Symfo Classics laat oude tijden herleven in Hedon
De cover band Symfo Classics bestaat uit corifieen uit de Nederlandse muziek scene. Immers met Edward Reekers, Cindy Oudshoorn (beide ex Kayak) en Joost Vergoosen (2 x verkozen tot beste gitarist Nederland) staan er de nodige toppers op het podium die hun sporen al ruimschoots verdiend hebben. De opkomst was er ook naar, want Hedon is afgeladen vol. Kayak bestaat sinds 2014 niet meer, maar met Symfo Classics weet men het publiek 2,5 uur te boeien met een weergaloze show. De show is leuk om te raden welke nummers ze spelen en dat is ook wel een beetje de bedoeling, want pas achteraf vertellen ze vaak wat ze speelden. Met name in de eerste set is het nog wel eens gissen naar wat er gespeeld wordt. Edward geeft ook wel aan dat ze alle hoeken van de symfonische muziek verkennen en dat er soms nummers bij zitten van artiesten/bands die je niet zou verwachten. Het zijn maar 2 buitenbeentjes door 10 cc’s ‘I’m not in love’ te spelen en het hoogtepunt van de avond ‘Wuthering heights’ van Kate Bush. Kate Bush is in trek. ‘Cloudbusting’ werd al door Anneke van Giersbergen live ten gehore gebracht op een schitterende wijze. Om het nummer ‘Wuthering heights’ te vertolken getuigt van lef. Dit is wel een van de meest moeilijke nummers qua toonhoogte en stemgeluid om te brengen. Zelfs Kate Bush speelde dit nummer bij haar laatste show niet eens meer. Cindy brengt dit nummer prachtig tot leven en weet met haar stem de benodigde grootte hoogten te bereiken.
Oubollige meuk en leuke meuk
Het zijn allemaal hele oude nummers uit de jaren zestig, zeventig en een klein beetje jaren 80. Met classics bedoelt de band dan ook oud en bekend. In de huidige tijd zijn er ook nog wel (zij het in veel mindere mate) symfonische klassiekers maar die komen niet aan bod. In de set voor de pauze zitten ook nog wel een aantal nummers die het in de huidige tijd niet meer gaan redden. Nummers die alleen leuk zijn als je ze in de tijd zelf hebt meegemaakt. ‘Firth of Fifth’ van Genesis en ‘A Salty Dog’ van Procol Harem zijn overbodig. Het tempo in de eerste set is meer gebaseerd op luisteren. Enkel bij ‘Davy’s on the road again’ van Manfred Mann’s Earth Band komt de stemming er bij het publiek goed in. Lekker tempo en goede zang van Martin van der Starre. Naast nummers van Kayak ‘Alination’ en ‘Ruthless queen’ zijn er een tweetal eerbetonen aan de Nederlandse bands Earth & Fire en Solution.
Na de pauze
De tweede set zit meer in de hit sfeer. Onder andere het nummer van Marillion ‘Kayleigh’. Zelf speelt de band het al niet meer dus op deze wijze wordt dit hitje nog eens ten gehore gebracht. Hoogtepunten na de pauze zijn met name ‘Comfortably Numb’ van Pink Floyd met een heerlijke lange gitaar solo van Joost Vergoossen. Joost staat hierbij centraal in de spotlights en terecht. Het tempo ligt hoger en met name de uitvoering van ‘Livin’ Thing’ van ELO geeft aan met welke geweldige groep muzikanten men deze show opvoert. In dat nummer wordt ook duidelijk dat multi instrumentalist Stanley Medema ook een ster op het podium is. Soms achter al zijn instrumenten verscholen, maar ook lekker knallend op het podium (met de sax ter hand) de prachtige aandacht krijgt die hij verdient. De viool in ‘Livin’ Thing’ maakt de beleving compleet. ‘Eve of the war’ van Jeff Wayne is ook een ‘onehundred and eighty’ hit hoogtepunt om in darts termen te blijven. Afsluiter ‘Owner of a lonely heart’ van Yes is vocaal een tegenvaller maar na 2,5 uur met vele hoogtepunten ben je een kniesoor als je daar op let na zoveel moois opgezogen te hebben. Edward kondigt het al aan, na dit jaar komt er een vervolg Symfo Classics 2. Met deze show hebben ze hun visitekaartje weer afgegeven! Met name de afwisseling met 3 afzonderlijke zangers die ieder totaal verschillend op het podium zijn, zorgt dit voor de juiste dynamiek en afwisseling en krijgt het publiek wat het verwacht had.
Foto’s (C) Rene Obdeijn
