John Wesley – A way you’ll never be

Het nieuwste studioalbum van gitaarvirtuoos John Wesley is er er. En wat anders kunnen we van een man als Wesley verwachten dan een album waarop de gitaar centraal staat? Ondanks dat de percussie, zang en alle andere onderdelen van de muziek ook goed verzorgd zijn, is het duidelijk dat de gitaar in het middelpunt staat op dit album. En dat is helemaal niet erg. ‘A way you’ll never be’ is van begin tot eind genieten van klassieke progressieve rock op zijn best. Die vorm van progressieve rock waarvan mensen wel eens zeggen “zo wordt het niet meer gemaakt hè”. Nou, wel dus. Niet alleen het melodieuze gitaarwerk is van zeer hoge klasse, maar ook de lyrics zijn van hoge kwaliteit, daar komt de singer-songwriter weer om de hoek kijken.

Liefhebbers van Rush, Pink Floyd en Jeff Beck kunnen hun hart ophalen aan dit album van Wesley die inmiddels al een bijna veertig jaar lange carrière op zijn naam heeft staan. Hij is in 1979 begonnen als artiest en is in het begin van de jaren tachtig echt doorgebroken. In de jaren sinds 1979 heeft hij als muzikant allerlei rollen vervuld, maar nu is hij weer terug als frontman en recording artist.

‘c’ is veelzijdig te noemen, maar het is Wesley wel gelukt om er een samenhangend geheel van te maken. De nummer variëren in lengte, snelheid en intensiteit. Van teder en breekbaar tot lekker pittig en hier en daar zelfs duister. Alles samen vormt het een mooi totaalwerk dat gerust op repeat geluisterd kan worden. De composities zijn kwalitatief hoogstaand en tot in de puntjes verzorgd.

Behalve een begenadigd gitarist is Wesley ook een zeer verdienstelijk zanger. Dat moet ook wel als je zeven maal op rij de opening act voor Marillion mag verzorgen, en vervolgens langdurig samenwerkt met Lynyrd Skynyrd en Fish. Hij heeft een zuivere zangstem met een rauw randje, naar mijn mening perfect voor een rockmuzikant. Het lijkt me een mooie act om een keer live te gaan bekijken als de kans zich voordoet.

(8/10, Inside Out Music)