Linkin Park – One More Light

Doorgaans wanneer Linkin Park een nieuw album uitbrengt zijn er een hoop teleurgestelde fans. De heren zijn dan ook ware kameleons als het aankomt op genre keuzes. Met hun debuut ‘Hybrid Theory’ (2000) bereikten zij een grote status binnen de nu metal scene met maar liefst een verkoop van 60 miljoen albums wereldwijd. Na ‘Meteora’ (2003) werd de nu metal losgelaten. Wat er volgde was een grote muzikale diversiteit en een aantal zeer verschillende albums, denk aan het vreemde ‘A Thousand Suns’ (2010) of het met synthesizer rock gevulde ‘Living Things’ (2012). In 2014 brachten ze ‘The hunting Party’ uit en de fans van het eerste uur kregen weer het nostalgische gevoel terug, de hoop was er dan ook dat de heren hun weg naar de nu metal hadden terug gevonden. Niets blijkt minder waar met de komst van het nieuwe album ‘One More Light’ wordt er gekozen voor een hele nieuwe insteek, en klinkt Linkin Park als een popband. Nu metal fans zullen zich allicht achter de oren krabben en zich afvragen of er goede popmuziek bestaat, het antwoord hierop is; JA. Echter kunnen we ook kort en bondig zijn bij de vraag of Linkin Park dit niveau ook aankan. Het antwoord hierop; een volmondig NEE!

Over het algemeen heeft popmuziek vaak tekstueel een vaak simpele insteek. Linkin Park wilde hierin vernieuwend zijn en verkondigde zelf als band dat de teksten een leidende rol zouden krijgen op dit album. Helaas is niets minder waar. De teksten zijn persoonlijk, dat moeten we ze na geven, maar helaas zijn ze simpel en weinig vernieuwend. Waar popmuziek vaak een vrolijke insteek heeft blijven de nummers op dit album redelijk tam, en daar wordt je als luisteraar ook niet blij van. Het eerste nummer ‘Nobody Can Save Me’ begint traag en nodigt niet uit om de rest van het album te luisteren. Muzikaal gezien is er wat betreft de pop klanken eigenlijk weinig mis. De heren weten een mooi vol geluid neer te zetten. Wat mist is de energie, die je dan bij een pop album wel mag verwachten.
De samenwerking met Pusha T en Stormzy ‘Good Goodby’ heeft alles weg van een hip hop nummer. Hoog tijd voor Mike Shinoda om even te shinen met zijn vertrouwde raps. Helaas kent dit nummer een zoetsappig refrein met de brave vocalen van Chester Bennington.

In ‘Talkin To Myself’ zijn dan eindelijk de eerste gitaarklanken aanwezig. Het nummer begint energiek, maar vervalt helaas al snel in een wederom een traag ritme. In ‘Heavy’ wat op zich een redelijk popnummer is komt op pijnlijke wijze naar voren waarom Chester niet geschikt is om popmuziek te zingen. De samenwerking met zangeres Kiiara zet hem volledig in de schaduw. Waar zij soepel door de pop melodieën heen lijkt de glijden, en het nummer nog enige glans geeft, is het de stem van Chester die niet lijkt te passen. Eigenlijk viel al eerder op dat de vocalen van Chester simpelweg niet zuiver genoeg zijn voor het zingen van popmuziek, maar naast Kiiara kan je eigenlijk niets meer doen dan je ergeren aan zijn bijdrage op dit nummer.

Is dan alles slecht aan dit album? Het nummer ‘Sharp Edges’ lijkt mee te vallen, en eindelijk wat vrolijkheid te brengen. De melodie is enigszins vrolijk, en de akoestische gitaar is een welkome aanvulling. Helaas is het niet van dusdanig niveau om de rest van het album te doen vergeten. Ook Chester lijkt iets minder geforceerd op de vocalen, en laat nog heel kort een rauw randje horen. Wanneer Ed Sheeran dit nummer had gezongen had het ongetwijfeld een mega hit geworden, maar of dat Linkin Park ook gegund is……

Het is begrijpelijk dat bands zichzelf willen vernieuwen, dat ze niet na 21 jaar dezelfde muziek ten gehore willen brengen. Sterker nog het is zelfs een trend die we veel terug zien in nu metal en metalcore. Chester zong ooit: ‘I’m tired of being what you want me to be’, misschien bedoelde hij toen al dat hij en Linkin Park niet altijd in de schaduw van ‘Hybrid Theory’ wilde staan. In die zelfde tekst zingt hij; ‘Every step that I take is a another mistake to you’. Nou Chester misschien geldt dat niet voor dit alles, maar voor dit album in ieder geval wel. Popmuziek hoort mensen vrolijk te maken. Het tempo op dit album is echter traag en deprimerend. De vocalen van Chester zijn niet geschikt voor popmuziek, het rauwe randje is een gemis, net als de gitaren die normaal de schoonheidsfoutjes op de vocalen weten te overstemmen. Dus Linkin Park veel succes met jullie queeste naar jullie nieuwe geluid. En aan Chester, ooit zong je; ‘Don’t know what your expecting of me’. Ik zal je helpen. Wat dacht je van gitaren, van nu metal en de jeugdige onbezonnenheid die Linkin Park ooit gekend heeft.

(40/100, Warner)

Tracklist:
• Nobody Can Save Me
• Good Goodby (ft. Pusha T and Stormzy)
• Talkin To Myself
• Battle Symphony
• Invisible
• Heavy (ft. Kiiara)
• Sorry For Now
• Halfway Right
• One More Light
• Sharp Edges.