Soen – Imperial

Jeroen Schortemeijer | 11 February 2021 | CD | No Comments

Een kleine twee jaar na het onvolprezen ‘Lotus’ komt de Zweedse progressieve metalband Soen alweer met hun vijfde album in negen jaar. En het is gelukkig in de lijn der verwachtingen een hele mooie geworden, passend binnen het stijgende kwaliteitsniveau per album. De band heeft zich met name op de laatste drie platen een echt eigen stijl aangemeten, waarbij de Tool- en Opeth-invloeden wat naar de achtergrond zijn verdrongen ten faveure van meeslepende puntige songs, altijd voorzien van een herkenbaar refrein en af en toe verfraaid met Floydiaans gitaarwerk. Dat het echt de band is van Martin Lopéz, ex-drummer van Opeth, is duidelijk. Niet alleen is hij grotendeels verantwoordelijk voor de songs, zijn nadrukkelijk aanwezige dynamische drumwerk is net zo’n belangrijk onderdeel van het totaalgeluid als de emotievolle stem van Joel Ekelöf.

Slechts acht songs krijgen we voorgeschoteld deze keer, oftewel een 42 minuten aan intense heavy muziek. Kwaliteit boven kwantiteit zal de band gedacht hebben, want er staat geen misser op. In vergelijking tot voorganger ‘Lotus’ is de muziek iets minder progressief en wat steviger geworden, met een meer rechttoe rechtaan productie. Met name het organische geluid van de drums staat nogal stevig in de mix, maar dat geeft de plaat wel een eigen smoelwerk. Voor degenen die Soen niet kennen, denk aan een originele mix tussen Katatonia, Opeth, Tool en A Perfect Circle, met een stem die in de verte wel wat weg heeft van de zanger van Riverside.

Opener ‘Lumerian’ dendert door je speakers de woonkamer binnen, met af en toe dubbele basdrums en voor Soen-begrippen agressieve gitaren die een lekker afwisselend geheel vormen met de melodieuze zanglijnen van Ekelöf. Door de korte stilte er net voor, komt het uitbundige refrein extra lekker binnen. Leuke productionele vondst ook om de gitaren van links naar rechts te laten golven. Prachtig nummer. Ook ‘Deceiver’ is met zijn bijna Meshuggah-achtige riffs en zware drums heaviër dan we gewend zijn, al zijn de coupletten en het refrein juist weer erg toegankelijk en is er een mooie relaxte brug halverwege. Die opbouw komen we vaker tegen op dit album. Zo ook op de eerste single ‘Monarch’, waar de iets rustigere riffs de zanglijnen mooi ondersteunen en Cody Ford lekker soleert. Prachtig ook die strijkers in het laatste deel.

Diezelfde Ford doet zijn beste David Gilmour-imitatie in de bloedmooie epische ballad ‘Illusion’. Enigszins vergelijkbaar, ook qua plek op het album trouwens, met het nummer ‘Lotus’ op de voorganger. Ook deze groeit uit tot een emotioneel hoogtepunt waar je het koud van krijgt en waar de band boven zichzelf uitstijgt in dat heerlijke meerstemmige refrein. Zwaarder gaat het er aan toe in het complexe doch catchy ‘Antagonist’ met zijn hakkende afgemeten riffs en boos klinkende Ekelöf. Misschien niet het meest verrassende Soen nummer, maar wel één met een opvallende hoofdrol voor Lopéz’ nadrukkelijk aanwezige drumwerk.

Het mooie ‘Modesty’ komt wat melodieuzer en meer laidback over, met een hoog gezongen refrein, volop ondersteuning door keyboardklanken en een snelle solo van Cody. Terug naar de harde Tool-achtige gitaren en percussie-achtige drumwerk op ‘Dissident’, welke tijdens de solo bijna verstilt. Het uitbundige refrein is wel weer typisch Soen trouwens. Dan is de langzame en ballad-achtige afsluiter ‘Fortune’ een stukje origineler. Vol strings wordt het grote gebaar niet geschuwd, maar het werkt, want wat is dit weer mooi! De stem van Ekelöf komt lekker binnen, net als weer zo’n gloedvolle gitaarsolo van Ford. Heerlijk bombastisch einde aan een meer dan prima album.

Nou, het eerste echte muzikale hoogtepunt van dit nu al weer vreemde jaar is voor mij duidelijk. Deze Soen klopt van begin tot eind, kent geen zwakke broeders en klinkt ook nog eens als een klok. De sound van de band wordt per album wat verder verfijnd. Al is iets meer afwisseling in het songmateriaal in de toekomst welkom, want het Soen-geluid is nu weliswaar erg herkenbaar, maar ook enigszins beperkt. Maar dat is een hele kleine kanttekening, dit is gewoon vette aanrader voor elke rockfan die ook maar enigszins van melodieuze progmetal houdt. Complimenten ook voor het passende artwork.
(92/100)(Silver Lining Music)