Tyketto – Reach

Zanger/gitarist Danny Vaughn was eind jaren ’80 medeoprichter van de hardrock band Tyketto. Zo’n tien jaar later stopte de band er mee. Zoals wel vaker kwam er een reünie. Dit samen zijn hield slechts een paar jaar stand. Na een aantal jaar afwezigheid was er wederom een comeback van deze New Yorkse band.

‘Reach’ trapt af met titel track: de rock spat meteen uit de boxen. Na een wending wordt de rock rustiger. Danny is vrij duidelijk te verstaan. Het geluid is van goede kwaliteit. Door het ritme en de backing vocals krijgt ‘Reach’ een wat poppy vervolg. Danny blijkt na al die jaren nog steeds te beschikken over een power stem. Lekker gillende gitaar, niet al te heavy bespeeld door Chris Green. Dit zorgt voor toegankelijke rock. Dit nummer lijkt te eindigen, maar er komt nogmaals een refrein. Het korte drum intro van ‘Big money’ is mooi verdeeld over de boxen. De ritmesectie met bassist Chris Childs en Michael Clayton Arbeeny op drums zorgt voor een opzwepend ritme. Het volume gaat lekker hard, dit nodigt uit om mee te zingen. De wisselingen in tempo en volume maken dit tot een heerlijk rockende track. Ook het kleiner gezongen en gespeelde gedeelte mag er zijn. Gevolgd door mooie een terugkeer naar de rock.

Drums en snaren hebben het voor het zeggen bij aanvang van ‘I need it now’. Heerlijke muziek om het volume nòg verder open te draaien. Ook hier valt op dat de stemmen goed bij elkaar kleuren . Al klinken de backing vocals niet ècht rockend. Er zijn leuke details op de achtergrond toegevoegd in de percussie. Vrij onverwachte wending naar een rustig stukje met slechts enkele pianoklanken gespeeld door Ged Rylands. Het knippen in de vingers zorgt voor een beetje extra ritme. Prima aangevuld met zang. De opbouw naar rock voel je aankomen. Wel klinkt dit meer poppy dan verwacht en gehoopt.

‘Letting go’ start met akoestisch gitaarspel (ook door Danny). Dit is mooi verdeeld over de boxen. De zang is af en toe meerstemmig. Net als ik me afvraag “zou dit een geheel akoestisch nummer worden?” mengt zich de elektrische gitaar erbij. Even later worden de drums toegevoegd, waardoor de opbouw van dit nummer verrassend is. Door de backing vocals blijft ‘Letting go’ aan de zoete kant. Dikke pluim voor het akoestisch einde.

Diverse akoestische gitaren bij aanvang van ‘The Run’. Door de manier van spelen ben ik één en al oor. Weer goed verdeeld over de boxen. Michael drumt een strak ritme, dit luidt een rockend gedeelte in. Er is een vertraging in de muziek waardoor het een minimalistisch stuk lijkt te worden. Maar vrijwel direct is er de terugkeer naar de rock. Het laatste stuk is vrij voorspelbaar en daarom enigszins teleurstellend. De paar allerlaatste noten die gespeeld worden kunnen dit niet geheel meer goed maken.

De stemmen kleuren mooi samen, maar klinken regelmatig te zoet voor een rockband. Het had iets rauwer gemogen, misschien wel gemoeten. In diverse nummers komen min of meer dezelfde ritme delen terug. Hierdoor en door de opbouw van coupletje-refreintje zijn deze nummers wat voorspelbaar. Pakkend zijn de ritmes wel en nodigen uit om live de tent op zijn kop te zetten.
Het is heerlijk om ‘Reach’ lekker hard door het huis te laten denderen. Tyketto bewijst dat rock met dosis pop óók lekker kan klinken. De verwachtingen worden grotendeels waar gemaakt. Zeker door de zang van Danny. Regelmatig heeft hij een heerlijk ruw randje op zijn stem. Vooral in ‘Scream’ laat Danny een uithaal horen waarvan in denk “Wat een lekkere strot!”

(8/10, Frontiers Music s.r.l.)