Band Of Friends zorgt voor een zinderende zondag in De Bosuil
Voordat Band Of Friends een feestje kan bouwen gaan we eerst kijken en luisteren naar Chris King Robinson. Als piep klein jongetje luisterde hij naar muzikale grootheden zoals Stevie Ray Vaughan en Jimi Hendrix. Toen hij 9 jaar was hield hij voor het eerst een Fender Stratocaster vast. Inmiddels is deze Brit 21 jaar en toert hij met zijn eigen band. Op deze zondagmiddag doet hij voor het eerst De Bosuil aan. Geconcentreerde gezichten als ze hun eerste nummer ‘All along the watchtower’ spelen. Van deze, en andere covers zet Chris King Robinson een eigen versie neer. De stem van Chris doet mij een beetje denken aan die van Ben Poole van een aantal jaar geleden. De jonge stem van Chris is mooi van kleur. Bovendien is hij goed te verstaan. Het publiek beloont de band na ieder nummer met welverdiend applaus. Dit waarderen de mannen, zo blijkt uit de glimlach op hun gezicht.
In ‘So many roads’ laat Chris zien over een behoorlijke dosis passie te beschikken. Zijn stem komt mooi uit in het laidback deel van dit nummer. Toetsenist Zac Ryan kruipt helemaal in de muziek. Tijdens het up-tempo deel laat Chris prima gitaarwerk horen! Moeiteloos schakelen ze weer over naar laidback. Klasse! Tijdens een rock jam laat drummer Steve Simmonds zich gedurende een solo lekker gaan. Mooi om te zien. Ook bassist Nig Turner staat ervan te genieten. Chris King Robinson heeft laten zien dat hij op het podium thuishoort. Zijn manier van performen is nog wat onzeker en verlegen. Dat is nergens voor nodig. Want spelen, dat kan hij! Niet voor niks krijgt hij, ook tijdens diverse nummers wel verdiend applaus. Hij mag gerust met een beetje meer flair op het podium staan, en wat meer contact maken met de mensen in de zaal. Zowel verbaal als non-verbaal. Er zijn nog groei- en verbeter mogelijkheden. Maar ja, wat wil je, 21 jaar nog maar! Respect. Met jonge mensen zoals Chris King Robinson is de toekomst van de blues gewaarborgd.
Band Of Friends is de band van Rory Gallagher met zanger/gitarist Marcel Scherpenzeel. Rory overleed in 1995. Hoewel Rory nauwelijks vervangbaar is, is het Marcel gelukt om dit gat op te vullen. Samen met de oud-bandleden bassist Gerry McAvoy en drummer Ted McKenna houdt Marcel de muziek van Rory levend. Al eerder was Band Of Friends te gast in Weert. Zowel in De Bosuil als op Bospop. Ik had ze al eerder gezien. Daarom verheug ik me op het feest dat komen gaan.
Zodra Band Of Friends begint te spelen spat de energie er van af. Stil staan, dat doen Marcel en Gerry amper. Regelmatig staan deze mannen zij aan zij te spelen. De halzen en koppen van bas en gitaar komen erg dicht bij elkaar. De mannen zijn zó op elkaar ingespeeld dat ze elkaar niet raken. Een feest om naar te kijken! De sfeer in de zaal is al snel geweldig. Het is Gerry die het woord neemt om het publiek toe te spreken. Ook hij is het die zegt “Let me see your hands” en “Make some f*cking noise”!
Marcel weet met de emotionele tekst van “I wonder who” indruk te maken. Hij geeft een gitaarsolo weg. Dat levert nog tijdens dit nummer applaus op. Hierna is het weer tijd voor up-tempo.
Gerry, de gangmaker van het feest, spoort de fans regelmatig aan om mee te zingen en/of mee te klappen. Dat doen we maar wat graag. Iedereen moedigt Band Of Friends aan, en zij, zij geven nóg meer! Zo’n zinderende sfeer is zeldzaam. De zweetspetters vliegen in het rond op het podium. Toch spelen deze drie mannen non-stop door. Ze spelen het dak eraf!
‘Homeland’ is van hun nieuwe cd. Rustiger en duidelijk anders dan de nummers van Rory. Hier hebben zowel Gerry als Ted een flink aandeel in de zang. Gelukkig wordt ook dit nummer gewaardeerd door het publiek. Alsof de sfeer nog niet uitgelaten genoeg is, spelen ze het opzwepende ‘Philpy’. Het is natuurlijk Gerry die het publiek opzweept.”Louder, louder!” roept hij. Het ‘Yeah, yeah, yeah’, klinkt, onder aanmoediging van Gerry, luider en luider. Als de band stopt met stopt met spelen zingt iedereen nog steeds uit volle borst ‘Yeah, yeah, yeah’. Regelmatig staan Gerry en Marcel helemaal aan de rand van het podium te spelen. De kop van bas en gitaar gaan vlak boven de hoofden van degene die vooraan staan. Wat een interactie tussen band en publiek! Het kan niet op!
Inmiddels is Marcel’s overhemd compleet doorweekt. Zelfs van zijn mouwen druppelt het zweet. Toch weten de mannen van geen ophouden. Tijdens ‘Bad Penny’ zet Gerry zijn bas in de standaard en mengt zich tussen het publiek. Ted zit een beetje verstopt achter zijn cimbalen. Maar ik zie ook hem genieten van dit alles. Wat een vibe!! Band Of Friends en fans bouwen samen een geweldig feestje. Iedereen gaat uit zijn dak, niemand staat meer stil. Het gaat maar door, en gaat maar door, héérlijk!! Ook tijdens het slotnummer kan de band er geen genoeg van krijgen. Ze hebben het podium nog niet verlaten of er wordt geroepen om een toegift. We moeten er even op wachten, maar een toegift krijgen we! “Ohoh oho oho” zingt Gerry wij zingen hem na, “neh neh neh en prrrr” wordt ook door iedereen na gezongen. ‘Bull frogs’ is onderdeel van de toegift. Gerry vraagt : “Is it time to go home?” “NOOO” klinkt het uit vele kelen. We krijgen nog één stukje up-tempo muziek gepresenteerd. Zo komt er, na 2 uur, een einde aan dit fantastische feest.
Foto’s (C) Hen Metsemakers
