Damian Wilson – Built for fighting
Damian Wilson is vooral bekend in de prog rock hoek, als lead zanger van bands als Threshold en Headspace (ook: ex Landmarq). Als gast vocalist is zijn naam te zien op diverse prog albums van Ayreon, Stream of Passion, Dave Bainbridge, Alarion enz. Alles bij elkaar prijkt zijn naam om meer dan 70 (!) albums. ‘Built for Fighting’ is zijn 5e solo album.
‘Thrill me’ start met hoge, heldere zang, en akoestisch gitaar. Het pakkende, poppy ritme volgt vrij snel. Dit nummer blijft al na één keer luisteren lekker in je hoofd hangen. Bovendien vráágt het refrein van dit openingsnummer om mee te zingen. Na zo’n 2.30 minuten lijkt het nummer weg te sterven. Maar het volume gaat omlaag. Gevolgd door een refrein. De eerste zinnen van ‘Impossible’ zijn breekbaar gezongen. Binnen een paar seconden weet Damian mij te raken met zijn stem. Zeker als Tony Woollard zich met zijn cello van zich laat horen. Even zijn alleen Damian, de strijkers en de piano het enige wat je hoort. De drums zijn te luid in het geheel gemixt. Deze overheersen de cello, en later ook het vioolspel van Richard George. Bovendien verliezen de woorden van Damian een deel van de impact. Op het einde zingt Damian even breekbaar. Net te kort om mij net zo te raken als in het begin.
Een pianosolo, gevolgd door Damian’s stem. Ook in ‘Fire’ word ik geraakt. Zeker als de strijkers er bij komen. Een tijdlang zijn er geen drums te horen. Het volume van de muziek neemt geleidelijk toe. Nu pas hoor je drums, deze worden langzaam luider bespeeld. Maar in tegenstelling tot het voorgaande nummer, delven de strijkers nu niet het spit. Alles blijft in harmonie. Ineens is er een decrescendo. De muziek is klein gespeeld. Damian’s tedere stem smelt samen met de muziek. Goed opgebouwd nummer!
Vorig jaar was ik (in De Bosuil) bij een akoestisch live concert van Damian. Daar zong hij de akoestische versie van ‘Somebody’. Een cover van Depeche Mode. Deze versie is natuurlijk anders dan het origineel, en anders dan de live versie. Maar zeker verrassend, vooral door de strijkers. En ook nu weet Damian, vooral op het laatst, mij te raken.
Tijdens het intro van ‘Sex & Vanilla’ hoor je al dat dit nummer een rockende wending zal krijgen. Prima gedaan om dit wat meer rockende nummer ongeveer in het midden van de tracklist te zetten. Damian past zijn manier van zingen aan de tekst en de muziek aan. De eerste woorden van ‘I Won’t Blame Life’ komen direct binnen. Deze gaan over vrienden die niet meer leven. Aansluitend vertelt Damian dat het hem nòg meer pijn doet dat “vrienden” uit zijn leven verdwenen zijn, hem hebben laten vallen. Herkenbaar voor vele. De muziek, vooral de strijkers, klinken somber. Maar dat is in perfecte harmonie. Toch is ook hier de percussie iets te luid in het geheel gemixt. ‘Battlelines’ bezorgt me kippenvel door Damian’s stem in combinatie met de weinige muziek. Zeker omdat de muziek nu klein blijft. Dit laatste nummer eindigt subliem.
Damian heeft een powerstrot. Alleskunner Damian zingt op ‘Built for fighting’ regelmatig klein en breekbaar. De drums zijn in sommige van deze stukken te luid gemixt. Hierdoor raken delen van teksten, maar vooral de emotie van Damian’s iets te ver op de achtergrond. Toch is dit een echt luister album om van te genieten. Het laagje over laagje in de muziek smelt mooi samen tot één geheel.
(8/10, Blacklake)
