Heylel – Shades of Time

Heylel is een progressieve rockband uit Portugal. Ze combineren prog met classic, hard, en symfonische rock. Hierdoor ontstaat een mix van donkere, atmosferische muziek. Aan ‘Shades of Time’, hun derde album, werkte een aantal gastmuzikanten mee. Ik noem er slechts twee: Kristoffer Gildenlöw (ex Pain of Salvation) en Erik Laan (Silhouette)

Kinderstemmen van spelende kinderen en akoestisch gitaar (Narciso Monteiro) lopen door elkaar in ‘Lost Childhood’. Even later voegen langzame tonen van viool (Ana Clérigo) en bas (João Amorim) erbij. Deze instrumenten vormen een contrast maar zijn tegelijkertijd in balans. Zonder de kinderstemmen kabbelt deze melancholieke sfeer een tijdje voort. Verrassende wending naar een licht rockend gedeelte waarin de viool haar aandeel blijft houden. Van rock gaat deze instrumentale track over naar de klanken van een muziekdoosje waaruit een vrolijk kinderwijsje klinkt.

Drummer Ricardo Teixeira zorgt mede voor een pakkend intro van ‘Shades of Time’. De muziek is een stuk luider dan de klanken uit het speeldoosje waarmee de openingstrack eindigde. Toch zet ik het volume harder. Na een wending naar een rustiger stuk zingt Ky Fifer (Philelmon) zijn eerste zinnen. De laagjes over elkaar vormen in vooral in het minimalistische gedeelte een fantastische blend. Vioolspel in combinatie met de overige muziek en zang zorgt voor kippenvel. Hier komt Ky’s zang helemaal mooi uit. De verandering van minimalisme naar rock is kort, maar goed. Het strak gespeelde einde is in harmonie met het intro.

Het eerste stuk van ‘Fallen Angel’ met de zang van Ana Batista klinkt vrij bekend, het vervolg heeft dat minder. Het bekende komt wellicht door de retro sfeer uit de tijd van de slow foxtrot. Van ‘slow-fox’ gaat het naar rock en omgekeerd. De eerste seconde na deze wending terug naar de ‘slow-fox’ ben ik verbaasd, meteen erna denk ik: Super! Er volgen verschillende wendingen. Hierdoor blijft dit nummer tot en met het einde boeiend. Narciso speelt hier behalve gitaar ook bas en keyboards.

Kerkklokken luiden bij aanvang van ‘On My Deathbed’ waarna de muziek erbij komt. Ana zingt als eerste. Even later volgt Kristoffer Gildenlöw’s lage stem. Kristoffer zingt emotioneel, dat kan hij zó goed, zeker bij dit soort teksten! Doordat het volume van de muziek aan de hoge kant is, komt de tekst niet intens binnen. Dat hoeft niet altijd, want ik word zeker geraakt. Daar zorgen de laagjes in de muziek met o.a. viool en bas wel voor. De enkele pianoklanken laat horen dat Heylel goed op details let. Langzame opbouw naar meer volume en meer tempo. Tijdens een gaaf instrumentaal stuk laat Narciso meespelend gitaarwerk horen. De laatste paar zinnen zijn voor Ana. Het einde is vrij onverwacht, maar zo is het leven en/of de dood soms ook.

The Big Runaway’ met Erik Laan, heb ik niet besproken. Maar behoort tot één van mijn favoriete nummers. Mede door de gastvocalisten is dit een heel divers album geworden. Het voelt bijna als een verzamelalbum. Dat bedoel ik niet als een punt van kritiek. Want de ene dag luister ik bijvoorbeeld graag naar een conceptalbum, een andere keer heb ik liever wat anders. Deze tien nummers bevatten ruim voldoende verrassende wendingen in volume en/of tempo. Heylel is weer wat gegroeid ten opzichten van hun vorige album, de EP ‘Flesh’. Dus is het extra fijn dat ‘Shades of Time’ een full cd is.

(80/100, Interstellar Cloud)

1 Lost Childhood 05.25
2 Shades of Time (feat. Ky Fifer) 05:28
3 The Big Runaway (feat. Erik Laan) 09:04
4 Fallen Angel 05:43
5 Lost and Found 04:22
6 You Should Have Known 03:06
7 Ghosts 04:54
8 Rollercoaster (feat. Francisca Ribeiro) 05:30
9 On My Deathbed (feat. Kristoffer Gildenlöw) 04:21
10 Le Dernier Troubadour 02:25