiden aan. Een echt avondje Europese muzikale samenwerking dus. Helaas blijft de publieke belangstelling deze avond achter bij de kwaliteit van het affiche.

Honeymoon Disease

Het spits wordt afgebeten door Honeymoon Disease uit Gotenburg Zweden. Als je de naam googelt is de eerste hit een vaginale aandoening die optreedt bij vrouwen met een nieuwe minnaar, maar of dat de wenselijke associatie is? De band bestaat uit twee vrouwelijke gitaristen, en een mannelijke ritmesectie.  Honeymoon Disease noemt haar muziek “Groovy Rock ’n Roll”.

En dat is precies wat de band op het podium van de kleine zaal van Gebr. De Nobel neerzet. De gitaarriffs vliegen je om de oren, Jenna zingt de longen uit haar lijf en steeds is daar die groove, moddervet neergezet door drummer Jimi en bassist Nick. Het enthousiasme en speelplezier spat van het podium waardoor het publiek ook enthousiast raakt en druk meeklapt. Het eerste hoogtepunt van de avond is het bijna verbeten ‘Imperial Mind’ dat gedreven klinkt. Maar het lekkerst bewaart Honeymoon Disease toch voor het laatst. In ‘Brand New Ending’ gaat het tempo een beetje naar beneden, maar dat komt Jenna’s zang alleen maar ten goede. In ‘Gotta Move’ gaat Honeymoon Disease nog even helemaal los en dat aanstekelijke refrein “I Gotta Move!” verdwijnt geheid de rest van de avond niet meer uit je hoofd. Honeymoon Disease is zo’n bandje om in de gaten te blijven houden.

Raven Eye

Raven Eye is een relatief nieuwe band uit Milton Keynes Engeland. In Raven Eye hebben drie ervaren muzikanten hun krachten gebundeld. Zanger Oli Brown heeft onder zijn eigen naam een grote naam opgebouwd in het blues circuit en heeft onder andere getoerd met Walter Trout. Drummer Kev Hickman staat bekend om zijn energieke liveoptredens. “Aussie” Aaron Spiers had al een heel muzikaal leven achter de rug in Australie toen hij in 2010 in de UK terecht kwam. Toen ze samen muziek gingen maken ontstond Raven Eye en wisten de mannen dat dit hun muzikale toekomst was.

Raven speelt power rock. “Energiek” is het sleutelwoord bij de show van de band. Vanaf het eerste powerchord van opener ‘Come With Me’ tot aan het slot akkoord van ‘Hey Hey Yeah’ spat de energie werkelijk van het podium. Oli heerst op het podium met messcherpe riffs en fraaie, ietwat rauwe zang terwijl Nick en Jimi onweerstaanbare grooves neerleggen. Halverwege de show legt Oli zijn gitaar weg waardoor er effectief slechts een tweemansband op het podium staat. Bijna achteloos speelt Aaron zowel de baslijnen als de melodie. Zanger Oli springt het publiek in en rent door de zaal, uit het oog verliezend dat een microfoonkabel eindig is, zodat hij stilvalt. Maar niet voor lang; Oli springt terug het podium op om door Aaron’s microfoon verder te zingen. De show staat bol van dergelijke voorvallen. Zo klimt Oli al zingend en gitaar spelend op de schouders van Aaron. Waarna het tweetal al spelend door het publiek struint. Ondanks dat het de eerste keer is dat Raven Eye ‘Walls’ live speelt maakt het meteen indruk: Grommende bassen, puntige riffs en Oli’s stem maken ‘Walls’ tot een van de hoogtepunten van de show. Raven Eye weet hoe je een publiek om de vinger windt: Door steeds maar weer de interactie met het publiek te zoeken én daarbij een snaarstrakke show neer te zetten.

ZODIAC

ZODIAC is de band rond zanger- gitarist Nick van Delft. Toen de melodic- death metal band Misery Speaks in 2010 uit elkaar viel besloten gitarist Stephan Gall en drummer Janosh Rathmer samen een andere richting in te slaan en ze vroegen van Delft om samen een band te vormen. Met de komst van bassist- toetsenist Robert Kahr was de band compleet. In 2012 verving Ruben Claro Kahr. Claro voegt een tweede zangstem toe aan het palet van ZODIAC. De bandnaam ZODIAC is afgeleid van de astrologische term, vooral omdat het zo “cool” klinkt.  De muziek van ZODIAC is zwaar beïnvloed door de seventies rock van Led Zeppelin, Pink Floyd, Thin Lizzy, Stevie Ray Vaughn en ZZ Top, maar ook bijvoorbeeld Joe Bonamassa. ZODIAC wil zeker geen pure seventies kloon zijn en verwerkt al deze invloeden in een onmiskenbaar eigen stijl. In 2016 bracht ZODIAC haar vierde studioalbum ‘Grain of Soul’ uit. Rockmuzine schreef over ‘Grain of Soul’: “op dit rockende album zijn er zijn gave basgrooves te horen, lekker gillende gitaren. Strak drumwerk. Pakkende ritmes, met soms licht poppy elementen. Dit toegankelijke album nodigt zeker uit tot volume lekker open te draaien, en lekker mee te zingen.”

Na het energieke geweld van Honeymoon Disease en Raven Eye is de podiumpresentatie van ZODIAC bijna saai te noemen. Maar wat is dit een GEWELDIGE band! Van knetterharde rock tot subtiele blues, alles klopt bij ZODIAC, en bijna nog belangrijker, je gelooft ze. Als ZODIAC ‘Blue Jean Blues’ van ZZ Top speelt of ‘Cortez the Killer’ van Neil Young zijn dat geen covers, maar heeft de band de nummers complete eigen gemaakt. Zanger en meestergitarist Nick van Delft is de spil van de band, maar de kracht van ZODIAC schuilt in het muzikale talent en de interactie tussen deze rasmuzikanten. In ‘Free’ bijvoorbeeld gaat de band helemaal los in een lange jam die alle kanten op lijkt te meanderen en die uiteindelijk leidt tot een prachtige solo van Nick slechts ondersteund door Ruben’s orgel.

De al eerder genoemde covers, ‘Blue Jean Blues’ en het epische ‘Cortez the Killer’ behoren tot de hoogtepunten van de show. Dat zegt echter niks over de songschrijverskwaliteiten van ZODIAC. De slow burning blues van ‘Down’ is prachtig met een glansrol voor de zang van Nick en Ruben. Maar het absolute hoogtepunt van de show is de toegift. In de aankondiging zegt Nick van Delft dat hij 24 jaar geleden in Oegstgeest naar school ging en dat Leiden daarom bijna als “Coming Home” voelt. ‘Coming Home’ is een slepende blues waarin het orgel en de gitaren de hoofdrol spelen. Langzaam wordt de spanning opgebouwd naar een geweldige solo van Nick. Vrijwel het hele publiek brult het refrein “I’m coming home, lost to be found, found to be lost, I’m just a step away from myself!” mee. Al jammend schakelt ZODIAC moeiteloos over op ‘Bullet in the Head’ van Rage Against the Machine en na een blik van Nick zijn we weer terug in ‘Coming Home’. Geweldig!

ZODIAC heeft niet de uitbundige podiumpresentatie die we bij Honeymoon Disease en Raven Eye zagen.  ZODIAC zegt alles met haar muziek, bijna zonder opsmuk. “Ambachtelijke rock ’n roll” is de term die mij invalt bij de muziek van ZODIAC, steengoed en met passie en liefde gemaakt.

Foto’s (C) Lennn Photography