Sixx A.M. – Prayers For The Blessed Vol 2
Toen Motley Crue hun allerlaatste show had gespeeld in hun hometown Los Angeles op 31 december 2015 kon Crue baas Nikki Sixx eindelijk verder met zijn “Side Project” Sixx A.M.. De bandnaam is gekozen door de 3 heren en is een combinatie van hun achternamen. Opgericht in 2007 door Nikki Sixx (bas), gitarist Dj Ashba (ex Guns ‘n’ Roses) en zanger/producer James Michael bracht de band direct in dat jaar hun eerste Studio plaat uit. ‘The Heroin Diaries’ was de soundtrack van het boek The Heroin Diaries: A Year In The Life Of A shattered Rock Star. Deze plaat was geheel autobiografisch geschreven vanuit het dagboek van Nikki Sixx over zijn heroine verslaving wat hem bijna fataal is geworden. De band maakte met dit album meteen 1 van de beste hardrock albums van 2007.
Wanneer je het boek leest en op je koptelefoon de plaat beluisterd wordt je regelmatig getrakteerd op centimeters dik kippenvel over je lichaam. Omdat Nikki Sixx nog de nodige verplichtingen had met zijn andere band Motley Crue kon er niet echt getourd worden met Sixx A.M. maar nummers schrijven en albums opnemen uiteraard wel! Tussen 2007 en 2015 heeft het drietal na hun debuutalbum nog twee albums gemaakt. ‘This Is Gonna Hurt’ (2011) en ‘Modern Vintage’ (2014). Vanaf begin dit jaar stonden alle podia en festival deuren in de hele wereld open voor de band en konden ze eindelijk op wereldtour en gehoor gaan geven aan de wens van de vele fans die de band inmiddels had gemaakt om te komen optreden.
In april van dit jaar bracht de band hun vierde studio album uit welke bestaat uit twee delen. Het eerste deel draagt de titel ‘Prayers For The Damned Vol 1’ en deze plaat kon meteen worden gepromoot tijdens hun allereerste tour. De band kwam aan het begin van hun tour direct naar Europa toe en kon op deze manier de grote zomerfestivals meepikken en tussendoor ook hier en daar een eigen clubshow doen. Dit bracht de band in juni naar de Ronda in Tivoli/Vredenburg en naar Graspop in België. Ik heb beide shows mogen zien en kan alleen maar zeggen dat ze super waren! Wat een podium beesten zijn Sixx en Dj Ashba! Je kan duidelijk zien dat deze heren gewend zijn om voor een grote menigte te spelen. Maar ook in een club doen ze alsof ze in een groot stadion staan. Er is erg veel interactie tussen bandleden en publiek en dit was het meest te merken op het Graspop festival waar de band in de middag op het buitenpodium in de zon hun heerlijke melodieuze stadionrock ten gehore bracht. Dat was natuurlijk een perfecte combi. Een band op vol vermogen, zonnetje, biertje, lekker in het gehoor liggende nummers en een grasveld vol met fans die de band in hun armen sloot.
Op 18 november is deel twee uitgekomen en deze draagt de titel ‘Prayers For The Blessed Vol 2’.
Ook dit album staat weer bol van de heerlijke stadionrock achtige nummers. Het klinkt allemaal weer erg goed. Nummers liggen in het verlengde van ‘Vol 1’ en zullen niet snel gaan vervelen.
En wat een zanger is die James Michael toch zeg! Live staat hij ook erg goed zijn mannetje (dan weliswaar bijgestaan door twee achtergrondzangeressen) maar op de plaat is hij ook een genot voor het oor. Ik denk dat Sixx A.M. een van de weinige nieuwe bands is waar we nog veel van gaan horen. Een blijvertje dus!
Het album ‘Prayers For The Blessed Vol 2’ telt net als ‘Vol 1’ ook 11 nummers. Het eerste nummer is meteen ook het titel nummer en knalt er lekker in. Het tweede nummer is de eerste singel van de plaat en draagt de titel ‘We Will Not Go Quietly’. Er hangt een echte live sfeer over de nummers en in sommige gevallen zie je bij een nummer in gedachten al de bijbehorende videoclip met daarin vrolijk lachende mensen in en cabrio rijdend in de zon over de snelweg ergens in Los Angeles. Heerlijk!
Het album kent 3 ballads waarvan het nummer ‘Maybe It’s Time’ het mooist is. ‘Catacombs’ is een instrumentaal intermezzo wat je doet denken aan Van Halen’s ‘Eruption’. Niet echt nodig maar een leuke opvulling en solospot voor gitarist Dj Ashba. Het album is gewoon weer compleet en af en ik denk dat hij wel terecht gaat komen in mijn persoonlijke jaarlijst van 2016.
Valt er dan niets slechts over te zeggen? Jawel! Een van de drie ballads is en cover van Harry Nilsson – ‘Without You’ (1972) wat ook al eens eerder uitgebracht is door de band Bad Finger. Het is een zeiknummer en dit nummer hoort niet thuis op het album. De band heeft ook redelijk wat EP’s uitgebracht en dat hadden ze hem beter daarop kunnen zetten of op een bonus CD.
Mijn eindoordeel luidt als volgt. ‘Vol 1’ is net even iets beter dan ‘Vol 2’. Beide albums staan bol van heerlijke stadionrock nummers en ik kijk er zeker weer naar uit om ze weer live te mogen zien.
(8,5/10, Eleven Music)
