Bjørn Riis – Forever Comes to an End

Bjørn Riis is zanger/gitarist van de Noorse prog band Airbag. ‘Lullabies In A Car Crash’ (2014) was zijn debuut solo album. ‘Forever Comes to an End’ is zijn opvolger. De teksten gaan voornamelijk over verbroken relaties. Met de bijbehorende emoties en de ‘keuze’ tussen vergeving en wrok. Natuurlijk is er een hoofdrol weggelegd voor het gevarieerde gitaarspel van Bjørn. Hij speelt classic en prog rock. Hij beheerst liefelijke melodieën maar ook behoorlijk rockende delen.

Deze cd kent een verrassende start: een dosis rock als intro van de titeltrack. Gave wending naar een minimalistisch stukje. De rock is snel terug. Dit soort omslagen zijn er, zoals verwacht, een aantal keer. In de rustige delen klinkt er emotie in Bjørn’s stem. ‘Forever Comes to an End’ is gaaf opgebouwd. Niet alleen qua wendingen maar ook door de laagjes over elkaar. Met goed drumwerk van Henrik Fossum (Airbag). De piano van Simen Valldal Johannessen (Oak) mengt zich bijna onopvallend in het geheel, maar zorgt voor een prachtige aanvulling. Natuurlijk vormt het gitaarspel van Bjørn, meeslepend dan wel rockend, de leidraad. Het mooie lange wegstervend einde loopt over naar ‘Absence’. Geluid van wind en enkele piano aanslagen geven een klein laagje kippenvel. Dit wordt al snel dikker door de sferische muziek. Dit is muziek om helemaal in op te gaan. ‘The waves’ gaat verder zoals ‘Absence’ eindigt. Bjørn zingt zijn woorden teder. De woorden kan ieder op zijn/haar manier interpreteren. Zang en muziek blijven een tijdje langzaam. Als tempo en volume in de muziek iets omhoog gaan, verliest het nummer even iets aan intensiteit. Subliem gitaarspel brengt de intensiteit terug. Tijdens het laatste tedere deel word ik weer geraakt. Daar zijn slechts enkele woorden en een vleugje muziek voor nodig. Henrik houdt zijn drumstokken nu stil, hierdoor komt dit tedere deel extra binnen.

De eerste drie nummers vormen gevoelsmatig één harmonieus geheel. De overige nummers voelen meer als losstaande nummers. Maar deze ‘losse items’ vormen wel degelijk een goede combinatie. Keer op keer weet Bjørn me zó bij zijn muziek en zang te betrekken dat ik een aantal keer vergeet te recenseren.
Diverse wendingen vloeien geleidelijk in elkaar over. Soms zijn de veranderingen zo subtiel, dat je ze nauwelijks merkt. Je moet een aantal keer luisteren voordat je het album een beetje kent. Zowel de rockende delen als de tedere, alles is zo mooi gecomponeerd, gezongen en gespeeld. Één van mijn weinige puntjes van kritiek is dat de drums in ‘Getaway’ iets te veel aandacht naar zich toetrekken in het eerste deel. Vanaf het rustige deel in het midden tot en met het rockende laatste deel is alles terug in balans. Het instrumentale ‘Calm’ is inderdaad kalm, maar fantastisch. Jammer dat het maar vier minuten duurt. ‘Where are You Now’ is het zevende en laatste nummer. Als eerste hoor je enkele piano tonen, solo. Bjørn zingt klein en teder. Alleen zijn stem en piano. ‘Less is more’ is hier duidelijk op zijn plaats. In eerste instantie worden er subtiel wat instrumenten toegevoegd. Tempo en volume nemen iets toe. Het gitaarspel is weer subliem. Als ik weer pianoklanken en Bjørn’s stem hoor, voel ik dat dit nummer bijna ten einde is. De piano is nog heel even solo te horen. Dan blijft het stil. Gevoelsmatig is deze cd veel te snel afgelopen.

Zowel in de sferische stukken als de rockende delen is het laagje over laagje fantastisch. De geluidskwaliteit is zeer goed. Dit is een album om intens naar te luisteren. 100% tijd voor jezelf en de muziek, de wereld de wereld laten en alleen maar luisteren. ‘Forever Comes to an End’ is een topalbum!

(95/100, Karisma Records)

Tracklist
1.  Forever Comes to an End
2.  Absence
3.  The Waves
4.  Getaway
5.  Calm
6.  Winter
7.  Where are You Now