Nem-Q – Fault Lines .
Nem-Q werd opgericht in 2004, in het Limburgse Nederweert. De vijf mannen spelen progressieve rock/metal en daar voegen ze jazz/fusion, pop en melodische rock aan toe. ‘Fault lines’ is hun derde album. De cover toont een breuk (fault line) tussen het hart en de hersenen. Bewust gekozen vanwege het innerlijke gevecht tussen denken en doen, de keuzes hiertussen en de gevolgen ervan. Bij zo’n mooi artwork verwacht je een tekstboekje. Nem Q heeft besloten om dit achterwege te laten bij deze dubbel EP.
CD1 ‘Subduction Zone’
Er is direct gespeeld met de verdeling van de muziek tussen de boxen bij aanvang van ‘Inner Struggle’. Zanger/gitarist Paul Sieben heeft een enigszins verbeten klank in zijn stem. Dit past bij de tekst. Niet overal spreekt hij de laatste letter van het woord uit. Hij plakt sommige woorden iets te veel aan elkaar. Zijn verstaanbaarheid heeft er een beetje onder te lijden. Tempo en volume in muziek gaan om laag. Nu Paul langzamer zingt is hij beter te verstaan. Enkele tonen lijken uit een speeldoosje te komen, maar dan met een andere melodie dan de standaard wijsjes. Prima opgevolgd door een stakker gespeeld stuk door de ritmesectie met Twan Bakker achter de drums en Maarten Meeuws op bas. Op sommige momenten vormen de wat zwaarder bespeelde snaren een mooi contrast met het muziekdoosje. Behalve Paul, is ook Mark Reijven gitarist. Op de achtergrond klinkt het luiden van een scheepsbel. Deze openingstrack heeft een strak gespeeld einde.
Vooral de gitaren komen mooi naar voren in ‘Shooting Stars’. Het geluid is mooi helder. De drums worden met rust gelaten. Wel zijn er andere percussie elementen in het geheel verweven. Op deze manier kabbelt het nummer aangenaam voort.
CD2 ‘Terranes’
Het eerste stuk van ‘Perpetual Motion’ is iets meer poppy. De opbouw verraadt een afwisseling met rockende en ‘lichte’ metal elementen in het ritme. De balans tussen ritme en melodie blijft bestaan. Ook hier een strak gespeeld einde. Diverse onverwachte geluiden vloeien in elkaar over. Voor een deel komen ze bij Dennis Renders onder de toetsen vandaan. Dit wordt gemengd met een licht poppy ritme. Waarbij zo nu en dan wat ‘speldenprikjes’ rock/metal worden toegevoegd. Na een decrescendo komt de zachtere stem van Paul mooi uit. Als tempo en volume weer hoger liggen, laat hij een paar behoorlijke vocale uithalen horen. Mooie herhalingen in het opzwepende ritme. Dennis speelt er een aantal lang aanhoudende tonen doorheen. ‘Confusion’ heeft een gaaf, onverwacht einde.
Als laatste de titeltrack. De elektronische geluiden vormen een goed contrast met de iets zware sound van zang en muziek. Vooral de woorden ‘Fault lines ‘ worden grimmig gezongen. Dit is in balans met het totaal. Gebliep van het intoetsen van een telefoonnummer klinkt op de achtergrond. Het einde is vrij onverwacht, zeker voor het laatste nummer, ineens is het stil, vreemd gevoel. Na een paar keer luisteren ebt dit vreemde gevoel wat weg.
Een subductie zone is een zone waarbij de ene diepliggende continentale plaat onder de andere schuift. Hierdoor ontstaat op honderden meters diep een aardbeving. Vergelijkbare botsingen kunnen er binnenin een mens zijn: tussen het gevoel en verstand. Bij dit innerlijke gevecht horen gevoelens zoals
onmacht, twijfel en boosheid. Deze nuances in emoties hadden bij deze CD’s duidelijker naar voren mogen komen. Een voorbeeld : De laatste zin van ‘Bipolar’ luidt: “I’m grasping at straws now please help me”. Hier mis ik een stukje emotie van wanhoop of uitzichtloosheid in zang en muziek. Beide cd’s kunnen los van elkaar gedraaid worden. Maar het fijnst is het om ze achter elkaar te draaien.
(77/100, RVP records)
CD1
Inner Struggle (6:22)
Shooting Stars (4:58)
Vanity (7:03)
Desaturate (2:27)
CD2
Perpetual Motion (4.41)
Bipolar (5.02)
Confusion (7.29)
Misguided (4.36)
Fault Lines (4.07)
