Overkill – The Grinding Wheel

De oude garde in de thrash scene levert de laatste jaren erg hoogstaand materiaal af. De laatste albums van Kreator, Death Angel, Paradox en Flotsam and Jetsam om er maar eens een paar te noemen, behoren stuk voor stuk tot hun beste materiaal. Overkill ging hun daarin echter al voor met het fenomenale ‘Ironbound’ (2010) gevolgd door de ook al niet misselijke albums ‘The Electric Age’ (2012) en ‘White Devil Armory’ (2014). Met maar liefst 3 voltreffers op rij maakt het uiteraard nieuwsgierig of ook hun, alweer 18e langspeler in hun 37 jarige bestaan, aan dat rijtje kan worden toegevoegd.

Een langspeler is het in ieder geval met recht want met 10 songs klokt deze plaat maar liefst een vol uur en dat is voor een thrash metal band een uitzonderlijk hoog gemiddelde (ja, ok Metallica kan er ook wat van). Om op het andere punt maar meteen terug te komen, JA met hoofdletters want dit The Grinding Wheel kan zich met gemak meten met de 3 voorgangers. Bobby “Blitz” Elsworth, D.D. Verni en kornuiten hebben dus weer 10 ijzersterke songs in elkaar geknutseld die, ondanks de ruime gemiddelde speelduur, geen moment vervelen. Wel zijn er ditmaal meer traditionele heavy metal invloeden doorheen gevlochten wat tot meer epische nummers heeft geleid. Bobby heeft hier de kans waargenomen om zelfs meer te “zingen” en dat gaat hem goed af, sterker nog, hij klinkt beter als ooit tevoren. Over het algemeen grooven de nummers wat meer doordat veelvuldig gebruik wordt gemaakt van de fenomenale tempowisselingen van razendsnel naar lekker beukend, iets wat toch wel een “Overkill Blauwdruk” mag worden genoemd. De flitsende gitaarsolo’s die her en der tevoorschijn worden getoverd en de, gelukkig nog steeds aanwezige, venijnige punkinvloeden maken het geheel meer dan af.

‘Mean Green Killing Machine’ opent weer eens ontzettend lekker en grooved als een maniak. Dit wordt live weer ontzettend genieten en meebrullen. ‘Goddamn Trouble’ is een razendsnelle, furieuze thrasher met die typische, heerlijke punkinvloeden. In ‘Our Finest Hour’ komen we wat meer metal invloeden tegen die lekker in het nummer zijn ingevlochten middels vlijmscherpe solo’s die in dit geval qua feel sterk doen denken aan ‘Killing Time’ van Sweet Savage of zoals je wilt Metallica. Klasse up tempo nummer met lekker veel tempowisselingen. Datzelfde geldt voor 2 absolute knallers tegen het einde van het album. ‘Red, White and Blue’ en ‘The Wheel’. Beiden superstrak, supervet en in mitrailleur tempo nu al Overkill klassiekers in optima forma. Vooral ‘Red, White and Blue’ is geniaal in tempowisselingen en de supergave overgang naar het zware, beukende middenstuk. “Damn Right” zoals ze zelf zingen.

Zoals gezegd is dit Overkill’s meest veelzijdige album dus zijn tracks als ‘Shine On’, ‘Come Heavy’ en ‘The Long Road’ wat trager, haast doomy maar daarom niet minder sterk. Alleen ‘The Long Road’ kan mij nog steeds niet helemaal bekoren, daarvoor is het wat te lang uitgesponnen naar mijn zin. Het is het enige minpuntje want met het zware epische titelnummer en de party thrasher ‘Let’s All Go To Hades’, waarvan het spelplezier uit je speakers spat krijg je nog twee heerlijke nummers voor je kiezen.

Overkill levert voor de 4e maal op rij een album af dat met gemak tot hun beste schijven behoord. Een supervet, agressief en veelzijdig thrashalbum van een constant hoog niveau. Wellicht is het voor sommigen na het eerder genoemde drieluik even wennen maar Overkill laat weer horen hoe deze muziek gespeeld, gezongen en geproduceerd (Andy Sneap) moet worden. De energie en het enthousiasme spat er vanaf en wat mij betreft laten ze al jaren die zogenaamde “Big 4 of Thrash” en de jonge garde een stevig poepie ruiken. ‘Ironbound’ blijft mijn favoriet maar dit album sluit daar naadloos op aan. Overkill mag er zeker nog wat jaartjes en plaatjes aanplakken en live zijn ze niet te versmaden. Superplaat derhalve en een vette, onmisbare aanrader voor iedereen en de liefhebbers van het genre in het bijzonder. Zoals ze het zelf zingen “Come Heavy Or Don’t Come At All” … Damn Right !

(92/100, Nuclear Blast)

Tracklist:
1.Mean, Green, Killing Machine
2.Goddamn Trouble
3.Our Finest Hour
4.Shine On
5.The Long Road
6.Let’s Go All To Hades
7.Come Heavy
8.Red White And Blue
9.The Wheel
10.The Grinding Wheel