Fueled Hate – March of the Pigs

March of the Pigs. Nee, het heeft niets te maken met het nummer van Nine Inch Nails. Op de CD van Fueled Hate is geen cover te vinden van die onnavolgbare song, sterker: er is geen song met die titel. Wat vindt je wel op deze CD? Negen snoeiharde metalriffs waarop wordt gerapt. Check: Nu metal. Het genre bestaat nog, al moet gezegd dat de hoogtijdagen uit de jaren negentig echt wel geweest zijn. Deftones, Limp Bizkit, Faith No More, Rage Against the Machine, Korn en vooruit… (diepe zucht) Linkin Park tekenden voor een echte vernieuwing in het metal genre met elementen uit hiphop en vooral rap.
Probleem was toch wel een beetje de kwaliteit van de rap. “Wave your hands in the air – like you just don’t care”. Dat werk. Laten we elkaar geen mietje noemen: genoemde bands waren eigenlijk geen van allen in staat om raps op enig niveau te produceren. Dat was vooral voorbehouden aan echte rappers die dan weer verrassend weinig hadden met metal. Alleen Jay-Z probeerde het even met wat remixen van (diepe zucht) Linkin Park. Rage Against the Machine? Zack de la Rocha is kwaaier dan een bataljon chagrijnige nijlpaarden op een Sonja Bakker-dieet, maar een echte rapper… nee.

Rap dus. En metal. Wat levert dat op bij Fueled Hate? Komt-ie: een verdomd lekkere plaat. Het eerste dat sowieso al opvalt, is uitgerekend de kwaliteit van de lyrics. Die gaan bijna zonder uitzondering over de stinkzooi die we met z’n allen maken van deze planeet en Engeland in het bijzonder: het Leitmotiv in ‘Plagued’ en ‘Random Thoughts’. Van dat laatste nummer is een demo te vinden op YouTube, maar die verschilt niet noemenswaardig van de versie die op de CD is beland. Frontman Raymond Lindsay ramt de maatschappijkritische teksten werkelijk door je strot met een stootkracht waarbij Badr Hari ook zijn andere arm zou breken. Lindsay schreeuwt en brult met onwaarschijnlijke agressie, terwijl de band als een ritmische sloopkogel alles vernietigt dat het op haar pad tegenkomt. Na de laatste tonen van ‘Begging me’ smeken we in foetushouding, schouderschokkend inderdaad of het even mag stoppen. “I’m in your face”. Yep. “Beastie Boys meets Anthrax”. Fueled Hate heeft iets op CD gezet waarvoor zelfs dat voornoemde bataljon nijlpaarden een blokje omgaat.

Deze mannen zijn ont-zet-tend boos, al zou je dat niet zeggen als je de bijgeleverde bandfoto ziet. Vijf suffige mannen met een hang naar de voormalige jeugdsoos waar ze dertig jaar geleden waarschijnlijk al uitgeschopt zijn. Dat moet dan een soos in Corby zijn geweest. Een stadje met vijftigduizend inwoners, waarvan veertien procent pensioengerechtigd is. Waar de werkloosheid een dikke vijf procent is. Waar de plaatselijke voetbalclub Corby Town FC is, dat voortkomt uit het team van de plaatselijke staalfabriek. Welkom in Engeland, in een stadje zoals er honderden zijn in de UK. Nu hangen de mannen als een soort “wannabe hooligans” tegen een muurtje van de naburige snackbar hun kansloze tijd verdoen. Zo nu en dan steken ze hun middelvinger op. Want ze zijn boos.

Ho. Driewerf ho. Zijn dit dezelfde mannen die we op ‘March of the Pigs’ aan het werk horen? Dan verdient het misschien aanbeveling om op de hoes aan te geven welk middeltje dit effect bereikt. Ondergetekende snuift er gelijk een kilo van langs het neusschot. Zonder dollen: dit doe je niet op een paar potjes lauw, Engels bier zonder schuim. Daar hoef je alleen maar van te piesen als een tamme stier, maar als muze is het knap waardeloos. Toch smijten deze vijf Britten een energie op de plaat, waar je met recht ‘sir’ tegen zegt. Hardcore met een grote H. Uitermate, maar lekker smerig. Zo omschrijft Fueled Hate hun eigen stijl ook en da’s niet gelogen. Vergeleken met Fueled Hate waren Limp Bizkit, RATM, Deftones en (diepe zucht) Linkin Park theekransjes. Al was er zeker bij die laatste band niet veel voor nodig. Hoe dan ook: dit gaat qua Nu Metal echt een flink stuk verder.

Het enige minpuntje is dat het hier en daar “over the top” gaat. Die sloopkogel neemt nergens gas terug en blijft maar zwaaien, zelfs na totale destructie. Iedereen ligt al spartelend op de rug, maar Fueled Hate blijft als een pislinke kickboxer op proefverlof maar rammen. De ‘Bomb’ – een van de betere tracks – is al afgegaan, de verwoesting is compleet, maar we gooien er voor de zekerheid nog een paar granaten achteraan. Zo nu en dan is het best OK om een luisteraar eventjes op adem te laten komen, zeker omdat de lengte van de nummers behoorlijk is. ‘Dogs’ is eigenlijk de enige track waar de band een poging doet om even tot rust te komen. Overigens: briljante tekst. Proberen jezelf te zijn, maar als loon dan wel worden behandeld als een hond.

Ja, deze mannen zijn kwaad.

(80/100, Attic Records)