Eerste editie van The Sound of Revolution is een succes

Op zaterdag 19 november stond de eerste editie van het The Sound of Revolution festival in het Klokgebouw in Eindhoven op het programma. Een festival dat het gat dat Speedfest heeft laten vallen moet opvullen op de al zo volle concertagenda. Een festival georganiseerd door Loud Noise, o.a. bekend van festivals als Into The Grave, City Rock en Dynamo Metalfest. The Sound of Revolution is een festival waarbij hardcore centraal staat en presenteert met bands als Ignite, Life Of Agony, Madball en Judge wat namen van bands met een roemrijk heden en / of verleden.

Om 13.30 mag de eerste band, Paddy and the Rats, het podium betreden. Een Ierse band die muzikaal gezien meteen één van de uitzonderingen is. Het zestal brengt namelijk geen hardcore maar een mengeling van pop, folk en punk en met de inzet van instrumenten als viool, doedelzak en accordeon is dit een vermakelijk schouwspel. De aandacht van het publiek kreeg de band niet, de meeste aanwezigen dwalen nog wat rond en bekijken de nieuwe zaal set up en merch en getalmarkt stalletjes. Loud Noise heeft voor deze editie gekozen voor twee podia, een groot (Revolution Stage) en een klein podium (True Spirit Stage) en het was aan de mannen van 18 Miles op zich waar te maken op het kleine podium. 18 Miles is een nog jonge hardcore / metalcore formatie uit Noord-Holland opgericht in 2010. De kleine zaal staat flink vol wanneer de heren mogen aftrappen, de agressieve vocalen van Daan Nieboer zijn overtuigend en energiek zoals de gehele band een stevig stukje energie de zaal in pompt. Fijne songs als ‘Die Strong’ en ‘Pushing Forward’ doen het goed.

Het Italiaanse Strength Approach is opgericht in 1996 en de band heeft eerder dit jaar weer een plaat gebracht waarmee de band een doorbrak in de U.S. wil forceren. De Romeinen brengen een verrassend potje hardcore met natuurlijk nummers van de nieuwe plaat ‘Over The Edge’.

Coldburn is opgericht in 2009 en hardcore punk band uit Leipzig. De simpele punk riffs en de agressieve vocalen in nummers als ‘Lingering Death’ en ‘Heavy Lies The Crown’ zijn welkom en ook deze band mag op voldoende belangstelling rekenen. Even verrassend als sterk is het optreden van de Nederlands/Belgische hardcore formatie Angel Crew met leden uit Backfire! en de Belgische bands Deviate en Length Of Time. Angel Crew weet met vooral de vocalen van zanger Patrick Coenen te verrassen en te variëren. Een leuke en energieke show waarmee de mannen weten te overtuigen.

Het uit Saarbrücken afkomstige World Eater is een van de laatste band in de serie bands die een half speeltijd krijgen. World Eater brengt snelle hardcore punk, muziek die zich makkelijk laat vergelijken met een band als D.R.I. Als er één band is die vandaag niet mag ontbreken op deze eerste editie van The Sound of Revolution dan is het Discipline wel. Begin jaren negentig vergaarde Discipline internationale faam door genadeloos toe te slaan met hun keiharde hardcore om later te evolueren tot één van Neerlands meest succesvolle oi/straatpunk bands. Na een noodgedwongen stop treedt de band sinds 2012 gelukkig weer op en is sinds het voorjaar van dit jaar via Rebellion Records een nieuw album getiteld ‘Stake your Claim’ uit. Discipline speelt vanmiddag in Eindhoven een thuiswedstrijd en dat kan de reden zijn dat de zaal van de “Revolution Stage” (grote zaal) zo goed als driekwart gevuld is maar dat is tekort door de bocht. Discipline onder aanvoering van de “nieuwe” zanger Merijn Verhees speelt gewoon een lekkere set met een aanstekelijk portie rauwe meezingpunk en zelfs een oude echte hardcore kraker. De band zelf heeft er zelf zichtbaar ook zin in en viert hun eigen feestje (incl. kinderen) op het podium. Aan de publiekreactie is duidelijk te zien dat men deze skins heeft gemist. (Theo Wapenaar)

Lifeless is een fusie band opstaan uit Dead And Buried en When These Days End in 2008. Een Amerikaanse dark hardcore band met veel beweging en agressie op het podium. De zware nummers als bijvoorbeeld titelnummer ‘Dream’ van het in 2014 verschenen album maken de band tot een originele verschijning in het hardcore circuit.

Madball tourt momenteel als support van Life Of Agony, de headliner van vandaag door Europa en mag dan ook gezien de rest van het programma vandaag absoluut niet ontbreken.
Freddy “Madball” Cricien pakt meteen de aandacht door het grote podium in zijn geheel te benutten. De man, met inmiddels een flinke paardenstaart in zijn nek, raast als een bezetene over het podium en spuugt de ene na de andere klassieker er uit. Ouwetjes als ‘Get Out’, ‘It’s My Life’, ‘Lock Down’, ‘Pride’ worden perfect afgewisseld met het hedendaagse materiaal. Freddy slingert zijn microfoon in de rondte als hij even niet hoeft te zingen, sterker nog, hij gooit het ding gewoon op de grond op de momenten dat hij hem niet nodig heeft of een duik in het publiek neemt. Het is zeer duidelijk dat Madball nog steeds één van de lievelingen van het hardcore publiek is, wat een power! (Theo Wapenaar)

Het Engelse Dead Swans brengt hardcore punk zoals alleen Engelsen dit kunnen. Totale punk chaos en de agressieve schreeuwerige vocalen en de zware riffs maken de hardcore vibe. Dead Swans maken op hun eigen wijze de weg vrij voor hun landgenoten van Discharge. De voormalige punkers van Discharge hebben al een aantal jaren geleden de muziek “gemoderniseerd”. Begin dit jaar bracht de band het vermakelijke album ‘End Of Days’ uit via Nuclear Blast en van dit album worden vanzelfsprekend nummers gespeeld. Naast het nieuwe werk worden de oude punk krakers niet vergeten met nummers als ‘Hear Nothing, See Nothing, Say Nothing’, ‘The Nightmare Continues’, ‘Cries of Help’ en ‘The Possibility of Life’s Destruction’ wordt een greep gedaan uit het oude repertoire en dit tot vermaak van de vele punks in de zaal.

Het Brabantse No Turning Back mag niet klagen over belangstelling, bij tijd en wijlen is het podium zo vol met stagedivers dat de bandleden in het niet vallen. Een charme van het het kleine podium waar het publiek en de band hardcore beleven zoals het bedoelt is. No Turning Back zet een heerlijke show neer.

Met een eigenlijk schaamteloos minimum aan album releases door de jaren heen blijft Ignite uit Orange County toch wel één van de vaandeldragers in de melodieuze flank van de hardcore. Ignite neemt de laatste jaren regelmatig deel aan een mooie package tours en ook de tijdelijke verbondenheid van de zanger aan Pennywise is niet onopgemerkt voorbij gegaan. Maar Ignite zelf schrijft pakkende blije liedjes met zinnige teksten die goed in het gehoor liggen en live uitermate goed vertolkt worden. Ignite geeft vanavond een geweldig optreden weg, zelfs de U2 cover ‘Sunday Bloody Sunday’ klinkt alsof het een eigen compositie is en maakt het origineel geheel ondergeschikt. Het gemak waarmee zanger Zoli Teglas, met zijn immer goede stem, en Ignite het publiek platspelen valt te eren maar komt uiteindelijk ook een beetje routineus over. (Theo Wapenaar)

Judge en de New York Crew is voor de gelegenheid speciaal overgevlogen en mag eindelijk weer eens de kunsten vertonen op een Nederlands podium en zo kan men in Eindhoven genieten van een heerlijke “old school” show van Mike c.s. Vanaf de start met ‘Take Me Away’ gaat het los in de kleine zaal waar een gigantische moshpit ontstaat met stagedivers en moshers op een manier zoals een hardcore feest behoort te zijn. Mike is goed bij stem en Porcell heeft er duidelijk zin in. Oude krakers als ‘Bringin’ It Down’, ‘New York Crew’ en ‘Fed Up’ passeren met hier en daar rustpunt in het geweldige ‘The Storm’. Judge doet waar het voor gekomen is en zet een heerlijk show neer, hardcore op zijn best.

Life of Agony, de afsluiter op het grote podium en de beoogde headliner van dit festival is ondanks de hardcore roots van de band, qua muziek wellicht het minst hardcore/punk van de dag. Het maakt helemaal niks uit, dit is sinds 2014 de tweede reünie van deze New Yorkers (de eerste reünie was van 2003-2011) en de band geniet nog steeds een enorme populariteit. Wat uiteraard meespeelt bij deze laatste reünie is het veel besproken feit dat zanger Keith Caputo inmiddels is getransformeerd tot zangeres Mina Caputo. Behalve de kledingkeuze, heel lange zwierende haren en de borsten van Mina is er werkelijk niks veranderd aan Life of Agony. De klassiekers van voornamelijk ‘River Runs Red’ en ‘Ugly’ klinken als vanouds, ‘Weeds’ uit het begin van het (eerste) einde mag ook nog meedoen en zeer verassend speelt de band ook nog ‘Love to Let You Down’ van het ongewenste stiefkindje ‘Broken Valley’. Met afsluiter ‘Underground’ is duidelijk dat Life of Agony nog lang niet is afgeschreven bij zowel metalheads, punkers als hardcore liefhebbers, jammer dat we geen nummer hebben gehoord van het in januari te verschijnen album. (Theo Wapenaar)

De afsluiter van de dag is zo als de opener van de dag een band voor de punks. Het Engelse Cockney Rejects heeft de eer een geweldige dag af te sluiten en de East Enders doen dit met verve. Vanaf de opener ‘Someone Like You’ speelt de band een greatest hits set. Lekkere oude punksongs als ‘They’re Gonna Put Me Away’, ‘I’m Not a Fool’, ‘Headbanger’ en ‘War on the Terraces’ passeren tot groot vermaak. Afsluiter van de avond is het nummer ‘Oi! Oi! Oi!’, en zo eindigt de dag zoals deze begon als een feest.

The Sound of Revolution is een succesvol feest geworden en de nieuwe datum staat op 4 november 2017.

Hardcore lives!

Foto’s (C) Ted Gijsman
Foto’s Ignite, Judge en Life of Agony (C) Silvy Maatman Photography