Intiem concert Living Colour hoogtepunt van 2016 in 013

Bij een concert van Living Colour weet je van tevoren nooit wat je te wachten staat. De ene track van de mannen is snoeiharde funkmetal of punk; Een andere keer speelt de band alles in een jazz-jasje en zou het concert hebben kunnen plaatsvinden in de Blue Note Jazz Club. Twee weken geleden stond de Amerikaanse band nog in het voorprogramma van de Amerikaanse rock- en metalband Alter Bridge, met wie ze enkele weken door Europa tourden. Doordat de eigenlijke tour met Glenn Hughes kwam te vervallen, zagen veel fans hun mogelijkheid om de band te zien in het water vallen. De vervangende tour met Alter Bridge was immers al lang uitverkocht. 013 In Tilburg was de eerste zaal die het gat zag en boekte de funkmetalband. In de kleine zaal, want soms moet je een feestje intiem houden.

De keuze voor Living Colour in de kleine zaal was wellicht de beste keuze die 013 de afgelopen jaren heeft gemaakt. De compacte zaal is op zo’n manier gebouwd, dat iedereen die achteraan staat toch het gevoel heeft met z’n neus op het podium te staan. Tesamen met de geweldige akoestiek, wellicht de beste van de kleine zalen in Nederland, maakte dat het de perfecte plek voor een intiem concert met Living Colour. Dat intieme komt vrij in het begin tot uiting met de vele grappen die Glover en Reid de zaal in slingeren. De mannen hebben er duidelijk zin in. Het publiek niet minder.

Ander Amerika

Zoals gezegd is het bij Living Colour altijd de vraag wat je voorgeschoteld krijgt en in welke stijl. De setlist van de Amerikanen veranderde zelfs als voorprogramma van Alter Bridge iedere avond. Ook voor Tilburg stelde de band een compleet op de avond afgestemde setlist samen, openend met Robert Johnson’s cover ‘Preachin’ Blues’. Bluesrock was iets wat je wellicht pas als laatste zou verwachten bij de band, maar wonderbaarlijk trok de band vanaf dat begin de zaal direct mee in een kolkende massa van muzikaal geweld.

Als zanger Corey Glover na een stevige opening van enkele nummers een praatje maakt, is al snel duidelijk dat de band het niet heeft op nieuwbakken president Donald Trump. “We hebben enkele weken geleden een land verlaten, gingen op tournee met Alter Bridge en hebben nu na vanavond nog één solo concert in Amsterdam. Daarna gaan we terug naar huis, maar komen we in een heel ander land terug”, aldus Glover, “We feel ashamed, sorry.” Waarna de zaal de band een overduidelijk advies mee gaf: “Stay here!” De band antwoorde met ‘Ignorance is Bliss’.

Liefde van Living Colour

Dat de band door de jaren heen niets van hun enthousiasme is verloren blijkt al snel. Living Colour staat op het podium als een stel jonge honden. Zeker Corey Glover trekt met grote regelmaat naar meestergitarist Vernon Reid toe en de twee kijken elkaar vaak aan met een blik die meer liefde uitstraalt dan menig getrouwd echtpaar heeft. Zo ook Bassist Doug Wimbish, die zich overigens met grote regelmaat moet concentreren op het wisselen van zijn basgitaar. De bassist vraagt veel, zo niet alles van zijn bassen en de bass-roadie achter de indrukwekkende Trace Elliot-stack moet tussen de nummers door dan ook zijn uiterste best doen Wimbish’ bassen weer op de juiste toon te stemmen.

Nadat Glover ‘Open Letter (To a Landlord)’ a capella aanvangt en weer eindigt, blijkt weer de verontwaardiging over de uitslag van de Amerikaanse presidentsverkiezingen. “The world has gone mad”, kan de zanger maar niet genoeg benadrukken. De zaal is het wederom met hem eens. ‘Who Shot Ya?’ is het eerbetoon aan Notorious B.I.G. dat de band eerder dit jaar als single uitbracht als voorloper op het nieuwe album ‘Shade’. Het is een protest tegen het aanhoudende wapengeweld en de crisis rondom etnische profilering in de VS. Het klinkt veelbelovend hoe de band het nummer onder handen heeft genomen.

Halverwege trekt de band nog twee danseressen vanuit de coulissen het podium op, die ook tijdens het opvolgende ‘Glamour Boys’ de sfeer in de zaal nog wat verhogen. Het was dat nummer dat samen met ‘Cult of personality’ in 1988 de doorbraak was voor de band, die met hun mix van funk, rock en metal samen met Rage Against the Machine de grote bands begin jaren ’90 waren die zich met hun vaak toch politiek getinte teksten afzetten tegen het racisme in de USA.

Elvis is dead

Als Doug Wimbish daarop een basssolo aanvangt, verdwijnt de rest van de band van het podium. Een mooi rustmoment voor Glover, Reid en drummer Will Calhoun, want de solo van Wimbish wordt door middel van een delay een zichzelf begeleidend compleet nummer waarbij de bassist geen mogelijkheid onbenut laat alles uit zijn bass te halen. En dat is veel, want als zijn solo na zo’n tien minuten helaas gedaan is, komt de rook van zijn snaren. Wederom een (nu zeker verplichte!) basswissel en ‘Elvis is dead’ (oorspronkelijk met tussenzang van Little Richard en Maceo Parker op sax) waarbij de band de lachers op de hand kreeg met een hilarisch intermezzo in het nummer waarbij Glover Elvis’ ‘Hound Dog’ coverde. Het gedeelte waarbij “Elvis is dead” wordt gesproken door vele tientallen stemmen tijdens het origineel, wordt in Tilburg perfect geassisteerd door een vrijwel uitverkochte zaal. “Elvis has left the building!”

 

Als ook Will Calhoun dan de tijd krijgt voor een drumsolo, verdwijnt de rest van de band wederom, om ook Calhoun zijn tijd te gunnen. Een drumsolo waarbij de drummer alle trucs tevoorschijn haalt en waarbij overduidelijk zijn jazz-achtergrond te horen is. ‘Cult of personality’, de eerste single van de band is daarop de afsluitende track van de officiële setlist, waarna de band onder luid applaus het podium verlaat.

Love Rears Its Ugly Head

Gelukkig is het vertrek niet voor lang en komt de band alweer snel terug on stage om zich te verontschuldigen bij alle vriendinnen die door hun vriendjes tegen wil en dank zijn meegetrokken naar het concert. Pas dan valt inderdaad op hoe weinig vrouwen in het publiek te vinden zijn. Toch valt ook op dat enkele gezicht slechts een brede glimlach te vinden en lijkt niemand tegen haar zin meegegaan te zijn naar de giganten. ‘Love Rears Its Ugly Head’ is de eerste van drie nummers in een een toegift die door de gehele zaal van voor tot achter, letter voor letter wordt meegezongen. Als James Brown’s ‘Sex machine’ dan uiteindelijk het definitieve einde van de avond inluidt, is het publiek het er unaniem over eens: Woensdagavond 23 november 2016 gaat de boeken in als de avond van het beste concert in 013 in jaren.

Foto’s (c) Conny vd Heuvel, DCHPhotography