Graham Bonnet Band – The Book
Als Rainbow fan volg ik de voormalige bandleden met meer dan gemiddelde belangstelling. Graham Bonnet is de beste zanger die Rainbow heeft gehad op uiteraard Ronnie James Dio na dan. Na slechts één album ‘Down to Earth’ verlaat hij de band alweer om zich na één solo album ‘Line-up’ aan te sluiten bij de Michael Schenker Group. Hiermee neemt hij het ‘Assault Attack’ album op. Na precies één optreden wordt hij nog straalbezopen uit de band getrapt. In 1983 richt hij zijn eigen band Alcatrazz op. Na Ritchie Blackmore en Michael Schenker heeft hij met Yngwie Malmsteen weer een gitaargod in de band die later weer vervangen wordt door Steve Vai. Na een aantal zeer goede albums eindigt in 1987 ook dit avontuur. Nog even in de band bij de top gitarist Chris Impelliteri en daarna heb je er een dagtaak aan om de bands en projecten waarin hij gezeten heeft of bijdragen aan geleverd heeft bij te houden.
De man met de bijzondere en uit duizenden herkenbare stem is inmiddels 68 jaar en heeft een album uit met zijn Graham Bonnet Band. Bijgestaan door Conrado Pesinato (gitaar), Beth-Ami Heavenstone (bas) en Chase Manhattan (drums) is ‘The Book’ opgenomen. Graham Bonnet heeft nog steeds een goede stem. De tijd heeft er wel wat greep op gekregen, iets waar tijdgenoot Glenn Hughes nog geen last van heeft. Hoewel het twee verschillende zangers zijn, zullen ze voor altijd mogen zeggen dat ze met Ritchie Blackmore gespeeld hebben. Beide spelen ze hardrock terwijl ze ook sterke gevoelens voor andere muzieksoorten hebben maar daar zit vrijwel niemand op te wachten.
Op het album staan 11 nieuwe nummers en een bonusdisc met heropnamen van zijn oude glorie. De nieuwe nummers liggen alle in het verlengde van Rainbow, MSG, Alcatrazz en Impelliteri. Opener ‘Into the Night’ is pittig. Gevolgt door het lekkere ‘Welcome to my Homne’ en ‘Earth Child’. Met ‘Rider’ is het eerste dipje te pakken. ‘Dead man Walking’ is weer geruststellend. Hierna heb je het eigenlijk wel gehad. De spanning is er af omdat de nummers leuk zijn maar niet buitengewoon. Voor een fan van bovengenoemde bands is het goed te verteren maar helaas niet meer. En toch ben ik blij met dit album.
Op de bonusdisc hoor je meteen wat er met goede songs bedoeld wordt. Je gaat uiteraard vergelijken met de originelen. Graham Bonnet’s stem is nog steeds goed maar hij mist begrijpelijk zijn vroegere power. In de studio valt dat gelukkig wel mee. De band doet zijn best maar je weet dat je het gaat afleggen tegen de topmuzikanten en de gitaargoden die het geschreven en gespeeld hebben. Daarnaast is de productie niet constant. Kortom een goede cover poging.
(7/10, Frontiers Music s.r.l.)
