Atrophy – Asylum

Ronald van Bruggen | 6 March 2024 | CD | No Comments

We schrijven eind 1988, de thrashscene staat al aan de vooravond van een zware terugval ten gevolge van de opkomende grunge, als er een geweldig thrashmetal-album verschijnt van het in 1987 opgerichte Amerikaanse Atrophy, genaamd ‘Socialized hate’. Het is een album vol met uitstekende nummers, tegen de techno-thrash aan met hoekige gitaarriffs, geweldige gitaarsolo’s en veelal staccato-zang van Brian Zimmerman. 2 Jaar later komt het vervolg ‘Violent by nature’, ook een goed album, maar de impact van dit album was toch minder, mede doordat de grunge toen al de overhand had. Al snel is ook Atrophy 1 van de bands welke van het strijdtoneel verdwijnt, maar net als bij zoveel andere bands welke in de jaren’80/’90 gestopt waren, kruipt het bekende bloed waar het niet gaan kan en halverwege het vorige decennium zijn er signalen dat Atrophy weer uit de as herrezen is. Alleen oprichter Brian Zimmerman blijkt nog het enige originele bandlid te zijn. Wel blijft het lang stil qua plaatwerk, maar nu is het dan eindelijk zover, album nummer drie ‘Asylum’ is een feit.

‘Punishment for all’ is de opener en het gas gaat er direct vol op, pure thrash, ook wordt gelijk al duidelijk dat Atrophy niet in exact dezelfde stijl dan bv. hun debuut, het geluid klinkt donkerder, zwaarder, wat ruiger, gaat wat richting het geluid van Testament, de gitaren klinken ook minder scherp, ook de zang van Zimmerman is donkerder, zijn stem klinkt in ieder geval niet hetzelfde dan ruim 30 jaar geleden. Ook de volgende 2 nummers trekt Atrophy het straffe tempo door met prima thrashnummers, al doemt het beeld van enige gelijkenis op elkaar wel op, ook doordat het drumritme-en tempo nogal eens hetzelfde klinkt. Pas bij het vierde nummer ‘Distortion’ neemt de band gas terug, min of meer een prima relatief rustpunt met een langzaam, maar wel zwaar en dreigend nummer, de break met een thrashstuk inclusief gitaarsolo klinkt erg goed. ‘Close mye eyes’ opent wat zweverig, maar gaat na dat intro over in een afwisselend snel en thrashtempo. Het afsluitende ‘Five minutes ‘til suicide’ is ook weer een furieuze thrasher.

Atrophy knalt er met hun comeback genadeloos in. Door het donkere geluid, een bewuste keuze neem ik aan, kost het wel wat luisterbeurten om de nummers te doorgronden al ontkom ik op dit moment nog altijd niet aan de indruk dat enkele nummers wat inwisselbaar lijken. Persoonlijk kost het mij ook nog moeite om te constateren, dat dat fijne Atrophy-geluid niet meer te horen is en ingewisseld is voor een geluid tegen Testament aan met daardoor een stuk verlies van de eigen identiteit. (81/100) (Massacre Records)