Toy Dolls: Gehavend maar onbreekbaar!

Op vrijdagavond 4 november heeft Baroeg, recentelijk uitgeroepen tot het beste poppodium van Rotterdam, de Britse punkrock giganten Toy Dolls weten te strikken. Gezien de populariteit van de in 1979 opgerichte formatie heeft Baroeg er voor gekozen om uit te wijken naar een grotere locatie elders in de stad, namelijk de Maassilo. Achteraf gezien geen verkeerde inschatting van de programmeur want het aantal bezoekers van vanavond kan met gemak de originele Baroeg meerdere malen vullen.

Alvorens het immer vrolijke trio, onder aanvoering van zanger/gitarist en enig oorspronkelijk bandlid Michael “Olga” Algar, het podium betreedt mag een andere gevestigde naam in het punkcircuit zijn kunsten vertonen. De vijf Belgische punkers van Funeral Dress staan na hun succesvolle performance afgelopen zomer op ‘Tales of the Punx’ al voor de tweede keer dit jaar op de planken bij Baroeg. Na het intro en de opkomst van zanger Dirk barst met ‘Burn the City’ een aangename driekwartier los met dansbare meezingpunk voorzien van een rauwe straatpunk rand.

Ondanks dat de songs die uitnodigen om flink los te gaan op de dansvloer is een groot deel van het publiek nog ietwat terughoudend. Dit heeft niks met het repertoire en prestaties van de band te maken want het merendeel van de bezoekers staat wel degelijk op hun plek mee te swingen en zingen met songs als ‘Cops are no Human Beings’, ‘Welcome to Murder Town’ en het te gekke ‘Way of Life’. Het is duidelijk zichtbaar dat veel bezoekers (qua leeftijd gemiddeld 30+) de voor hen nieuwe zaal nog aan het verkennen en bewonderen zijn, ook valt op dat veel punk broeders en zusters elkaar weer sinds lange tijd treffen en uiteraard samen even een biertje drinken alvorens zich met het gebeuren op het podium bezig te houden.

Na de punk versie van Men at Work’s ‘Down Under’ is het publiek lekker opgewarmd en gooit Funeral Dress er nog wat klassiekers uit hun rijke oeuvre tegenaan. Ondanks dat het nog steeds verdacht rustig blijft op de dansvloer krijgen krakers waaronder ‘Hello from the Underground’, ‘Sex,Drugs and Rock ‘n’ Roll’, ‘I’m in Love with Oi’, ‘Pogo never Stops’ en ‘Beer and Women’ veel bijval vanuit de zaal. Met de John Denver klassieker ‘Leaving on a Jetplain’ besluit Funeral Dress hun set onder luid gejuich en dit niet ten onrechte. Alles klopte aan dit optreden, de ruige strot van Dirk met de vele vocale bijdragen, al dan niet in koor, van gitaristen Strum en Qrizz, de beweeglijkheid van bassist Stef en het gebeuk van drummer Joost…maar bovenal een goed geluid en de pakkende punksongs.

Veertig minuten gaat de ombouw pauze tussen Funeral Dress en The Toy Dolls duren maar dat is echter geen enkel probleem. Het bier stroomt rijkelijk uit de tap, er zijn meerdere plekken met bankjes aanwezig om even lekker te ouwehoeren en de immense rookruimte in de honderd jaar oude graansilo, die sinds 2004 dienst doet als evenementenlocatie, wordt goed benut.
In de concert zaal draait de lokaal zeer gewaardeerde DJ Okkie (o.a. Nighttown) zijn plaatjes en slingert de ene na de andere punk/hardcore kraker de zaal in.

Als alles klaarstaat voor The Toy Dolls krijgt het publiek de mededeling dat bassist Tommy Goober (Tom Blyth) enkele dagen voor dit optreden in de Maasstad aan zijn knie is geopereerd. Even viel er een korte stilte in de Maassilo maar al snel kwam de vraag of het publiek de bewegingen van Tommy wilde overnemen zodat hij zittend op een stoel kan bassen, uiteraard beantwoorden de fans die vraag onder een luid applaus positief.

Nadat ‘Fiery Jack’ over het Lionel Richie (“Hello”) intro heen walst, is het hek van de dam. Al pogoënd, springend en dansend beweegt het sterk gemêleerde publiek, bestaande uit psycho’s, skinheads, metalheads, punkers en lieden die niet (zichtbaar) aan een bepaalde subcultuur gebonden zijn, zich naar het podium. Gestoken in vuurrode overhemden, grijze colberts en Schotse ruitjesbroeken, zoals altijd verscholen achter de inmiddels overbekende kleurige zonnebrilletjes zijn The Toy Dolls zichtbaar van plan om de zaal plat te spelen met hun pretpunk en dat gaat ook gebeuren.

Als een wilde rent Olga heen en weer over het podium om af en toe even zijn zittende kompaan te vergezellen en vervolgens in een rap tempo weer op tijd bij de microfoon te zijn om zijn geknepen typische stem te laten horen. Gedreven en met veel grappen en grollen spelen The Toy Dolls een prachtige set met al hun grootste hits, enigszins voorspelbaar maar van punk/oi liedjes als ‘Alec’s Gone’, ‘Idle Gossip’, ‘Dougy Giro’, ‘Dig that Groove Baby’, ‘The Lambrusco Kid’ (compleet met een mega fles lambrusco confetti kanon) en de top 40 hit, het van origine kinderliedje (1956) ‘Nellie the Elephant’ krijg je nooit genoeg, zeker niet als het met een paar honderd man/vrouw uit volle borst wordt meegezongen.

Na de derde Toy Dolls bewerking van een bekend nummer; ‘Wipe out’ van The Surfaris (J.S. Bach’s Toccata in D Minor was de revue ook al gepasseerd) verlieten de mannen het podium om uiteraard terug te keren en het publiek nog een paar extraatjes te geven. Nadat zanger Olga op een brancard door twee broeders het podium op wordt gebracht, bassist Tommy met krukken weer naar zijn stoel strompelt en drummer Mister Duncan (Redmonds) plaats heeft genomen achter zijn kit gaat het feest met de traditional ‘When the Saints go Marchin In’ nog even verder en gooit de band er nog een oude kraker namens ‘Glenda and the Testube Baby’ tegenaan.
Als de band voor de tweede keer de indruk wekt klaar te zijn met de set gooit bassist Tommy Goober roet in het eten voor zijn maten, hij heeft namelijk helemaal geen zin om weer op zijn krukken naar de coulisse te huppen om vervolgens weer terug te komen voor de allerlaatste toegift. Met ‘She Goes to Finos’ is het nog één keer dansen, nog één keer meeblèren en onder een ballonnenregen nog één keer uit je dak!

Gelukkig staat er achter de titels ‘Our Last Album?’, ‘Our Last DVD?’ en ‘Our Last Tour?’ van begin deze eeuw een groot vraagteken want bands zoals deze met zo’n enorm “feel good” gehalte kunnen niet lang genoeg doorgaan. Voor lezers die The Toy Dolls graag (nog) een keer willen zien is er goed nieuws. De band speelt in februari van het volgend jaar nog in Venlo, Breda, Gebr. de Nobel in Leiden en Zwolle…dikke aanrader.

Foto’s (C) Armelle van Helden