Een avondje Old School punkrock met Dead Kennedys

Dead Kennedys is en blijft een fenomeen. Dat er sinds 1986 geen nieuwe Dead Kennedys muziek meer is verschenen of dat de voormalige frontman Jello Biafra niet bij de reïncarnatie van de band betrokken is doet er allemaal niks toe. De Melkweg is stijf uitverkocht en in de wachtrij voor aanvang van het concert zindert de spanning. Een mengelmoes van oude punkers en jonge skaters komt af op een van de meest legendarische punkbands uit de muziekgeschiedenis.

Dead Kennedys werd in 1978 opgericht in San Francisco. De band was altijd een vreemde eend in de bijt van de hardcore punk. Zo wist Jello Biafra zijn boosheid vaak in humor te verpakken en heerste er in het Dead Kennedys kamp geen verbod op gitaarsolos. De Dead Kennedys werd achtervolgd door controverse rond hun nummers. Of het nu de titel ‘Too Drunk to Fuck’ was, of de penissen op de poster bij ‘Frankenchrist’, de moral majority sprak er schande van. Na 8 jaar tegen de stroom in te hebben gezwommen was in 1986 de koek op voor Dead Kennedys. De band was teleurgesteld in het oprukken van macho hardcore bands in de undergroundscene en de heren besloten Dead Kennedys op te heffen. In de jaren negentig wordt de breuk tussen Jello Biafra en de overige ex-leden van Dead Kennedys onoverbrugbaar door ruzies over auteursrechten die in de rechtszaal werden uitgevochten. In 2001 verrijst Dead Kennedys uit haar as en wordt Biafra eerst vervangen door Jeff Penalty en later definitief door Ron “Skip” Greer. In deze formatie is de band dit jaar aan een “300 tour” begonnen, een tour van 300 shows over de hele wereld. Tijdens deze tour doet Dead Kennedys ook de Amsterdamse Melkweg aan.

Petrol Girls

Het feministisch hardcore punk gezelschap Petrol Girls mag het spits afbijten in de volstromende Melkweg. De band is afkomstig uit de UK, maar de bandleden zijn komen uit de UK, Oostenrijk en Letland. De bandleden zijn piepjong en hebben dus de hoogtijdagen van de punk niet bewust meegemaakt. Maar dat lijkt hen niet te deren.

Petrol Girls speeld old school punk met het heilig vuur. Met name zangeres Ren Aldridge stuitert schreeuwend en tierend over het podium. Het resultaat is 2 akkoorden hardcore punk waar het publiek in de Melkweg van smult. Het hoogtepunt van de show is het moment dat Ren iedereen in de Melkweg stil krijgt met een emotioneel relaas over seksuele intimidatie en seksueel geweld. Wat volgt is het furieuze ‘If You Touch Me Again’ waarin Ren het refrein “If you touch me again I will fucking kill you!” letterlijk de microfoon in spuwt. Je waant je weer helemaal in de jaren 80 met de Petrol Girls.

Dead Kennedys

Ook zonder Jello Biafra heeft Dead Kennedys nog volop aantrekkingskracht. De Melkweg Max is stampvol als de pauzemuziek wordt vervangen door de themamuziek van een spaghettiwestern. “Without much ado” trapt Dead Kennedys af met ‘Forward to Death’ en meteen valt op dat de bandleden dan wel ouder zijn dan in hun hoogtijdagen, maar hun streken zijn ze niet verleerd. Strakke riffs, knallende drums én, zeer “onpunk”, gitaarsolos. Bassist Klaus Flauride heeft nog steeds humor: “We were told that we are here to play music for you. Unfortunately, we are not very good at that. So we do this!” waarna ‘Winnebago Warrior’ losbarst. Voor het podium ontstaat een ouderwetse pogo, waarin oude en jonge punks enthousiast tegen elkaar aan beuken. Dat de Dead Kennedys de afgelopen 30 jaar geen nieuw werk hebben uitgebracht lijkt niemand iets uit te maken. Het publiek geniet volop van de geoliede greatest hits show. Ook de band lijkt er lol in te hebben. Zanger Ron Greer zoekt constant contact met het publiek, bassist Klaus staat met een brede grijns op zijn gezicht en drummer klapt erop alsof zijn leven ervan afhangt. Alleen gitarist East Bay Ray kijkt hier en daar een beetje chagrijnig, dat zijn gitaar af en toe kampt met technische problemen kan daar mee te maken hebben. Het publiek vindt het allemaal prachtig. Het weinig subtiele ‘Let’s Lynch the Landlord’ wordt massaal meegebruld. Ook de klassieke punk van ‘Kill the Poor’ gaat erin als Gods woord in een ouderling. Pas tijdens ‘MP3 Get Of The Web’ een bewerking van de klassieker ‘MTV Get Off The Air’ horen we de eerste (en enige) nieuwe teksten van de show. Na het puberale ‘Too Drunk To Fuck’ zegt zanger Ron dat hij erachter gekomen is dat hij te oud is geworden voor Punkrock en dat ze verder gaan met een stukje iets minder belegen New Wave. Waarna de band het rustigste nummer van de avond ‘Moon Over Marin’ speelt. Na de relatieve rust van ‘Moon Over Marin’ kan het contrast met het agressieve ‘NAZI PUNKS FUCK OFF!’ niet groter zijn. Het Dead Kennedys anthem ‘California Uber Alles’ mag natuurlijk niet ontbreken. Hiermee is de reguliere set afgelopen.

Het mooi opgebouwde klassieke punknummer ‘Bleed For Me’ is het hoogtepunt van de avond, maar we kunnen natuurlijk niet naar huis zonder DE Dead Kennedys klassieker ‘Holiday in Cambodia’ met zijn kenmerkende basintro en de klassieke gitaarriff. En nog is de koek niet op. De Dead Kennedys komen nogmaals terug om de dolenthousiaste Melkweg te belonen met het knallende ‘Chemical Warfare’.

Kortom, een heelijk avondje old school Punk. The Dead Kennedys bewijzen dat het nergens voor nodig is om relevant te blijven en nieuwe muziek uit te brengen. Gewoon je klassieke hits met passie, humor en overtuiging spelen is genoeg.