Evership – Evership

Onlangs werd ik door Evership benaderd met de vraag of ik een recensie voor hun wil schrijven. Eerlijk gezegd kende ik deze prog rock band uit Nashville niet. Ik hoef me er niet voor te schamen, want dit is hun debuut album. Shane Atkinson is de man achter Evership. Zijn biografie heeft iets speciaals, lees maar:

Vanaf eind jaren ’80 was Shane ruim tien jaar back up muzikant. Daarnaast was hij actief met verschillende projecten. Hij heeft in de loop der jaren veel gecomponeerd. Soms werd hij midden in de nacht wakker, vol met ideeën. Ondertussen was hij succesvol in de software industrie. Na een droom ging het roer eind 2005 om. Hij verkocht zijn grote huis om een studio te kunnen bouwen. Hij zette een bedrijf op (filmmuziek en productie). Zodoende kon hij zijn droom, een eigen album, realiseren. “Prog is where my heart is” zegt Shane. Dat klinkt veel belovend!

Door de combinatie van diverse snaren en een viool (Nicelle Priebe) heb ik geen idee wat voor kant ‘Silver Light’ uit gaat. Ik ben meteen geboeid. Dit wordt sterker door allerlei details die in de muziek toegevoegd worden. De zang, met Beau West als lead zanger, is a capella. De backing vocals zijn een perfecte aanvulling. De zang is behoorlijk goed te verstaan. maar je kunt meelezen in het tekstboekje. De geluidskwaliteit is hier opvallend goed. Shane is multi-instrumentalist. Hij speelt drums, keyboards, Theremin en diverse (folklore) snaarinstrumenten. Naast Shane zijn er nog vier gitaristen, waarvan sommigen elektrisch èn akoestisch gitaar spelen. Bij dit alles hoor je ook nog een uitgebreid, vet laag aangezet basloopje van Jaymi Miljard. Er zijn volop wendingen zodat het openingsnummer boeiend blijft.

‘Evermore’ heeft een aangenaam lang, licht rockend, instrumentaal intro. Dit intro bevat diverse wendingen. Daarna zingt Beau zo goed als solo. Wat heeft hij toch een mooie stem! Hij zingt een aantal zinnen, slechts begeleid door piano. Ook nu mengen de backing vocals zich weer in prachtig in het geheel. Nog steeds alleen met piano. Ineens komen daar diverse instrumenten bij. Instrumentale stukken worden afgewisseld met stukken waarbij er ook Beaus’s stem te horen is (zowel met als zonder backing vocals). Ook nu zijn er weer volop details in verwerkt. De cimbalen worden zacht rinkelend bespeeld. Op het einde keren zang en piano terug.

Na vijf heerlijk lange nummers , waarvan er 4 langer dan 10 duren is het tijd voor het laatste nummer. ‘Approach (Binaural)’ is een mystiek nummer dat nog geen twee minuten duurt. Heel af en toe is er een kleine oneffenheid te horen. Meestal bij een wending. Ze zijn zo miniem dat ze nauwelijks opvallen. Ik mis de extra’s van het spelen met de verdeling tussen de linker en rechter box, zeker met koptelefoon. Dit had een fractie meer mogen zijn om bepaalde details en/of delen in de muziek èxtra onder de aandacht te brengen. Pluspunten: De nummers zijn goed opgebouwd. Je hoort laagje over laagje zonder dat het bombastisch is en toch kom je bijna oren te kort. Steeds hoor je weer nieuwe dingen, soms subtiele details. Vooral de diversiteit van akoestische gitaren geven iets speciaals. Soms snel bespeeld, maar dan toch zacht en subtiel met warme tonen. Ook de Theremin is regelmatig te horen, dit zorgt, samen met de keyboards voor een elektronisch tintje. Dit smelt de ene keer samen met de muziek. Maar zorgt een andere keer voor een mooie tegenstelling. Evership houdt hun nummers toegankelijk èn boeiend te gelijk. Kortom ik ben aangenaam verrast!

(8/10, Eigen Beheer)