Glenn Hughes zorgt voor zeer geslaagde avond in 013

Dirk van den Heuvel | 25 February 2017 | Live | No Comments

Na goed één jaar mogen we Glenn Hughes weer begroeten op de Nederlandse podia. De vorige keer met een classic trio dat gewoon speelde wat het wilde en nu ter promotie van zijn geweldige laatste album ‘Resonate’. Op donderdag 23 februari is Nederland in de ban van een storm en Glenn Hughes speelt het laatste concert van zijn ‘Resonate’ tour 2017 in de kleine zaal van 013, die met zo’n 400-500 aanwezigen redelijk gevuld is. Na het concert op 5 februari in Zoetermeer is dit dus het tweede Nederlandse concert van deze tour die een alles behalve probleemloze start kende. Een gebroken linkerpink van Glenn is lastig, maar het overlijden van je moeder hakt erin. Ondanks dat is de tour gewoon doorgegaan zonder dat een concert is geannuleerd.

Als opener fungeert het Britse Stone Broken. De jonge broekies hebben met ‘All-in Time’ een leuk album uitgebracht met goed in het gehoor liggende arena rock in de Nickelback stijl. Het is hun eerste tour buiten de United Kingdom. Ondanks het enthousiasme en inzet is het een lerende band. Het optreden is zeker onderhoudend en zanger/gitarist Rich Moss is na 5 weken tour nog goed bij stem en dat gaat vaak mis bij eerste tournees. Waarom er in zo’n korte set een drumsolo wordt gedaan is vreemd. Drumster Robyn Haycock doet leuk mee, maar een drumsolo kan ze beter achterwege laten. Chris Davis (gitaar) en Kieron Conroy (bas) zijn solide muzikanten die geen steken laten vallen.

Van het eerder genoemde trio is alleen drummer Pontus Engborg nog van de partij. Gitarist Doug Aldrich is vervangen door Søren Andersen en aangezien op het laatste album het Hammond orgel een belangrijke rol speelt, wordt deze live bespeeld door Jesper Bo Hansen. Dit beïnvloed uiteraard de setkeuze maar dat blijkt zeker geen straf te zijn. We krijgen naast 3 nummers van het ‘Resonate’ album een lekkere mix van Trapeze, Hughes/Thrall, Deep Purple en Black Country Communion voorgeschoteld.

Geopend wordt er met ‘Flow’, waarna we met ‘Muscle and Blood’ en ‘Gettin’Tighter’ meteen een “memory lane” ingaan waar we via ‘Stumble and Go’ weer in het hedendaagse terugkeren. Dit principe zal zich telkens herhalen. De band verkeerd in bloedvorm en is door het touren geweldig op elkaar ingespeeld. Glenn Hughes is en blijft één van de beste zo niet de beste hardrock zanger waarvan maar weinig collega’s zijn veters mogen vastmaken. De volgende “ouwe” liedjes volgen in de vorm van ‘Medusa’ en ‘Can’t stop the Flood’ waarna ‘One last Soul’ van B.C.C. weer betrekkelijk recent is. Het volgende ‘You keep on Moving’ zingt Glenn met zoveel emotie en gevoel voor zijn moeder dat menigeen er emotioneel van wordt. Ook de volgende Purple kraker ‘Might just take yor Life’, dat uiteindelijk pas voor het ‘Come taste the Band’ album wordt opgenomen terwijl het voor het ‘Burn’ album was geschreven, wordt prachtig vertokt. Wijlen John Lord en Tommy Bolin geloofden in dit nummer en wilden het graag opnemen. Nadat we eerst al een Hammond en gitaar solospot kregen, is het nu de beurt voor drumsolo. De uitstekende muzikanten vormen een hechte band, spelen zeer geïnspireerd en gaan in de muziek op. De solo’s lijken wel verplicht en voegen niets toe aan hetgeen we tijdens de nummers al horen. Deze tijd had beter gebruikt kunnen worden voor een extra song. De afsluiter van de reguliere set is ‘Black Country’ van Black Country Communion waarmee momenteel een nieuw album wordt gemaakt dat in september moet uitkomen. Hopelijk gaan ze dan eindelijk serieus op tour.

Uiteraard kan een toegift niet uitblijven. Was het concert voornamelijk midtempo, is de toegift hard. Ten eerste wordt ‘Heavy’ van het ‘Resonate’ album op ons afgevuurd waarna wordt afgesloten met de Deep Purple kraker ‘Burn’. Glenn gooit nog een keer zijn gehele longinhoud in de microfoon en bewijst waarom Hij de enige echte “the Voice of Rock” is. Een zeer geslaagde avond en een artiest die het eigenlijk verdient om in een uitverkochte grote zaal te spelen.