Tim Bowness – Lost In The Ghost Light

Tim Bowness kreeg vooral bekendheid als zanger/co writer van de band no-man. Een samenwerkingsverband met Steven Wilson. Ook solo loopt zijn carrière goed. Zijn vierde solo album heet ‘Lost In The Ghost Light’. En vertelt het verhaal over de afbrokkelende carrière van een fictieve rockster. De line-up en het aantal gastmuzikanten is behoorlijk groot. Ik noem er een paar: Colin Edwin (Porcupine Tree) en Ian Anderson (Jethro Tull).

Rustige, bijna dromerige opening met ‘Worlds Of Yesterday’. Het geluid is perfect, waardoor de markante stem van Tim direct te herkennen is. Zang en muziek zijn in balans; alles is tot in de perfectie uitgevoerd. Het lijkt allemaal vrij eenvoudig en zelf misschien een beetje vlak. Schijn bedriegt. Tim Bowness heeft ervoor gezorgd dat deze openingstrack ingenieus in elkaar zit. Ondanks dit, kruipen zang en muziek niet geheel onder mijn huid.

‘Moonshot Manchild’ brengt je in heerlijke flow. De tekst raakt me nu meer. De backing vocals klinken een beetje oubollig. Weer is er de ‘klik’ met muziek en zang nét niet helemaal. Diverse wisselingen in volume en tempo vloeien soms bijna onopgemerkt in elkaar over. Dit zit ontzettend knap in elkaar!
Ongeveer halverwege zit er een geniale wending naar een minimalistisch deel. Er volgen een paar nuance wisselingen in tempo en volume. De finesse hierin is van zeldzame klasse. Over het algemeen is de klank van de toetsen elektronisch of sferisch. Op sommige momenten weet Tim weet mij te raken met zijn woorden en zijn stem. Vooral in de stukken die hij klein zingt. Dit nummer sterft mooi langzaam weg.

Het tempo van ‘Kill The Pain That’s Killing You’ ligt een stuk hoger. De opbouw is alles behalve eenvoudig. De impact van de tekst komt een beetje in het gedrang door de vrolijke sound. ‘Nowhere Good To Go’ heeft een intro met akoestisch gitaar. Dit mengt zich mooi met de zachte zang van Tim. Heel geleidelijk worden andere instrumenten toegevoegd. Het geluid is en blijft subliem. Het tempo gaat wat omhoog, maar de sfeer blijft dromerig. De strijkers smelten samen met overige instrumenten. Ik geniet intens van dit nummer, en toch raakt het mij niet tot op het bot. Maar ik kan me goed voorstellen dat dit bij anderen wel gebeurt. Het einde is langzaam, maar iets te gewoontjes, weggedraaid.

Het ritme van de verschillende instrumenten loopt niet constant synchroon in ‘Distant Summers’. Dit is duidelijk de bedoeling. Door de rustige opzet is dit alles behalve bombastisch of chaotisch. Ondertussen wisselen diverse instrumenten elkaar bijna ongemerkt af. De fluit wordt zo nu en dan met trillende aanzet bespeeld. Dit slotnummer lijkt vrij onverwacht te eindigen. Na een paar keer luisteren merk je dat het slot wel degelijk goed op zijn plaats is. Al blijft het jammer dat het album ten einde is.

Dit album is geen aaneenschakeling van “wow” momenten, maar er zijn wel degelijk diverse “wow” momenten. Zang en/of muziek geven me regelmatig een vleugje kippenvel. Zoals we van Tim gewend zijn, heeft hij (veder)lichte rock elementen toegevoegd. Het overgrote deel heeft een rustige, dromerige sfeer. Soms wat somber of melancholiek. Er zijn emoties te horen , deze zijn niet intens. Voordeel: de luisterdrempel is laag. Dit maakt het album zeer geschikt frequent te draaien. Door de manier van opbouw en door het subtiele laagje over laagje valt de schoonheid hiervan misschien in eerste instantie nauwelijks op. Daarom moet dit album groeien. De onderlinge harmonie tussen alle elementen is voortreffelijk.

(85/100, InSideOut Music)

1 Worlds Of Yesterday – 05:41
2 Moonshot Manchild – 08:58
3 Kill The Pain That’s KillingYou – 03:44
4 Nowhere Good To Go – 04:46
5 You’ll Be The Silence – 09:01
6 Lost In The Ghost Light – 01:41
7 You Wanted To Be Seen – 05:32
8 Distant Summers – 04:06