The Dillinger Escape Plan – Dissociation

Na 20 jaar nemen de heren van The Dillinger Escape Plan waardig afscheid van de scene met ‘Dissociation’. Het album is misschien wel het meest verrassende werk van de heren ooit. Met onder andere albums als ‘Miss Machine’ (2004) en ‘Ire Works’ (2007) hebben de heren mathcore echt op de kaart gezet. ‘Dissociation’ is misschien niet direct wat men verwacht, maar bij The Dillinger Escape Plan kan er echt van alles gebeuren.

Met een opener als ‘Lime Rent Death’ brengt de band meteen het geluid waar ze bekend om staan. Het is stevig, woest en chaotisch met knap gitaarspel en een boze, krijsende zang van Greg Puciato. De opvolger ‘Symptom of Terminal Illness’ heeft een mooie dreigende opening die goed in balans is. De zang is een stuk rustiger. Over het geheel genomen is het nummer een stuk minder chaotisch en daarmee een stuk toegankelijker. Bij ‘Fugue’ zal de gemiddelde fan een raar gevoel overhouden. Het nummer is geheel elektronisch en kent een vage bijna drum ’n bass achtige sound. ‘Fugue’ is een oase van rust op een album vol chaos.

In ‘Low Feels Blvd’ zijn duidelijke jazz invloeden hoorbaar in de break. Ook in dit nummer weer tof gitaarspel van de heren Ben Weinman en Kevin Antreassian. De Jazz invloeden zijn ook hoorbaar in ‘Surrogate’. Hier is het met name drummer Billy Rymer die jazz ritmes speelt. Het nummer zit verder weer vol rare tempowisselingen en een agressieve sound. Het hardste nummer ooit geschreven door The Dillinger Escape Plan staat mogelijk ook op dit album. Met ‘Manufacturing Discontent’ laten de heren een tof agressief nummer horen. Het nummer heeft een goede groove afgewisseld met een chaotische sound en veel tempowisselingen. In de break is daar weer de hoofdrol voor drummer Billy Rymer. De clean vocals van zanger Greg Puciato zijn goed in balans met de backing vocals van Ben Weinman.

In ‘Nothing to Forget’ is er in de opening weer een hoofdrol voor de drums en de gitaren. Het samenspel is erg prettig. Ook dit nummer voelt meer als een geheel en is daarom ook meer toegankelijk als sommige andere nummers op dit album. Er wordt afgesloten met ‘Dissociation’. De opening is weer mooi en rustig. Dit gaat over in vage elektronische muziek. De clean vocals passen goed bij het geheel. Het nummer kent vage breaks maar is over het geheel genomen een mooi rustig nummer. Daarmee is het een fijn einde van een chaotisch album zoals we van The Dillinger Escape Plan gewend zijn.

Het album ‘Dissociation’ is de viering van het bestaan van The Dillinger Escape Plan. Het is een album wat allicht meerdere malen beluisterd moet worden, voordat je het gaat waarderen. Het is chaos maar aan alles is hoorbaar dat de heren toch echt goede muzikanten zijn. Het is namelijk vooral timing en perfectie en alles is doordacht, en dat maakt het bijzonder. Past ‘Dissociation’ in de gemiddelde platencollectie? Dat waarschijnlijk niet, maar voor de specifieke doelgroep die al langer bekend is met het werk van The Dillinger Escape Plan is dit album wel een echte aanrader.

(7,5/10, Party Smasher Inc.)

Tracklist:
• Limerent Death
• Symptom of Terminal Illness
• Wanting Not So Much as To
• Fugue
• Low Feels Blvd
• Surrogate
• Honeysuckle
• Manufacturing Discontent
• Apologies Not Included
• Nothing to Forget
• Dissociation